The Ambiguous Symbolism of Wannsee for the Nazis and for Israel

The Ambiguous Symbolism of Wannsee for the Nazis and for Israel

The luxurious mansion known as Wannse Villa, was the site of the briefing, sixty five years ago, which had the purpose to coordinate German ministries to implement the “Final Solution of the Jewish Question.” Wannsse Villa served many very different uses. First it belonged to then richest man in Berlin, Dr. Alekxander Helphand, also known as “Parvus,” a leftist Jewish tycoon, who made money as an arms dealer during WWI and handled German subsidies for the Bolshevik Revolution. “Parvus” was one of the lovers of Polish born German communist leader, Rosa Luxemburg (Rozalia Luksenburg, a Jewess who was staunchly opposed to the independence of Poland).

Helphand was the author of the basic plan for Berlin’s strategy, for elimination of the Eastern Front, by crucial German support of the revolution in Russia. Helphand proposed to recruit Vladimir Lenin, a refugee in Switzerland, and obtained virtually unlimited German money, to convert a clique of conspirators, into Russian revolutionary power.
Helphand’s plan was first dated on March 9, 1915 and later the date was changed to March 9, 1917, as it is registered in the Journal of the German Foreign Ministry as document A86-WK-11c, secret volume 5.

It is estimated that the German treasury spent equivalent of ten tons of gold, to finance the demoralization and collapse of the eastern front, and make Russia a vassal state of a great German colonial empire. In fact Lenin, whose mother was Jewish, and who surrounded himself, with Jewish revolutionaries, delivered the terms of Russian surrender in the treaty of Brest Litovsk, signed on March 3, 1918. Lenin was considered a traitor by Russian socialists and for this reason he had to use mainly Jewish cadres.

Earlier on July 18. 1917 Lenin was accused by the Russian Ministry of Justice under Prime Minster A. F. Kerensky (1881-1970) and was declared guilty of high treason. Evidence was produced in court, that Bolsheviks received huge amounts of money from the German Government. Helphand was exposed as a German agent, in a treasonable cooperation between Bolsheviks and the German Government. The total expenditure of the German treasury, as mentioned above, is estimated at equivalent to ten tons of gold. Lenin, while crossing German territory, had with him on board of his train six million dollars, thanks to German banker Max Warburg.

Leon Trotsky with an American passport and large amount of money in his hand, departed New York on board of the ship SS. Kristianiafiord, on March 27, 1917 together with 275 Jewish revolutionaries. They were detained in Halifax, Nova Scottia, by the Canadians, who logically thought, that Trotsky may help to stage a revolution in Russia, which would allow a diversion of large number of German soldiers to the Western Front and cause more Canadian soldiers to be killed there.

However, after five days of detention, Trotsky and company were released upon intervention of Sir William Wiseman, partner of Kuhn and Loeb financial firm, and they continued their voyage to St. Petersburg, where they met Lenin in April 1917 in the Russian capital, then in a state of complete anarchy.

The Bolsheviks were not a strong political force when Tsar Nicolas II abdicated on the 15th of March, 1917. Despite this fact, a year later, Lenin was in position, to issue personally, the criminal order to execute the entire family of the tsar in Yekatyrenburgu by a Jewish death squad.

According to a well documented book by Gary Allen entitled “None Dare Call it Conspiracy” Lenin and Trotsky were able to use the money, they brought with them from the U.S. and from Germany, to bribe corrupt Russian officials and hire criminal gangs to grab control of the Russian state, in the middle of an unprecedented anarchy. Lenin and Trotsky proclaimed that “all powers were in the hands of the soviets.” In reality over 95% of the population was against the Bolshevik coup, and had to be coerced by brutal and deadly terror.

It took years for the Soviet power to be consolidated in all of Russia. When about a quarter of a million prisoners, serving time since revolution of 1905, were set free, they contributed to the creation of anarchy in Russia and fall of the Kerenski government, a government which was in process of trying Lenin and Trotsky for high treason. One should remember that Lenin and Trotsky did not arrive in Russia because the masses wanted them there. They did arrive to autocratic Russia because of politics of Berlin and of Washington.

It should be noticed that the brother of Max Warburg, who resided in Germany, Paul Warburg, was the main architect of the Federal Reserve System in U.S., an institution which played key role in financing American war effort during World War One, while Paul Warburg was its director. Federal Reserve serves as the central bank in control of the monetary policy of U.S. and it has been from the beginning controlled by Jews, and operated legally, free of any veto by the president of the United States.

Allen writes that the Federal Reserve System is a tool used by Jewish conspiracy, thanks to which, international bankers are able to increase, without any limits, state debts and derive from these debts colossal profits, using compounded interest and there by have control over governments unable to pay their debts. During the Wilson administration U.S. debt increased by 800% and it is increasing fast during Bush’s “war on terror,” especially because now the government of the United States, free of the gold standard, has monopoly to legally print dollar notes in any amount necessary to prevent bankruptcy and maintain dollars the reserve currency in central banks and in trade on the world market of such commodities as crude oil, for example. The dollar printing monopoly makes dollars the safest currency in the world despite the huge deficits in foreign trade, for which deficit U.S. pays mainly with treasury bonds with guaranteed face value.

Two month before the Federal Reserve Act was passed, the conspiring bankers created the instrument for payment of the astronomical state debts, in form of the federal income tax proportional to personal income, just as Karl Marks had demanded earlier, in his Communist Manifesto.

The bankers had reserved for themselves tax exemptions to minimize their tax burden and freely invest in revolutionary movements and war strategies, which serve the purpose of centralization of power in the name of homeland security etc. which today favors Jewish neoconservatives and gives them a chance to control the government by means of military-industrial-Zionist complex and to collect their profits and compound interests.

Allen believes that during World War One, Bernard Baruch had full control over the US economy, as the head of the “War Industries Board.” This board had been planned twenty years earlier by banker-conspirators. Baruch then obtained for himself over $200 million, in today’s dollars worth billions.

Paul Warburg had to resign from the Federal Reserve System, when it became known in America that his brother Max Warburg, was in charge of German state finances. The third of Warburg brothers, Felix, was a son-in-law of Jacob Schiff, who was the main partner of the New York firm of Kuhn, Loeb & Co. in which firm the three Warburg brothers were also partners. Max Warburg was also in charge of Rothschild bank in Frankfurt, Germany.

Jacob Schiff successfully financed Leon Trotsky, with some $20 million and according to the book by a Russian general Arsene de Goulevich, “Tsardom and the Revolution,” received from Lenin’s government $100 million in gold during 1918-1922, paid directly to the firm Kuhn, Loeb & Co. in New York.

Bolshevik Revolution was financed also by Max Warburg and Olaf Aschberg using money from “Nye Banken” in Stockholm, Sweden. Schiff spent millions for the overthrow of the tsarist government first then of the Kerensky government and at the same time he spent ten million dollars for help for Jewish population in Russia.

Gary Allen believes that the same bankers dominated the terms of the Treaty of Versailles and prepared the next world war by financing Hitler’s regime, as a “reaction” to Bolshevism and as a trigger mechanism for the Second World War. It is known that at Versailles, in 1918, the French marshal Ferdinand Foche pointed to the free city of Gdańsk and correctly predicted that Gdańsk would be the pretext to start the WWII.

The career of Aleksander Helphand, the famous owner of the Wannsee palacial residence in Berlin, is described in the book by Z. A. B. Zeman and W. B. Scharlau: “The Merchant of Revolution – The Life of Alexander Israel Helphand (Parvus),” London, Oxford University Press, 1965.

Israel Elephand was born in Berezino, 90 miles east of Wilno, in Minsk province, where poor, mostly illiterate Jews accounted for about half of the population. His first language was Yiddish, which he learned to read and write with Hebrew characters. As a child he spoke very little Polish or Russian. He lived in self-contained Jewish community, for which trade and sex outside marriage, were the only links with the gentiles.

Elephand-Helphand learned Russian and discarded rigid ritual, after his parents moved south to Odessa in 1870. By 1882 he started developing revolutionary believes and read Russian translation of Marks’s “Das Kapital.” He traveled first time outside Russia at the age of nineteen in 1886. Helphand accepted Marks’s revolutionary doctrine and studied history and political economy at the University of Basel, Switzerland in 1888-1891.

His major subject was “Contemporary Economic and Political Problems of Capitalism and Socialism.” He has graduated as doctor of philosophy on July 8, 1891. At that time he considered Germany as the key to Western Europe. For years he lived in poverty and started using pen-name “Parvus” (“barefoot” in the Bavarian dialect).

Helphand was deported from Berlin and in 1893 and a year later worked in Leipzig for “Volkeszeitung.” He soon became editor of the “Arbeiterzeitung.” By 1900 Hephand’s works had such titles as: “Proletariat to use social revolution to destroy capitalism,” “Revolution as the main aim,” and “Only power mattered – everything was permissible.”

In 1903 Helphand tutored Leon Trotsky on strategy of mass strikes and Marks’s original “revolution in permanence,” which later became Trotsky’s “permanent war for communism.” A century later, with the decline of communism, Jewish followers of Trotsky in New York, converted to radical Zionism and created the ideology of neo-conservatism, this time based on a “permanent war for democracy,” for building of a global empire and for benefit of the future hegemony of the state of Israel “from Niles in Egypt to Eufrates in Iraq.”

In 1906, using false papers as Karl Wawerk he traveled in Russia, was caught by the tsarist police and was sent to Siberia without trial, by an administrative decision. Helphand-Wawerk manged to escape. Upon return to Germany Helphand wrote on “Unity of world market and need for free trade as good for revolution.”

In November 1906 he returned to Germany and received mail as “Peter Klein” and became lover of Rosa Luxemburg, Polish-Jewish communist active in Germany. Born to a Jewish family in Zamość in Congress Poland as Rosalia Luksenburg, on March 5, 1870, she had a growth defect and was physically handicapped all her life, which ended tragically, when on January 15, 1919, she was knocked out with a riffle butt and afterwards shot in the head by a member of German nationalist militia known as Freikorps. Her body was thrown into a nearby river. During the years of her political activities she called for a “dictatorship of the proletariat” and always strongly opposed the independence of Poland.

Luxemburg was on January 1, 1919 one of the creators of the Communist Party of Germany (KDP), which took part in German national assembly. KDP participated in the founding of the Weimar Republic, politically dominated by Jews, who established military and industrial cooperation with the Soviet Union. After the death of the president Hindenburg, the German Army changed the course of history, and nominated Adolph Hitler as the Chancellor of Germany in 1933.

Twenty three years earlier in 1910 Dr. Alexander Helphand arrived in Turkey and became a successful arms merchant, trader and a political consultant to the Turkish government. After June 28, 1914 the killings in Sarayevo became known in Turkey, he also learned about the ultimatum issued by Berlin to Russia “to demobilize in twelve hours or be in the state of war with Germany,” Helphand preached that “German victory is best for the Turks.” He became propagandist of German victory and wrote the plan registered on March 9, 1915, for subversion of Russia, as mentioned above.

Helphand became leading advisor of the German government and obtained formal withdrawal of the deportation order of 1893, as well as, a permit to travel freely in Germany. As stated above, Helphand obtained unlimited German money to convert a clique of conspirators into Russian revolutionary power. He very strongly opposed independence of Poland, as did all Jewish international organizations including conservatives, Zionists and leftists. Alexander Helphand died of heart attack on December 12, 1924 as the richest man in Berlin in his palatial residence located in Wannsee. In the same building in January, 1942 was held the ill-famous event called “Wannsee Conference,” which in reality was a briefing for Nazi bureaucracy how to proceed with the new program for “the final solution of the Jewish question,” now conceived to replace the recent Nazi program of evacuation of European Jews to the island of Madagascar.

The fortune of Aleksander Helphand, the owner of the Wannsee palace, was made by taking advantage of the fact, that the German government financed the Bolshevik revolution in order to liquidate the eastern front, so that masses of German soldiers could be sent from the east to fight on the western front. The situation of Berlin government deteriorated after the Zionists helped to bring the United States into the war against Germany.

The logic of the risky German strategy is understandable because of the dire situation of Germany, which found itself in a two front war. However, it is harder to understand why the richest and the strongest bankers in the world, mainly Jews, or people closely related to them, financed the Bolshevik revolution, which was promising the confiscation of their wealth.

Among these bankers were such names as Rothschild, Rockefeller, Schiff, Warburg, Morgan, Harriman and Milner. Now it is clear that they were not afraid of the Bolshevik revolution, because they controlled it. This clique helped the Soviets financially, and what is more important by the transfer of western technology. Anthony Sutton described this process in the three volumes of the book on the “Western Technology and the Economic Development of the Soviets,” Stanford University, Hoover Institution on War, Revolution and Peace.

Jewish intervention for helping to bring the U.S. into the war was rewarded by the British government with the proclamation of “Jewish Homeland” in Palestine in a memorandum addressed to Sir Walter Rothschild, the chief Zionist in England. Known as Balfour Declaration it was signed by Arthur Balfour, British Foreign Minister and dated on November 2, 1917.

The Balfour Declaration was given to the Zionists for their help to bring the U.S. into a war that was strongly resisted by powerful political anti-war forces, which included the first wife of President Wilson. However his second wife was pro-Zionist and she was for the U.S. participation in the war, as it is was described by J. Comelius in “The Hidden History of the Balfour Declaration.” Actually the British were under Jewish pressure earlier, and already in 1903, they proposed “Jewish Homeland in Uganda.” Later, as the Uganda offer did not work, Balfour said to Zionist leader Chaim Wiesman in 1915: “When the shooting is over, you will get Jerusalem.”

When in August 1914, Germany attached Russia, according to the plans of general Schliffen, France was to be defeated quickly, and Russia was to be conquered over a few year period in order to became a colony of the German Empire. However the trench war from Switzerland all the way to the sea shores became stabilized, in a no win situation, already by the end of 1914. The British offensive of 60,000 soldiers in the middle of 1916 was unsuccessful and loses on both sides were about one million killed.

Despite the strength of the pacifist movement in the U.S. the relations with Germany worsened after the Germans attacked on May 7, 1915 the ship “Lusitania” and caused the drowning of some 1200 passengers. Then they attacked the ship “Arabic” on August 19, 1915 and followed with the attack on the ship “Sussex.” Meanwhile, secret new understanding between the British and the Zionists, started in October of 1916, and resulted in major changes in the governments in London and in Berlin.

In 1912 the Germans helped to build a Jewish technical institute in Haifa and in August 1914 the Zionists proposed creation by Germany of a Jewish state on Polish territory, with the capital in Lublin, as a German protectorate, on the future eastern postwar borders of Germany and Austria. The Zionist leader in Berlin, Frantz Oppenheimer assured the government in Berlin that he was German to “the last drop of blood.” (Iwo Cyprian Pogonowski, “Jews in Poland: A Documentary History: The Rise of The Jews as a Nation from Congressus Judaicus in Poland to the Knesset in Israel,” New York 1993, Hippocrene Books Inc. page 297,)

Lloyd George became British Prime Minister of a “war cabinet” and Balfour became the Minister of Foreign Affairs on December 6, 1916. Berlin’s peace offer of December 18 was rejected by Lloyd George, who promised to fight to final victory. This in turn caused intensification of the attacks by German submarines and led to the break of the diplomatic relations between the U.S. and Germany, while the British government was near financial ruin and, in reality, could be bailed out only by the United States.

Zionist agent in German Foreign Ministry, Herr von Kemnitz, betrayed his boss Minister Zimmermann and passed to the British, German secret codes #7500. On January 1917 Tsar Nicolas abdicated and social-democratic government of Aleksander Kerensky was formed, with approval of the U.S. government and of the Zionists leadership.

U.S. declared war on Germany on April 6, 1917 and the British gave credit for this fact to the Zionists and gave them in return the declaration on the “Jewish Homeland” in Palestine in November, 1917. Bolshevik coup gave power to Lenin, also in November 1917. On Lenin’s order, as mentioned above, a Jewish death squad, murdered the entire family of the last Tsar of Russia.

Despite the hostility of all international Jewish organizations, the Poles declared the independence of Poland, on November 11, 1918, as the ceasefire ended the hostilities of World War One. The war ended after a protracted period of blocking of German credits by Jewish bankers worldwide. Also Jewish leaders in German labor unions were able to conduct crippling strikes in German armament industry.

Thus, the Balfour Declaration constituted a payment in return for Jewish role in the defeat of Germany in World War One, while the role of the Jews in the overthrowing of the Russian government, by means of the Bolshevik coup, also was of a fundamental importance for the eventual creation of the state of Israel in Palestine.

During Soviet invasion of Poland in 1920, Lenin attempted to overrun Poland and form a Moscow-Berlin axis, in order to start a world wide communist revolution. General Mikhail Tukhachevsky gave the order to the Red Army on July 4, 1920: “To the west, over the corpse of ‘White Poland,’ on the road to the worldwide conflagration.” (Pogonowski, Iwo Cyprian. “Poland an Illustrated History,” New York: Hippocrene Books Inc., 2000. Page 17.)

There were some six million communists in Germany in 1920, led by people such as mentioned above, Roza Luxemburg (Rozalia Luksenburg), midst bitterness caused by the defeat in 1918. At the time many Germans were ready to accept a communist government, in return for the acquisition of western Poland and the Gdańsk Pomerania region, lands of the former Prussian Partition of Poland, once those lands were occupied by the Red Army.

In 1933 the United States extended a formal recognition of the USSR under the pressure of financiers, mostly Jews. Thus, U.S. saved the Soviets from an economic collapse. At the same time Jewish dominated financiers gave huge loans to the government of Adolph Hitler in order to bring about the WWII, as the next step on the road to a global empire described in the New York Times bestseller “Confessions of an Economic Hit Man” by John Perkins (published by Plume, Penguin Group in 2006). Socialism including the national socialist variety was then useful tool to shape the world for the ultimate goal of one world government.
The Polish victory destroyed Lenin’s hope for the world revolution in the battles of Warsaw and on the Memel River during the Polish-Soviet war of 1920. Polish victory resulted in years of Soviet retaliation against Polish minority in the USSR. Twenty years later the Soviets would avenge this defeat. This happened in 1939, when Poles defended their independence and ruined Hitler’s “best case scenario” for the conquest of the “Lebensraum” for the next 1000 years.
The chronology of Hitler’s efforts to form the Anti-Komintern Pact, and to start a two-front war against the Soviet Union was described in detail by Ambassador Jozef Lipski documented in his book "Diplomat in Berlin 1933-39" Hitler's declarations since Aug. 5, 1935, that good Polish-German relations were of primary importance to him. He proposed an alliance against Russia, military cooperation, an air pact, etc. However, the government of Poland knew that the essence of the policies of the Nazi government, at all times, was the implementation of the doctrine of Lebensraum which meant eventual annexation by Germany of Poland and other Slavonic countries between the Baltic and the Black Sea.

Stalin fearful of a two front war by Germany and Japan against the USSR decided to stop the Japanese Kwantung Army in Manchuko by a Soviet offensive in August 1939. According to The Oxford Companion to World War II (Oxford University Press, 1995) Soviet general Grigory Zhukov was the first in history to use the blitz-krieg tactics. These tactics were developed jointly by the Germans and the Soviets on Soviet polygons after the Treaty of Rapallo of April 16, 1922. From May 28, 1939 the largest air battles in history up to that time were fought in Asia and involved 140 to 200 Soviet and Japanese aircraft (A. Stella, Khalkhin-Gol, "The Forgotten War", Journal of Contemporary History, 18, 1983).
Stalin, concerned that the Japanese aimed to cut the Trans-Siberian railway, send Zhukov to organize a counteroffensive using 35 infantry battalions, 20 cavalry squadrons, 500 aircraft and 500 of the new and powerful tanks. This force locally outnumbered the forces of the advancing Kwantung Army. On August 20, Zhukov launched a surprise offensive and in ten days inflicted massive casualties on the Japanese. "Zhukov's essential achievement lay in combining tanks, artillery, aircraft and men in an integrated offensive for the first time in modern war. By 31 August, the Russians have completed what they described as the most impeccable encirclement of the enemy army since Hannibal beat the Romans at Cannae. The 23rd Division of the Kwantung Army was virtually wiped out, and at least 18,000 Japanese were killed."(P. Snow "Nomonhan -the Unknown Victory", History Today, July 1990).

Hitler thought that he would have on his side some 600 divisions, including 220 Japanese divisions, this shown on pages 214 and 215, in the above mentioned Pogonowski’s “Poland An Illustrated History History.” Maps of Hitler’s “best case scenario” are compared there with the actual events. Hitler called the coming conflict "the war of the engines" ("Motorenkrieg"). Ironically the German army used 600,000 horses in addition to the 200,000 trucks, which were less dependable than the horses according to Stephen Badsey, "World War II Battle Plans" 2000, p. 96.

Actually, the Polish Army destroyed in combat one third of German tanks and one fourth of the airplanes used against it. German records indicate that in order to defeat in 1940 the French and British armies, the Germans used less than half as much ammunition, artillery shells, and bombs than was used against the Poles in September 1939. Polish forces stayed engaged against Germany after the bloody battles of September 1939. However, the crucial role of Poland was the derailment of Hitler's strategy already in January 1939.

In 1941 the Jewish dominated international bankers mobilized help for the Soviets. In 1943 at the Teheran Conference these bankers were represented by Arvill Harriman, who had a Jewish wife and was in charge the aid from the U.S. to the Soviets in form of entire factories and huge war supplies. At Teheran, Harriman personally contributed to the betrayal of Poland and the decision of Roosevelt and Churchill to extend the Soviet postwar sphere of interest to include Poland with the rest of East Central Europe as the next stage on the road towards the global empire, described by Gary Allen 35 years ago and more recently by John Perkins.

Hitler’s government tried to forcibly relocate the entire Jewish population of Europe to the French island colony of Madagascar, off the coast of Africa. It happened a little more than a year before, the event known as the “Wannsee Conference” on January 20, 1942, the briefing that proclaimed and organized the “Final Solution of the Jewish Question” by Nazi civilian government and SS officials.

In May 1940 H. Himmler stated in his “Reflections on the treatment of People of Alien Races in the East” in his words: “I hope that the concept of Jews will be completely extinguished through the possibility of a large migration of all Jews to Africa…” Hitler’s victory in France seemed by then certain and therefore French colonies would be under German control. Hitler hoped to conclude a favorable peace treaty with England, which was to experience German aerial bombardment and was expected to capitulate as quickly as did the French. The Nazis hoped that the French and the British navy would be at their disposal, for use in the evacuation of all Jews from Europe.

Evacuation plan was set in motion by the Jewish Department of the German Ministry of Foreign Affairs, on June 3, 1940. However Jewish intelligentsia was to be held by the Nazis as hostage against American Jews. On August 15th, 1940, Adolf Eichman released text “Reichssicherheitshauptamt: Madagascar Projekt” according to which one million Jews per year were to be shipped from Europe to Madagascar over the period of four years.

Hans Frank, the ruler of the General Government of occupied Poland supported the project of resettlement of four million Jews to Madagascar, rather than deportation of European Jews to Poland. Deportation of Jews was stopped on July 10, 1940 as well as the construction of the Warsaw ghetto was also stopped, according to “Wikipedia.org /Madagascar Plan.”

Nazis pretended to give autonomy to Jewish settlement on Madagascar and the Wafen SS was to control and oversee Jewish government on the island and convert it into a “super ghetto” organized as a police state. By June 18, Hitler and Ribbentrop discussed the Madagascar Plan with Mussolini. Goering’s office was to oversee the administration of Jewish economics within the Madagascar Plan, also called “Four Year Plan.”

In Summer of 1940 Hitler had a feeling of victory. France was ready to capitulate and Hitler hoped that Britain after heavy bombardment would do the same. Thus, the Nazis expected that the French would turn over the Madagascar colony to Germany in the peace treaty and French and British navies were to be used for transportation of Jews from Europe to Madagascar as stated above. Nazi failure in the Battle of Britain, in which Polish pilots played a significant role, spelled out collapse of Hitler’s notion about the use of the British fleet for evacuation of the Jews from Europe. Thus, by early December or slightly over a year before the “Wannsee Conference” took place, the Madagascar Plan was abandoned entirely by the Nazis.

However, many of the Holocaust profiteers and other members of the Holocaust Industry, do not like to mention the Madagascar Plan or even to admit the significance of the “Wannsee Briefing,” because apparently they would like to claim that the decision to commit the crime of genocide of the Jewish population was born much earlier in Germany or possibly in other areas of Christianity.

Now let us take a little closer look at the Wansee briefing called the “Wansee Conference.” To begin with, this meeting happened soon after the crushing defeat of Hitler’s army in the battle for Moscow. Thus, while the Madagascar deportation plan was conceived during expectation of Nazi victory on the western front, a little more than a year later, the plan for the “Final Solution” was conceived in the realization, that Nazi defeat was possible, especially since the Japanese did not attack the Soviet Siberian army.
Actually, Joahim von Ribbentrop tried on March 28, 1941, in Berlin to convince count Oshima, the Ambassador of Japan, to deliver a "crushing blow" against the USSR together with Germany. The Germans wanted the Japanese to cut the trans-Siberian railway in eastern Asia and to attack Vladivostok. However the Japanese remembered "Hitler's Nazi-Soviet Pact of 23 August 1939,’ which pact was seen by the Japanese government as a betrayal of the anti-Comintern Pact. This fact reinforced Japan's decision to use Hitler, but never to trust him. The Nazi-Soviet pact was announced during a Japanese military disaster. ... Hostilities ended officially on September 16, 1939..." and the Soviets were free to invade Poland the next day (Laurie Barber, "Checkmate at the Russian Border: Russian-Japanese Conflict before Pearl Harbour", 2000).
In 1941 when the Germans were advancing deep into Russia, Richard Sorge, the Soviet spy in Tokyo, had before November 1, 1941, informed Stalin that Japan will not resume attacks against USSR in Asia. However, the Japanese sunk several Soviet ships and increased their forces in Korea and Manchuria as if they were planning to attack the Soviets.
Next month, Hitler declared war on the United States four days after the Japanese attacked Pearl Harbor on December 7, 1941. Apparently Hitler made his decision hopping in vain for a Japanese attacks on the USSR, while he was getting reports about American Navy's armed intervention against German submarines in the Atlantic. After the naval battle on Sept 4, 1941 between the USS Grear and a German submarine, President Roosevelt publicly ordered US Navy to shoot on sight any German submarine. ("Oxford History of the American People", Oxford University Press, 1965)
The situation of the German Army on the eastern front suddenly worsened. "On 1 December, [1941] Army Group Centre made a last all-out attack to take Moscow, but the balance of forces favored the defender. ... At down of 3 December, Zhukov's Siberian divisions [100,000 men with 300 tanks and 2000 artillery pieces] crushed through the extended flanks of the [German] Army Group Centre." (Stephen Badsey, "World War II Battle Plans" 2000, p. 98).
The Nazis believed that with the defeat, millions of legendary “Ost Juden” or eastern Jews could migrate into Germany. The possibility of this Jewish migration was what the Nazis wanted to preempt because of their racism and fear of communist victory as well as a fear of Jewish domination, which Germans have already experienced during the Weimar Republic and remembered the horrors such as the Jewish led “Red Republic” of Bavaria.

Actually the legend of the “Ost Juden” or “Beteljuden” was very strongly cultivated by German Jews, who fought for the domination of the German society and did not want the migration of masses of poor Jews from the East. We have to look back to the “golden decade” of Jewish exploitation of Ukraine. The “golden decade” ended with the Chmielnicki’s uprising which erupted in 1648 and slaughtered about 100,000 people. At that time, Ukraine was a province of Poland. The word “Ukraina” is a Polish word meaning the “borderland.”

According to professor Israel Shahak, Jewish leadership in Poland concluded, after the mass killing in the Ukraine, that the Jews will be evicted from Poland in the same way as they have been repeatedly evicted from England, France, individual German states and from Spain.

Jewish financiers started moving their capital out of Poland to Berlin, where they financed the creation of the Kingdom of Prussia in 1701, which Kingdom in 1772 initiated partitions of Poland, at the time under Russian domination. The crime of partitions destroyed the Polish State after nearly a thousand year long history, rich in cultural and political developments. Poland at times was one of the leading powers in Europe during the period from 840 to 1795.

The crime of partition of Poland (1772-1795) violated the Treaty of Westfalia of 1648, at the same time, the size of the Kingdom of Prussia more than doubled, so that it could dominate the 350 independent states and principalities on German territory and eventually unite the whole of Germany, with the capital in Berlin, in 1871. Up till then majority of the population of Prussia was Polish speaking and was exposed to very cruel “boot camp” routines to become Prussian soldiers. The same routines in even more sadistic forms were used in Nazi concentration camps during WWII.

During the take over of Polish provinces, which began in 1772 and ended in 1795 the wealthy and influential Jews, who had ambitions to dominate the Government in Berlin, used the Prussian army to chase out of the new provinces of Prussia the masses of poor Jews, whom they called “Beteljuden,” because they were often seen carrying with them their bed covers. Rich Jews did not like to use poor Jewish girls as servants and they preferred Christian girls, whom they contemptuously called “shiksas.”

Hitler’s grandmother named Schickelgruber served as a maid in a Jewish household in Vienna and after becoming pregnant returned to her village. There her son Alois was called “Jewish bastard.” Eventually she married and her son Alois Schickelgruber was adopted by a man named Hitler. Had Alois’ kept his original name, the grandson the servant girl, named Adolph, would have had hard time after 1933, to make German people under the Nazi rule greet each other with words “Heil Schickelgruber” instead of “Heil Hitler” or “Heil Sieg.”

The Jews who dominated the Weimar Republik were against mass migration of poor Jews from the East and they helped to keep alive the propaganda against the “Ost Juden,” which propaganda eventually turned deadly for all the Jews in German occupied Europe during WWII. It should be noticed that in the U.S. during the war, rich Jews with German background, did not protest against the atrocities committed on the Jews by the Nazis.

Thus, by the end of January 1942 Jews became the number one target of Nazi killings. Up till then the Polish leadership community was mass murdered starting on September 1, 1939. However, the Polish leadership community continued to be exterminated by Nazis as well as by the Soviets. Unlike Poles the Jews were not victims of mass murder by the Soviets and often many of them served as communist commissars and executioners.

Jews in the NKVD were among Soviet mass killers of the Poles at Katyn and many other places of execution of Poles listed on the NKVD “Katyn List” of 27,000 people, mainly Polish officers, prisoners of war (POW) in 1939-1941. Communist terror was formed in the tradition of the 1000 years of terror of the Rabbis exercised over Jewish communities as described in the books of Israel Shahak and other Jewish writers. The Soviets and their terror apparatus returned to Poland with the retreat of Hitler’s army in 1944.

The death squads, the Einsatzgruppen, were conducting executions of Jews from the beginning of the invasion of the Soviet Union in 1941. The head of the Nazi terror apparatus Reinhold Heydrich issued an order to the Nazi death squads, to take advantage of mass executions of some 30,000 Polish citizens by the NKVD in Soviet prisons during the Summer of 1941. The Nazi executioners were to eradicate evidence of their crimes and to pretend that the relatives, of the Polish victims of the NKVD, were taking vengeance on the Jewish collaborators of Soviet executioners, in such localities as Jedwabne, for example.

Later Jedwabne was exploited by the Holocaust Industry as a “recycling” of the Nazi propaganda scheme in movies and books about Catholic neighbors killing Jewish neighbors. Holocaust Industry spreads this propaganda in order to claim some $65 billion in damages from Poland, for the benefit of the Holocaust profiteers themselves. Poles in general are sick and tired of the constant barrage of slander by the Holocaust Industry that falsely describes Catholic Poles and the entire Catholic Church under pope Pius XII, as partners of the Nazis in the killing of Jews.

Unfortunately very few people in the West realize that Auschwitz was intended and was used to serve as the extermination site to kill Polish leadership. The continuing slanderous campaign in the media is conducted by the Holcaust profiteers and people who support them. This activity is well described by Norman Finkelstein in his book “Holocaust Industry: Reflections on the Exploitation of Jewish Suffering.”

Nazi genocidal intentions towards the Jews are documented most completely in the documentary record covering the Wannsee meeting, in which there is a Nazi estimate of eleven million Jews, including five million Jews in the Soviet Union, which was obviously inaccurate. The minutes of this meeting survived the war. Senior members of the key ministries and institutions were to conduct the deportation and extermination of the Jews at installations designated for this purpose.

During the Nuremberg Trials these minutes of the Wannsee meeting were used extensively and proved that the strategy for removing the Jews from Nazi Germany was changing from encouraging emigration to requiring deportation, forced labor and then systematic killing process, after Jews lost any value as hostages, once Hitler declared war against the United States.

High estimates include 1,200,000 Jews killed by Nazi death squads, the Einsatzgrupen, 3,000,000 in the death camps, 500,000 in main concentration camps and 500,000 in the ghettos including transportation, or in sum possibly over five million Jew, mostly poverty stricken people (Iwo Cyprian Pogonowski, “Jews in Poland: A Documentary History: The Rise of The Jews as a Nation from Congerssus Judaicus in Poland to the Knesset in Israel,” New York 1993, Hippocrene Books Inc. page 326,)

A detailed estimate of mass killings during the twentieth century of a total of 216 million people was made by Milton Leitenberg, of the Center for International Security Studies. There are other estimates of the number of victims, however, all of them agree, that during the twentieth the largest number of people was killed, during the entire history of mankind.

Tragic losses of the Jews represent less than three percent of the total human loses during the twentieth century, which century therefore is often called by historians the “century of death.” Wars and communist governments were the main culprits. In both major causes of suffering, Jewish bankers and ideologues, as well as executioners, played a major role.

The Prussian Drill and Nazi dehumanizing routine during WWII
In Dante’a Inffierno are the words: Lasciate ogni speranza voi ch' entrate, (Abandon hope, all you who enter here), which could be used as a subtitle here.
On a steamy August day in Tarnow, in 1941, in German-occupied Poland, German SS guards pointed machine guns at the heads of five Polish prisoners sitting in chains on a bench at the rear of a flatbed truck. The convoy of similarly loaded trucks was traveling (expeditiously) through town's business and residential areas (giving an impression) as if heading off to an execution site. Polish civilians (and especially women in residential areas) feared the worst and women openly cried (and covered the eyes of the children to spare them the frightening sight, which was repeated 100 times throughout the day -- for a total of about 500 Polish prisoners. This was the Nazi policy of "Schreklichkeit." (intimidating terror). In German terminology it stood for the policy intended to terrorize the population of occupied Poland by maintaining continuous atmosphere of fear and doom.
From the trucks the prisoners were packed onto cattle cars of the train destined for Auschwitz Concentration Camp. After arrival at Auschwitz, the train was placed on a railroad siding, with the prisoners still on board, for two days without water or food. For whatever reason, a decision was eventually made not to unload the prisoners at the overcrowded Auschwitz camp which was in an early stage of its operation. Instead the train went to another camp in Oranienburg, near Berlin. I was one of the prisoners. I was on that train. This was the start of the eighth out of 64 months altogether of my descent into hell on earth at the hands of German-Nazi executioners (captors).
I had arrived, on August 10, 1940 at what became my final destination for the duration of World War II: the Oranienburg-Sachsenhausen Concentration Camp. Once I was outside the cattle car, I stretched and took a deep breath. An SS guard standing behind me noticed the stretching and immediately knocked me off my feet with a blow of his rifle butt on the back of my head. He shouted: "frecher Hund!" (you insolent dog!). I later realized that this behavior was part of a concerted and constant routine meant to terrorize the prisoners.
A friend, Witek Wierzbicki helped me to get up and wiped fresh blood off my head. Witek was a student of comparative literature at the University of Warsaw, and recently recovered from an arm wound, which he suffered as a cavalryman during the September campaign. Soon we were formed into a marching column, five men abreast.
After an hour march we crossed the camp gate. I have noticed an inscription above the gate, but I still had a blurred vision from the head blow. I asked Witek about it. He could plainly see that the inscription above him read "Arbeit Macht Frei" (Work makes you free). Instead of repeating this, my friend perfectly captured the reality of the moment and wryly claimed that it was the quotation upon entering Dante's Inferno: Lasciate ogni speranza voi ch' entrate (Abandon all hope, you who enter here).
When I think about the concentration camp, certain things stand indelibly in my mind: the camp terminology, and the roughly-barked German orders with their hate-filled words. Even now as an old man, it still pains me to think about the concentration camp, of the beatings, the shootings, the deaths, the stacked corpses. And for those of us in the camp who were not corpses yet, the Nazis running the camp conducted a systematic campaign of dehumanizing routines to deprive prisoners of human dignity and of human individuality. They wanted break our spirits. They wanted us, like in Dante's Inferno, to abandon hope.
Quarantine - "Stehkommando" (commando or an order to stand for hours or the whole day)
The new arrivals (Zugaenge) were deloused (applying lice-killing liquid to their bodies), their hair was cut off; they were given "zebra" striped prison garb. Each inmate was given two number strips with red triangle and the letter "P" to indicate that we were Polish political prisoners (one for the left side of the coat and the other for the right legging of the pants)
Most of men in my transport, including me, have previously spent many months in Gestapo prisons and were pale and not used to sunshine. There was no sitting down during the working hours (Arbeitszeit), which extended from the morning count of prisoners to the evening count in the camp main square called Apell Platz. The prisoners were nominally held as if in preventive captivity and therefore were called "Schutzhaeftlinge."
Upon arrival we were directed to the quarantine section of the camp. There, as in the rest of the camp, each of the barracks was controlled by a "Blockaeltester" or "der Blockaelteste" (chief of the barracks), a hardened criminal (Berufsverbrecher) from German prison system and an expert in the browbeating intimidation. He wore next to his identification number a green triangle, identifying him as a criminal. Food distribution was under his control. German homosexuals were called "asos" for "asociale Elemente" (asocial elements). We were given shoes with wooden soles. Walking was forbidden during the "Arbeitszeit" (during the work time): we were ordered to run whenever we were going anyplace. The command was "im Laufschritt, marsch! marsch!" (run, march! March!).
We were assigned to a "Stehkommando," which meant that we were to stand the whole day in front of the quarantine building with shorn heads exposed to the Summer sun. Soon the skin on our heads started swelling. In the worst cases victims looked as if they had helmets on. Some actually could not see anything as the swelling covered their foreheads and eyes.
By any measure, life in the camp was indeed a hellish existence. Under the supervision of the SS-guards, several times a day the "Blockaeltester" ordered "sport." He and his helpers would make us lay down and get up in a hurry several hundred times and run a few steps in between hitting the ground. They shouted their commands in rapid succession: "hinlegen! auf! marsch! marsch!" (Lay down, up, march! march!). Then they would order us to jump like frogs shouting "Kniebeugen! huepfen!" (deep-knee bend, squat, jump!) Then they shouted "hinlegen! rollen!" (lay down on the ground and roll). It usually lasted until many prisoners started to vomit, sometimes with blood. After the "sport" the SS-men would order those who could get up to carry to the barrack those that could not walk despite beating and kicking.
Over 3000 Polish Catholic priests were murdered in concentration camps and prisons by the Germans during the war. I saw two Catholic priests, monsignors in their sixties, collapsing after one of these dehumanizing "sport" routines. Some of these routines originated from military drill developed in the 19th century Prussian Army for soldiers, most of whom were Polish, did not speak German because they inhabited Polish provinces annexed by Prussia during partitions of Poland at the end of 18th century. Among prisoners who were on starvation diet, many were old and sick for whom this sport was murderous. Obviously the Nazi intent was to eliminate the weak by exhaustion or outright killing in the plain sight of other prisoners, whose spirit was to be broken and remain so. Hitler's government treated human life as a natural resource to be systematically extracted with a high degree exploitation efficiency.
The SS-men seemed to be motivated by Nazi type of patriotism and the "Rassen wahn" or "racial delusion" mixed with sadism. Many of the SS-guards assigned to Sachsenhausen Konzentrationslager previously served in Spain in German expeditionary forces during the Spanish civil war. They used Spanish curse words, such as "carajo" and added them to vulgarities of their own repertoire. They also brought from Spain the feeling of contempt for Muslims. The slang expression coined by the SS-guards for rundown prisoners was "Musulmaenner." One monster SS-man - a heavy weigh boxer, Obersturmfuerer Bogdalle, was especially cruel. He would order a prisoner to stand to attention and then suddenly hit him in the stomach. Many of his victims suffered internal tears such as bursting of the liver or kidneys. Another killer, Untersturmfuehrer Schubert, spied on prisoners from a distance for a smallest infraction such as walking instead of running and then beat them mercilessly.
The command: "alle Musulmaenner austreten" (all Muslims step forward) would start the selection by the "Blockaeltester" of the most rundown prisoners too sick and too weak to do any work. They were supposed to be further weakened and then killed.
During the quarantine, a man from my transport, an electrical engineer named Owczarek, scaled the double electric fence. He used a ladder, on each end of which he tied a pair of tennis shoes in order to use the rubber sole as electric insulation. During the morning count he was missing and the prisoners were kept standing for three days in front of their barracks until the escapee was brought back to the camp. Since he was from our building we were extra worked over with nasty "sport" routines including rolling on the ground until many among us vomited.
The Canal Commando
After about three months in quarantine barracks the "Zugaenge" or new arrivals were assigned to regular barracks and sent to work. Witek and I, as well as many other inmates from our transport, were sent to the "Canal Commando," which unloaded cargo at a port on a canal connecting rivers near Berlin. The cargo usually consisted of building materials and debris of broken up concrete pavements and buildings. We were unloading the cargo amidst swinging clubs and shouts: "Bewegung, schnell, faulenzer Drecksaeke " (move, fast, lazybones, you shit bags).
I worked on the barge unloading materials while Witek was ordered to run while pushing (operating) a heavily loaded wheelbarrow. I did not have work gloves and the skin on my hands was heavily abraded and infected after I had to unload one hundred pound cement bags for days on end. Witek's war wound became re-infected. His wounded arm was shorter and often he was losing balance while running with wheelbarrow . Each time it happened the SS-men clubbed him mercilessly and called him "bloede Sau" (stupid swine), etc.
After several months of such an ordeal Witek committed suicide. He was terribly rundown and in pain. One morning, before going to work, he had deliberately thrown himself on the barbed wire of the electrified fence and brought on himself machine gun fire from nearby guard tower. He died on the spot. I remember him affectionately to this day.
"Tongrube" (the clay pit)
"Klinkerwerk" or brickyard consisted mainly of a large building, about 600x600 feet. It housed twelve gas generators and twenty four canal baking ovens through which insulated platforms moved bricks through the fire zone. The raw clay was brought by narrow gauge railroad from a clay pit called "Tongrube." It was located few miles away from the main brick works.
Shooting of prisoners had to be reported and certified by special SS-officers. When I was working in the clay pit, such special SS-officers traveled each morning to the "Tongrube" to save time, as they expected to report daily prisoners' death by shooting.
A digging machine equipped with buckets was mounted on two rails some ten fteet apart. It loaded clay directly on hopper wagons of the narrow gauge railroad. In order to accommodate the clay excavation schedule, the prisoners had to move the rails to a new position for the digging machine, as well as the narrow gage rails of track next to it. At the low point of the clay pit, there was accumulation of muddy water, which was more than ten feet deep in which a number of prisoners drowned.
The rail sections were about ten meters (thirty feet) long. The rails were mounted on wooden railroad ties. Periodically rail sections had to be relocated by the prisoners. They had to stand between the ties, grab the rail and lift it so that they could get their shoulders under it in order to carry it through soft mud to the next location. Prisoners were not lined up by body height so that the shorter men actually pulled themselves up to avoid beating by SS-guards and "Vorarbeiters" as the prisoner-foremen were called This of course increased weight of the entire load. In addition the SS-men often remained standing on the ties in order not to have to walk in the mud and at the same time to have access to prisoners to kick and hit them. The inferno created by the repositioning of rail sections is hard to describe. I believe that the continuous hunger bangs of the prisoners created kind of stupor which to some extent isolated them from the awful reality of the atrocities. By that time the malnutrition took visible toll on my organism. My body weight dropped from the initial 180 to 97 pounds. My molar teeth were crumbling and gradually I lost most of them.
X-ray survey and gassing of TB positive prisoners.
In Summer of 1944 an X-ray survey was conducted in Sachsenhausen camp to identify prisoners ill with tuberculosis. Since I was coughing and spitting blood, a friend of mine who was a medical doctor, Stanislaw Kelles-Kraus, told me to try to get someone in a better health than I, to substitute for me during the X-ray exam. The substitute prisoner had to put on my prison clothing with my identification number. This was Kazio Wiecek, who after the war practiced law in Chicago. Of course he took great risk by doing so. It should be noted that in Sachsenhausen the identification numbers were marked on clothing but not tatooed on prisoners' skin it as was practiced in Auschwitz. (As it happened, Kazio's prison identification number differed only by one digit from mine, which was 28865.) After the war I have learned that I had a number of TB calcification-scars in my lungs and therefore very likely I would have been selected for the gas chamber, which was in the adjacent to the camp industrial yard or the "Industriehof of the Sachsenhausen Koncentrations Lager."
The list of numbers of prisoners, who apparently were diagnosed with tuberculosis, were send to barracks in order to form a transport. Word spread that the men listed were to be gassed. During the following counting of prisoners, Janek (I am almost sure that his last name was Olszewski) from Torun was missing. SS-men suspected that he was hiding in the camp and they used dogs to locate him under a man-hole cover in the camp sewers. Janek was brought to the "Raportfuehrer", the SS-man in charge, who asked him: "Why did you hide? The place where your transport is going is better than Sachsenhausen." Janek answered: "I know, but I would like to live longer."
One day in the Spring of 1944 I was ordered to help load corpses onto a large flatbed truck for transport to the in-camp crematorium. I noticed signs of life in a man buried under several layers of corpses. I got him out from under the dead men and I recognized him. He was Jozef Kettner, a noncommissioned officer from Kalisz, Poland. He was both monstrously swollen and compressed. His bloated legs filled his pants and under the weight of bodies piled on top of him his legs were flatten to a thickness of two to three inches. He could not walk, so I carried him into a nearby building of the camp hospital called "Revier," where I knew several medics. It was truly a miracle that Josef Kettner survived the ordeal and was able to return to his family in Poland after the war.
The carpet bombing
In the Spring of 1945, I was reassigned to work in the main building of the "Klinkerwerk". By that time "Kninkerwerk" became a satellite camp of Sachsenhausen with sleeping quarters, however, the same prison identification numbers were maintained. By that time, the huge brick baking ovens were converted to serve as heat treatment of mortar shells. On April 10, the sirens sounded alarm because American flying fortresses were approaching.
While the SS-guards hid in the bomb shelters, which were not available to prisoners, I climbed on the roof to see the airplanes. Suddenly I realized that smoke bombs, used for marking bombing targets, were released so that they were heading directly towards the building I was watching them from. I got down from the roof to the top of one of the 10 feet high brick backing ovens when I heard the explosions, which formed a uniform roar of the first wave of bombs of the carpet bombing attack that was in progress. I held my mouth open in order to equalize air pressure on my ear drums and I tried to get out of the building and into the open. After two waves of bombs exploded in the huge building I managed to get outside and get into a crater made by an earlier bomb explosion. Before the bombing was over I had to move from crater to crater as the sand was shifting by bomb explosions and was filling craters made by earlier bombs. When explosions ceased, after two hours of bombing I found a sizable piece of fragmentation bomb in my pocket. I was not wounded, however, I must have suffered a strong concussion because for several months I perspired only on one side of my head.
Close friend of mine, Mieczyslaw (Mietek) Hildebrandt (now a chemical engineer in Paris, France) operated one of the generators during the night shift and was waken up by the roar of the carpet bombing. He got outside just in time before phosphorous bombs set the wooden barracks on fire. Near him a group of prisoners started to cut the barbed wire fence, which just lost the high voltage. An SS-man got out of his concrete shelter and took aim at the prisoners who were trying to get out through a hole in the fence. At that moment a phosphorous bomb killed the SS-man before he could fire.
Cannibalism
Some of the prisoners jumped from higher floors of the brickyard building on a large outdoor storage of coke, without realizing that it was already burning without producing visible flames. It was set on fire by phosphorous incendiary bombs in the earlier stage of the raid. Their bodies were literally baked. I later saw starved Soviet prisoners carving and eating flesh from the thighs of the corpses. Later on a Soviet officer, Ivan (Vania) Davidovich, captured in battle of Sevastopol, Crimea, and an inmate in Sachsenhausen told me how Lazar Kaganovich used hunger as a weapon in the early thirties to force collectivization. In Ukraine alone some seven million people were starved to death. Cannibalism became widespread. The effects of Soviet brutalization of they own people still could be seen a few years later in Sachsenhausen.
Casualties of the American bombing
There were about 2,000 prisoners in "Klinkerwerk" satellite camp during the American carpet bombing from 3.05 p.m. to about 4.50 p.m. Practically all prisoners were nationals of countries allied with the United States and therefore in present day terminology, the carpet bombing was a tragic case of a "friendly fire." By the time the bombing ended some 700 prisoners were dead and only about one thousand could walk back to the main camp of Sachsenhousen. Cleaning work was conducted during following days. Dead bodies of prisoners were loaded on trucks, and shipped directly to the crematorium. I was told that seriously injured prisoners were sent to the gas chambers and then to crematorium. SS-guards did not permit any rescue efforts on the part of the prisoners
Death march of Brandenburg
Ten days after the carpet bombing destroyed the satellite camp "Klinkerwerk," on Apr. 20, 1945, the nine-year existence of the Oranienburg-Sachsenhausen Concentration Camp came to an end. On that day the camp was evacuated and the "death march of Brandenburg" of 33,500 inmates began. On May 2, 1945, the columns of remaining 18,000 inmates from Sachsenhausen found themselves in no-man's land near Schwerin; some one hundred kilometers north-west from Berlin. Corpses of 6,000 inmates shot by the SS-guards along the evacuation road were counted and are listed on the monument at the camp site. I have heard that the American commander in Schwerin ordered local German civilians to bury 900 dead shot by the SS-guards. Since all Jews were transported east in 1943, where most of them were murdered, there were no prisoners marked with the star of David among the thousands of inmates in Sachsenhausen at the time of the evacuation of the camp.
I and Mr. Hildebrandt marched in column of prisoners from Sachsenhausen. When we were passing a column of women prisoners from Rawensbrueck Concentration Camp for women, one of the women prisoners shouted in Polish a question: "Did you get any food from the Red Cross?" Someone from Sachsenhausen answered: "No, instead we are getting hell from the Black Cross. (German-Nazi Swastica)"
Leon Kulikowski, now an architect in California, told me how he served in the First Polish Army (organized by the Soviets), which in the night of Apr. 17/18 successfully crossed the Oder River near Berlin along with Soviet forces. It was in fact the only not Soviet force storming the German capital. In the evening of Apr. 20, 1945 the German army retreated from Oranienburg-Sachsenhausen and the first regiment of the first division of the First Polish Army, took control of the entire area. This brought an end of the operation of the Sachsenhausen Concentration Camp. About quarter million inmates passed through Sachsenhausen during the camp operation in 1936-1945; about 130,000 inmates of 41 different nationalities died there. The camp was equipped with gas chambers. Also equipped with gas chambers was the Rawensbrueck Concentration Camp for Women. It operated six years in 1939-1945; some 130,000 women of twenty seven nationalities were held there including 40,000 Polish women. 92,000 women died there.
Poland’s Government Appeal, of December 10, 1942 to stop genocide

The Prime Minister of the Polish Government-in-Exile, General Władysław Sikorski issued the only wartime appeal to stop Nazi genocide in occupied Poland. The urgent appeal was primarily addressed to the governments of the United States and Great Britain. On December 10, 1942, it called for immediate bombing the access railways, gas chambers, and crematoria, among other measures of retaliation and punishment against Nazi Germany. Sikorski’s government published the text of the appeal in an official brochure of the Minister of Foreign Affairs: “The Mass Extermination of Jews in German Occupied Poland” (Huchinson & C0 LTD, London, New York, 1942).

Discussion of Jewish fate in Europe during WWII should not exclude the topic of the book “Hitler’s Jewish Soldiers,” by Bryan Mark Rigg, University Press of Kansas, 2002, in which the author refutes the idea that "All Jews Were Victims" of the Holocaust because: “Not every one who had Jewish ancestry was a victim of the death camps” (Rigg, p. 268).

According to Israel’s “Law of Return,” a Jew is defined as a person having a Jewish mother while remaining unconverted to another religion, especially Catholicism, or one who converted to Judaism. Thus, a large fraction of the Mischlinge (German-Jewish “mongrels”) consisted of Jews that would qualify for immigration to Israel. Rigg estimates that 60% of half-Jews and 30% of quarter-Jews in Nazi Germany were Jewish by that standard (p. 18, 283).

The number of Mischlinge spared from persecution by Hitler numbers in the thousands (p. 3). There were perhaps 16,000 Mischlinge officers were in the Wehrmacht in 1940, and more than 150,000 Mischlinge fought in Nazi forces during WWII. Top Nazi officials were actively involved in protection of German Jews, including Ribbentrop, Sauckel, Bormann, Canaris, Donitz, Heydrich, Himmler, von Schirach, Kaltenbrunner, and Goring (p. 182).
Moreover, Luftwaffe Field Marshall Erhart Milch, was either a half or full Jew (pp. 29-30). According to Rigg (p. 203), some 200 full-blooded Jews (the Schutzjuden, or protected Jews) were spared persecution in Berlin alone and at least 6,000 full-blooded Jews served in the Wehrmacht (p. 65). Rigg describes a number of Mischlinge directly involved in the German conquest of Poland in 1939.
Rigg writes about the involvement of German Jews in the Holocaust itself such as Eichmann, Killy, Eppinger, Goldschlag, Abrahamsohn, and Scherwitz (p. 258). Hitler himself suffered of an obsessive fear of his own Jewishness. Rigg also mentioned the probable Jewishness of Reinhard Heydrich (p. 176), one of the chief architects of the Holocaust. However, most documents that trace the ancestry of top Nazi officials have been destroyed. German Muslims were accepted as full Germans (p. 18). German Mischlinge were spared from extermination (p. 169).
Earlier, before WWII, German Jews and Mischlinge scorned the Ostjuden (the eastern European Jews), and advocated German discrimination against them (pp. 12-13), which I have discussed already. As for the struggle of the Holocaust Industry to impose on the world Jewish superiority, Rigg mentioned Jewish prayer in which Jews thank God that “He did not create them as gentiles” (p. 48).
Rigg?s did not mention that the blonde, blue-eyed Polish children were kidnapped and raised as Germans (as part of the Lebensborn program), while all other Poles were defined as untermenschen (subhumans). Rigg omits the fact that the same tripartite division used against Jews was also used against Slavs, namely those 1). Condemned to immediate death, 2) Kept alive only as long as deemed useful to the Reich, and 3) Provisionally accepted, to varying degrees, as “true” Germans. In the first group were several million murdered Poles, including half of the Polish intelligentsia.
The Soviets played a key role in the creation of the state of Israel

The Soviets played a key role in the actual creation of the state of Israel for the purpose of creating conflict in the Middle East during the Cold War. In March 1947, Andrei Gromyko, Ambasador of the U.S.S.R at the United Nations made the first ever formal proposal in UN to create the state of Israel in Palestine. This happened at the end of series of some sixteen pogroms staged by the NKVD in the satellite countries and after the eviction of some 711,000 Jews, through the “Iron Curtain.” Of all of these refugees only 312,000 Jews actually arrived in Palestine.

On August 1946 the Soviets staged the last postwar pogrom in the satellite states. It took place in Bratislava, Slovakia. Before that date there were four pogroms staged in Budapest, Hungary and three in Soviet occupied Poland . The NKVD conducted the remaining pogroms in the other satellite states. (Pogonowski, Iwo Cyprian, “The Pogrom of Kielce,” Culture Wars,”Vol. 26, No 11, November, 2006).

Among Jewish refugees were veterans of the Red Army, who were given Czech weapons free of charge, by the Soviets, so that they could conquer land for the new state, which was recognized by the UN on May 14, 1948, within borders that lasted until 1967.
Earlier, in 1950, the Zionists organized pogroms in Arab states and caused arrival to Israel of some 547,000 Arab Jews.

About one million two hundred sixty thousand Jews were brutally chased out of their homes in Europe and in the Arab states for the purpose of creating of the state of Israel which was made possible by the immigration of some 760,000 Jewish refugees (Pogonowski, Iwo Cyprian. “Poland an Illustrated History,” New York: Hippocrene Books Inc., 2000. Page 224). From the beginning the state of Israel gave shelter to all Jews including wartime criminals as long as they were qualified to take advantage of the “law of return.”

The ambiguous symbolism of Wannsee for the Nazis is obviously very different than it is for Israel. In German history the Nazis left a memory of criminal behavior and defeat. The Holocaust Industry and such people as professor Yehuda Bauer of the University of Jerusalem may have political and financial reasons to treat Wannsee as a “silly story,” however for the state of Israel Wannsee is a very real warning to come to terms with their Arab neighbors and not to treat the Palestinians the way Nazis treated Jews.

Actually, Yehuda Bauer is quoted in the January 30, 1992 issue of the Canadian Jewish News to the effect that Wannsee meeting “was hardly a conference” and that “the public still repeats time after time the silly story that at Wannsee the extermination of the Jews was arrived at.” This statement contradicts detailed description of the historic change of Hitler’s attitude from planning evacuation of Jews from Europe to Madagascar by using French and English navy, to planning extermination of European Jews after the disaster suffered by German Army at Moscow a year later.

Związane ręce Komorowskiego Andrzej Janusz Zybertowicz, ur. 30 września 1954 w Bydgoszczy, polski socjolog, doktor habilitowany, profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu

Związane ręce Komorowskiego Andrzej Janusz Zybertowicz, ur. 30 września 1954 w Bydgoszczy, polski socjolog, doktor habilitowany, profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu
Nasz Dziennik, 2010-06-18
Z Andrzejem Zybertowiczem, socjologiem, byłym doradcą prezydenta Lecha Kaczyńskiego ds. bezpieczeństwa państwa, profesorem w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, rozmawia Mariusz Bober

Rok temu powiedział Pan w jednym z wywiadów, że "jeżeli skala kryzysu będzie wymagała (...) wprowadzenia w życie trudnych decyzji instytucjonalnych, to Platforma Obywatelska okaże się do nich niezdolna". Po katastrofie pod Katyniem i klęsce powodzi obserwujemy inercję władz na niespotykaną skalę.
- Zauważmy, że wcale nie spotkały nas wszystkie możliwe kryzysy. Można sobie wyobrazić jeszcze gorsze: wojnę, epidemie czy też kryzys finansowy na skalę większą niż wielka depresja z 1929 roku. Katastrofa smoleńska pokazała, że powinny być zmienione procedury bezpieczeństwa lotów najważniejszych osób w państwie. Ale brak takich procedur nie wywołuje od razu żadnych widocznych skutków. A uporządkowanie tej sprawy nie wymusza reform w innych obszarach funkcjonowania państwa, które również wymagają zmian.

Katastrofa smoleńska ujawniła niewydolność państwa polskiego, i to na wielu płaszczyznach...
- Dla mnie, jako badacza faktycznych reguł gry w społeczeństwie, było to oczywiste co najmniej od połowy lat 90. ubiegłego wieku. W 2004 r. podczas ogólnopolskiego zjazdu socjologicznego omawiałem zjawisko diagnozy bez konsekwencji, dostrzeżone zresztą także przez osoby dalekie od myślenia niepodległościowego. Zjawisko to polega na tym, że chociaż poważne niesprawności w funkcjonowaniu państwa są dostrzegane i zdiagnozowane, to potrzebne rozwiązania nie są wprowadzane w życie. Wiemy o niesprawności służby zdrowia, sądownictwa, mediów publicznych, tajnych służb, ale państwo nie ma zdolności uporania się z tymi problemami.

PO przez ostatnie lata sprawiała wrażenie, że ma monopol na modernizację państwa...
- Platforma w ostatnich latach miała wyniki w wywoływaniu wrażeń, tylko co zreformowała? Państwo może być naprawiane na trzy sposoby: albo samo jest w stanie dokonać niezbędnych zmian, albo naprawa jest wymuszana oddolnie - przez społeczeństwo; może to być też dokonywane poprzez mechanizmy postkolonialne - a więc jakieś inne państwo lub międzynarodowe korporacje wymuszają modernizację. Ale wówczas dokonywane są tylko takie zmiany, które są potrzebne obcym podmiotom do tego, by płynnie mogły prowadzić swoje interesy. Problem polega na tym, że w Polsce, mimo że mamy demokrację, czyli system pozwalający na samoregulację, państwo jest nieprzejrzyste samo dla siebie. Rządy PO raczej pogorszyły sytuację, ponieważ wielu jej polityków działa w sytuacji konfliktu interesów, co sprawia, że nie mają dostatecznie silnych motywacji, by wprowadzać reformy.

Jarosław Kaczyński apelujący do PO o współdziałanie w reformowaniu państwa spotka się więc z murem?
- Jarosław Kaczyński wyciągnął wniosek, że musimy zbudować w Polsce nowy typ porozumienia politycznego. Najwyraźniej uznał, że jeśli dwa główne ugrupowania postsolidarnościowe będą nadal prowadziły ze sobą ostrą walkę, to państwo polskie nie osiągnie zdolności do samonaprawy. Kaczyński przemyślał swoją rolę w polskiej polityce i - być może - rozstał się ze złudzeniem, że jest w stanie zbudować formację, która sama będzie w stanie wziąć odpowiedzialność za dopasowanie Polski do wyzwań współczesności w taki sposób, by nie zagubić naszej tradycji. Prezes PiS zrozumiał też, że Polacy są mocno podzieleni i budując przyszłość, trzeba, by różne środowiska polityczne znalazły minimum porozumienia. Stąd dzisiejszy język prezesa PiS. To nie jest efekt tylko tego wstrząsu, jakim była dla niego śmierć brata i wielu bliskich, utalentowanych współpracowników w katastrofie smoleńskiej. To także rezultat wcześniejszych przemyśleń. Tymczasem Donald Tusk jakby wszedł w mentalność "starego" Jarosława Kaczyńskiego: pielęgnuje złudzenie, że jest w stanie uzyskać pełną kontrolę nad państwem i je reformować - gdy tylko w Pałacu Prezydenckim usadowi niezbyt "lotnego", za to zależnego od siebie polityka.

Ale przez ponad 2,5 roku rządów Donald Tusk nie pokazał, że ma zdolność reformowania kraju...
- To, co robi prezes Jarosław Kaczyński, jest sygnałem zarówno dla PO, jak i dla wyborców. Sygnał dla Platformy jest następujący: wyciągnijcie wniosek, który ja wyciągnąłem; jeśli macie ambicje przejęcia pakietu kontrolnego nad państwem, to uznajcie, że w dzisiejszym dynamicznym świecie to jest nieskuteczne. Jeśli wyborcy dadzą Bronisławowi Komorowskiemu prezydenturę, to chociaż Donald Tusk może zyska złudzenie kontroli nad państwem, to reformy nadal nie będą przeprowadzane. Wyborcom Kaczyński mówi: głos na mnie to szansa na prawdziwy, kreatywny pluralizm w Polsce i odblokowanie potencjału rozwojowego.

Do niedawna PO usprawiedliwiała swoją bezczynność rzekomym blokowaniem reform państwa przez śp. prezydenta Lecha Kaczyńskiego...
- Zaprzecza temu usprawiedliwieniu przykład mediów publicznych, które niewątpliwie wymagają reformy. Nie została ona należycie przeprowadzona w okresie rządów PiS. Gdyby Platforma naprawdę chciała je uspołecznić, postarałaby się o minimalne porozumienie w tej sprawie wszystkich sił politycznych. Zaproponowałaby PiS lub śp. prezydentowi Kaczyńskiemu opracowanie wspólnego projektu. Ale PO nie dotrzymała nawet umowy z SLD, przy poparciu którego mogła przecież odrzucić weto prezydenckie. Sytuacja ta pokazuje, że oskarżanie śp. Lecha Kaczyńskiego o blokowanie zmian jest nieuczciwe. To wymówka, bo albo PO nie ma woli do przeprowadzenia reform, bo jest uwikłana w jakieś ciche zależności z grupami interesów, albo jest niesprawna organizacyjnie. A może jedno i drugie.

Jak PO wykorzystuje pełnię władzy, którą de facto obecnie sprawuje?
- Na razie Platforma zajmuje się tym, co wcześniej krytykowała u PiS, czyli przejmowaniem kontroli nad kolejnymi instytucjami państwa. Osłabia IPN, dogaduje się z Aleksandrem Kwaśniewskim, by osadzić na stanowisku prezesa Narodowego Banku Polskiego Marka Belkę, czy z innymi środowiskami, by obsadzić urząd Rzecznika Praw Obywatelskich. Gdyby PO rzeczywiście była partią obywatelską, zaczekałaby z tymi zmianami do wyborów prezydenckich, czyli do stabilnej sytuacji politycznej. Zastanawiam się w tym kontekście nad mentalnością Bronisława Komorowskiego. Ostatnio gra z Kwaśniewskim i ludźmi Wojskowych Służb Informacyjnych, a poparcie dla niego deklarują tacy ludzie jak gen. Marek Dukaczewski [były szef WSI - przyp. red.] czy Włodzimierz Cimoszewicz.

...który zachęcał, byśmy przyłączyli się do rosyjsko-niemieckiego projektu Gazociągu Północnego.
- Wypowiedział się tym samym przeciwko naszemu interesowi narodowemu. Gdy słucham reklam wyborczych Bronisława Komorowskiego, w których mówi, że całe życie służył Narodowi, odnoszę wrażenie, że został on wpuszczony przez Donalda Tuska w pogoń za władzą, w której kompletnie się pogubił. Nawet jeśli Komorowski zyska splendory Pałacu Prezydenckiego, to będzie tak uzależniony od różnych środowisk, że nie będzie zdolny do myślenia w kategoriach interesu narodowego.

Od kogo może być najbardziej uzależniony?
- Mam na myśli głównie grupy biznesowe powiązane ze środowiskiem WSI, podobnie jak niektóre grupy medialne. Jeśli dzięki ich poparciu Komorowski wygra wybory, będzie miał ręce związane zarówno przez nich, jak i przez Donalda Tuska. Jeśli marszałek Sejmu opowiada bzdury na temat metod wydobycia gazu łupkowego, to zastanawiam się, kto mu je wkłada do głowy? Czy nie właśnie część środowiska WSI od lat związana z Moskwą? To Moskwa ma interes w tym, żeby Gazprom zarabiał w Polsce, a nie Polacy na wydobyciu gazu.

Co nas czeka, gdyby PO przypieczętowała swoją władzę wygraną Bronisława Komorowskiego?
- Jego ewentualna wygrana niewielką przewagą i obecna kampania, która odblokowała potencjał PiS, otworzy dla tej partii drogę do wygrania wyborów samorządowych i parlamentarnych i rozpoczęcia rzeczywistych reform w kraju. Ale uwaga: to zależy od tego, czy środowiska niepodległościowe nie wpadną w defetyzm. Przecież już dziś widać, iż odnieśliśmy wielki sukces: tylu Polaków podniosło głowę, przestało się wstydzić swojego patriotyzmu. Zobaczyliśmy, jak dla wielu rodaków ważne są symbole naszej państwowości, niepodległości i dumy. PiS już odzyskało potencjał koalicyjny, którego starano się go pozbawić przez ostanie 3 lata.

Przed wyborami... (2010-06-16)
Rodzaj audycji: [Aktualności dnia]

Autor: prof. dr hab. Andrzej Zybertowicz- socjolog z UMK, doradca prezydenta RP ds. bezpieczeństwa państwa
Adres: http://www.radiomaryja.pl/audycje.php?id=21904
Andrzej Janusz Zybertowicz, ur. 30 września 1954 w Bydgoszczy, polski socjolog, doktor habilitowany, profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.

W latach 1973-1977 studiował historię na UMK (tu na specjalizacji archiwistyka) i UAM.

Początkowo pracował w Instytucie Filozofii UMK, następnie od 1989 do 1995 w Katedrze Socjologii UMK i od 1995 w Instytucie Socjologii UMK.

W 1985 doktorat z historii na UAM W Poznaniu.

Habilitacja na Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego w 1997 roku. Rozprawa habilitacyjna (”Przemoc i poznanie: Studium z nie-klasycznej socjologii wiedzy”) poprzedzona była wieloletnimi zagraniczymi wyjazdami stypendialnymi.

Pełnił funkcję dyrektora Instytutu Socjologii UMK w latach 1998-2006. Był również członkiem Komitetu Naukoznawstwa Polskiej Akademii Nauk.

Był założycielem i pierwszym kierownikiem (od 2006 do września 2007) Podyplomowego Studium Socjologii Bezpieczeństwa Wewnętrznego przy Instytucie Socjologii UMK

Od lipca do listopada 2007 był głównym doradcą ds. bezpieczeństwa państwa premiera Jarosława Kaczyńskiego.

Od stycznia 2008 jest doradcą ds. bezpieczeńswa państwa Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego.

Zainteresowania badawcze Andrzeja Zybertowicza dotyczą przede wszystkim socjologii wiedzy oraz “zakulisowych” wymiarów życia społecznego.

Komentuje w mediach wydarznia polityczne.

Obecnie w UMK na bezpłatnym urlopie naukowym.
Konferencja “Konflikt interesów w Europie Środkowo-Wschodniej”
4 maja 2010Zapraszam do udziału we współorganizowanej przeze mnie międzynarodowej konferencji poświęconej zjawisku konfliktu interesów w Europie Środkowo-Wschodniej, która odbędzie się 25-27 sierpnia 2010 w Instytucie Socjologii UMK w Toruniu. Konferencja adresowana jest nie tylko do osób ze środowiska akademickiego, do udziału serdecznie zapraszamy także przedstawicieli instytucji, organizacji i stowarzyszeń zajmujących się takimi zagadnieniami jak korupcja, lobbing, przestępczość gospodarcza, przejrzystość reguł demokracji, mechanizmy stanowienia prawa, sytuacja mediów. Spośród zaproszonych gości swój udział potwierdzili m.in.:

Prof. Janine Wedel, George Mason University , autorka książki Shadow Elite: How the World’s New Power Brokers Undermine Democracy, Government, and the Free Market (Basic Books, 2009)
Prof. György Schöpflin, deputowany do Parlamentu Europejskiego, były wykładowca University of London
Prof. Antoni Z. Kamiński, były prezes Transparency International Polska, współautor “Korupcji rządów: państwa pokomunistyczne wobec globalizacji”
Więcej informacji po kliknięciu na poniższy baner:


Kategorie: dla studentów, inne IPN - protest Polonii Kanadyjskiej
“Ogromny niepokój wśród kół kanadyjskiej Polonii wywołał uchwalony ostatnio przez
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej akt nowelizacji ustawy
o Instytucie Pamięci Narodowej (IPN) w Polsce”
- takie są pierwsze słowa listu Przedstawicieli Polonii Kanadyjskiej, którzy poparli protest
polskich kół naukowych przeciwko podpisaniu przez Bronisława Komorowskiego
nowelizacji ustawy o IPN.
Czy kandydat na Prezydenta RP mógł zachować się inaczej? Przecież poparciem obdarzył go
b. Prezydent Lech Wałęsa, któremu IPN poświęcił książkę SB a Lech Wałęsa,
autorstwa Sławomira Cenckiewicza i Piotra Gontarczyka.

Kategorie: inne Polsko, mój Narodzie, jesteś!
15 kwietnia 2010

Kategorie: inne Zapraszam na spotkanie promocyjne najnowszego numeru pisma „Obywatel”
27 stycznia 2010W czwartek, 28 stycznia o godzinie 18.00, w sali nr I, Instytut Socjologii UMK, ul. Fosa Staromiejska 1a (w Toruniu, a jakże!), będzie dyskusja o najnowszym numerze pisma „Obywatel”. Tematem - zakulisowe wymiary życia społecznego. W trakcie debaty wraz ze współpracownikami, autorami tekstów opublikowanych w „Obywalelu”, czyli: dr Krzysztofem Pietrowiczem, dr Joanną Szalacha oraz Filipem Gołębiewskim, zastanowimy się nad wpływem nieformalnych grup interesu na Polskę w ciągu ostatnich dwudziestu lat.

Serdecznie zachęcam do lektury tekstów autorstwa moich współpracowników, zamieszczonych w „Obywatelu”, których lista znajduje się poniżej:

dr Joanna Szalacha - „O dobrym państwie (polskim)”

dr Joanna Szalacha - „Po stronie dobra wspólnego”

dr Krzysztof Pietrowicz - „20 afer gospodarczych na 20 lat III RP”

dr Piotr Stankiewicz - „Za kulisami nauki, czyli eksperci w służbie biznesu”

dr Daniel Wicenty - „Nie widząc, nie słysząc, nie mówiąc”

Filip A. Gołębiewski - „Media masowe jako panopticon: przypadek Polski”

Maciej Gurtowski - „Redukcja do tajności”

Jest też wywiad ze mną, który zatytułowano: „Sięgać tam, gdzie wzrok nie sięga”



Kategorie: inne Sukces fałszu
5 grudnia 2009W wywiadzie dla Naszego Dziennika poruszam problem zafałszowania życia publicznego, zafałszowania które przenika także do naszych indywidualnych świadomości. Sukcesy wyborcze Platformy Obywatelskiej współtworzą kłamstwa. Dwa przykłady. Pierwszy fałsz, to tezy o tworzącym się za rządu PiS państwie podsłuchów rzekomo łamiącym wszelkie demokratyczne standardy - ten fałsz pomógł partii Donalda Tuska wygrać wybory parlamentarne w 2007 roku. Fałsz drugi, informacja o rzekomej sprzedaży stoczni z tajemniczemu, rzekomo katarskiemu, inwestorowi - ta nieprawda dodała PO głosy w wyborach do parlamentu europejskiego w 2009 roku. Ci wyborcy, którzy dali się zwieść tym informacjom i zaufali PO, dziś mają prawo czuć się oszukani. Niewiele jednak osób jest w stanie przyznać się do tego, iż popełniło błąd wierząc w nadchodzącą nową jakość życia publicznego.

To prowadzi do kolejnego fałszu, tym razem na poziomie jednostkowym - do samookłamywania się. Efektem jest bierność społeczeństwa i jego elit wobec tak jawnych przykładów naruszania standardów demokracji jak afera hazardowa, podsłuchiwanie dziennikarzy przez tajną służbę, liczne konflikty interesów polityków rządzącej ekipy. Ciekawe, ile jeszcze afer trzeba będzie ujawnić, aby dyskurs publiczny został odkłamany i zrozumiano, że rządy PO nie są jedynym dopuszczalnym scenariuszem dla Polski.

Zachęcam też do porównania mojego spojrzenia na CBA z ujęciem Gromosława Czempińskiego. Oba teksty opublikowała Rzeczpospolita.

Kategorie: inne Samokontrola, samo-kontrola, samowola
11 listopada 2009Zdolność do samokontroli, jako cecha przypisywana jednostce, zwykle oceniana jest pozytywnie. Kojarzy się ze zdolnością do zdystansowanego osądu i opanowaniem. Traktujemy samokontrolę jako element dobrego wychowania.

Gdy jednak rozważamy problem samokontroli w złożonych systemach społecznych - takich jak instytucje i organizacje - rzecz się komplikuje. W takim kontekście samo-kontrola prowadzi często do samowoli. Samo-kontrola powoduje zastąpienie oficjalnych reguł i norm relacjami towarzyskimi. Wiedzieli o tym już Rzymianie (starożytni). Swą cywilizacyjną mądrość zawarli w klasycznej sentencji: Nemo iudex in causa sua (Nikt nie może być sędzią we własnej sprawie).

Tymczasem Platforma Obywatelska pomysł samo-kontroli chętnie rozprzestrzenia na instytucje naszego państwa. Rozdział funkcji prokuratora generalnego i ministra sprawiedliwości podda prokuraturę samo-kontroli. Stało się tak mimo przestróg licznych komentatorów. Niedawna publikacja „Rzeczpospolitej” ujawniająca układ między prokuratorami, biznesmenami i przestępcami pokazuje, że obawy nie były bezzasadne. Samo-kontrola trafiła również do domeny tajnych służb. To tylko za rządów PO sejmową komisją ds. służb nie kieruje poseł z opozycji. W ramach tej samej filozofii samo-kontroli szefem CBA przestał być Mariusz Kamiński.

Kolejne osiągnięcie w dziedzinie samo-kontroli to powołanie komisji śledczej, w której główne skrzypce grają posłowie PO. Jak będą dociekać prawdy w sprawie, przez którą stanowisko stracił Grzegorz Schetyna? Wiara w to byłaby nieracjonalna -stanowiłaby odrzucenie całej tradycji prawa rzymskiego. Zresztą któż rozsądny chciałby podpaść szefowi własnego klubu?

W tych wszystkich przypadkach samo-kontrola nie sprzyja zdystansowanemu osądowi.

Po odrzuceniu tej zasady prawa rzymskiego, z której wypływa pluralizm kultury Zachodu, dalszych cywilizacyjnych reform partia Donalda Tuska nie musi już dokonywać. Samo-kontrola wystarczy.

Kategorie: inne Ugoda sądowa z Zygmuntem Solorzem-Żakiem
28 października 2009W dniu dzisiejszym przed Sądem Okręgowym w Toruniu w procesie, który wytoczył mi Zygmunt Solorz-Żak (szczegóły procesu tutaj) została zawarta ugoda o następującej treści:

“1. Ja, Andrzej Zybertowicz, przepraszam Pana Zygmunta Solorza-Żaka za to, że w programie ‘Misja Specjalna’, wyemitowanym w programie 1 TVP w dniu 16 listopada 2006 roku, wyraziłem nie mające potwierdzenia stwierdzenie, że Pan Zygmunt Solorz-Żak współpracował ze służbami wojskowymi, że dzięki tej współpracy osiągnął korzyści finansowe i wsparcie w działalności gospodarczej, w tym koncesję dla TV Polsat i kredyt z FOZZ. Wyrażam ubolewanie z powodu naruszenia dóbr osobistych Pana Zygmunta Solorza-Żaka.

2. Zygmunt Solorz-Żak oświadcza, iż przyjmuje przeprosiny Pana Andrzeja Zybertowicza”.

W wyniku ugody powód Z. Solorz-Żak zrezygnował z wszystkich pozostałych roszczeń, w tym dotyczących kosztów procesu.

Mój komentarz: ta ugoda jest kompromisem. To w jakim zakresie poczyniła go każda ze stron, można zobaczyć, porównując dwa dokumenty dostępne na mej stronie domowej. Pełny tekst pozwu jest tutaj, a pełny tekst mojej odpowiedzi na pozew można uzyskać tutaj. Moja analiza badawcza sieci biznesowej Solorza znajduje się tutaj.

Kategorie: inne Zapraszam na spotkanie z oksfordzkimi socjologami
25 października 2009We wtorek, 27 października o godzinie 12.00, w sali nr I, Instytut Socjologii UMK, ul. Fosa Staromiejska 1a odbędzie się, prowadzone przeze mnie, spotkanie z dwoma wybitnymi socjologami - Diego Gambettą i Federico Varese.

Prof. Diego Gambetta jest autorem wydanej przez Oficynę Naukową książki “Mafia Sycylijska”. W Nuffield College University of Oxford zajmuje się problemami przestępczości zorganizowanej, komunikacji i zaufania oraz zastosowaniem teorii ekonomicznych i teorii racjonalnego wyboru w naukach społecznych.

Prof. Federico Varese, kryminolog z Linacre College oraz Centre for Criminology, University of Oxford prowadzi analizy sieciowe grup przestępczych, bada zagadnienie mafii, korupcji i
dynamiki zachowań altruistycznych. W trakcie spotkania porozmawiamy o jego książce “Mafia Rosyjska”.

W księgarniach - nie tylko toruńskich - książki jeszcze do nabycia; także przez Internet - Gambetta - tutaj, a Varese tutaj.

Komentarz do książki “Mafia Sycylijska” przygotują dr Joanna Szalacha (WSB w Toruniu) i dr Stanisław Burdziej (UW-M w Olsztynie). Komentarz do książki “Mafia Rosyjska” zaprezentują Maciej Gurtowski i Jakub Zieliński (doktoranci ZIG IS UMK)

Autografy autorów - do zdobycia na spotkaniu w Instytucie Socjologii UMK.

Wymiana myśli z autorami i komentatorami - miło słuchana!

Serdecznie zapraszam wszystkich zainteresowanych.

Kategorie: inne Do pilnowania tajnych służb potrzeba Herkulesa
21 października 2009W wywiadzie udzielonym dziennikowi Polska The Times analizuję obecną sytuację w tajnych służbach. Nie tylko obecne, ujawnione przez media, patologie są powodem do obaw. Głównym problemem jest korzystny dla osób nie działających zgodnie z interesem narodowym - brak skutecznej, demokratycznej kontroli nad służbami. Wypowiedzi obecnego premiera wskazują, że rozumie on powagę sytuacji, lecz z wielu przyczyn (jak się zdaje, po części charakterologicznych, po części strukturalnych) powstrzyma się od działania. W tekście sygnalnie proponuję trzyelementowy nadzor nad służbami, bez którego wszelkie odwołania szefów i rzekome audyty to tylko zamiatanie pod dywan. Taka reforma jednak wymagałaby woli politycznej, której brak.

Z kolei w Fakcie dopowiadam: “To nie CBA jest problemem, lecz system”

Kategorie: inne Zaproszenie do Kanady
19 października 2009Ottawa, poniedziałek, 19 października 2009, godz. 19

Wykład „Strukturalny konflikt interesów jako fundament III RP”. Zaprasza Polski Instytut Naukowy w Kanadzie i Biblioteka Polska, Oddział Ottawski.

Miejsce: Audytorium (sala 203), II piętro, gmach główny, Saint Paul University, 223 Main Street, Ottawa. Wstęp wolny i bezpłatny parking. Po wykładzie i dyskusji skromny poczęstunek. Szczegóły tutaj.



Ottawa, wtorek, 20 października 2009, godz. 11

Wykład i rozmowa na temat: „Hidden Actors of the Post-communist Transformation and Paradoxes of Ignorance”. Zaprasza The Department of History of the University of Ottawa and the Polish Institute of Arts and Sciences Ottawa Branch.

Miejsce: University of Ottawa, Arts 509 70 Laurier East, 5th floor. Szczegóły tutaj.



Montreal, czwartek, 22 października 2009, godz. 9

Wykład “A Structural Conflict of Interests as the Foundation of the Post-Communist Poland” wygłoszę na konferencji “From Totalitarianism to Democracy: Twisted and Unfinished Road. On the 20th Anniversary of the Fall of Communism in Eastern Europe” zorganizowanej w McGill University. Pełny program konferencji tutaj.

Poland arrested Mossad spy over Dubai killing of Hamas man

Poland arrested Mossad spy over Dubai killing of Hamas man
Polish authorities have arrested a suspected Mossad in connection with the killing of a top Hamas official, the German federal prosecutor's office said.
Saturday, 12 June 2010 17:19

Polish authorities have arrested a suspected Mossan spy who is wanted by Germany in connection with the Dubai assassination of a top Hamas official, the German federal prosecutor's office said on Saturday.

Along with other western nations, Germany was angry that its passports were used by the Mossad in assassination of Mahmoud al-Mabhouh to death in a hotel room on January 19.

"He was arrested in Warsaw and is suspected of being involved in illegally obtaining a [German] passport," a spokesman for German federal prosecution said.

A man using the name of Uri Brodsky is suspected of working for a foreign spy agency in Germany and helping issue a fake German passport to a member of the Mossad

The authorities have not given other details, saying Poland had not yet formally decided to extradite him.

"It's now up to the Poles to decide if they are going to hand him over to Germany," the spokesman said, confirming a report in German magazine Der Spiegel.

Der Spiegel will report Monday that the suspect, Uri Brodsky, was arrested early June on arrival at Warsaw's airport on suspicions that he helped a member of the hit squad get a German passport in June 2009




Polonia arresta a presunto agente de la Mossad israelí

Las autoridades polacas han detenido a un presunto agente de la Mossad, el servicio de espionaje israelí, buscado en relación con el asesinato de un líder de la milicia islamista Hamas en Dubai, dijo el sábado la procuraduría alemana.

Un vocero de la procuraduría dijo a The Associated Press que Alemania pedirá la extradición de Uri Brodsky.

Según el vocero, se sospecha que Brodsky trabajó para una agencia de espionaje extranjera en Alemania y ayudó a obtener un pasaporte falso alemán para un miembro del grupo de la Mossad acusado de asesinar a Mahmud al-Mabhuh en enero.

Brodsky fue detenido días atrás al arribar a Polonia, bajo una orden de arresto europea emitida por Alemania, dijo el vocero, que habló bajo la condición reglamentaria de no ser identificado.

El vocero no supo indicar cuánto tiempo demorará la extradición de Brodsky, y se limitó a decir que "el asunto está ahora en manos de las autoridades polacas".

Si una persona accede a ser extraditada, es cuestión de días, agregó. "Empero, parece improbable que así sea en este caso".

El Ministerio del Interior polaco se negó a comentar a detención.

La policía en los Amiratos Arabes Unidos dijo que en el avanzado equipo ligado al asesinato el 19 de enero de al-Mabhouh _uno de los fundadores de ala militar de Hamas_ participaron 25 sospechosos, en su mayoría con pasaportes falsos de naciones europeas. El jefe de la policía de Dubai, el teniente general Dahi Khalfan Tamim, dijo estar seguro "casi en un 100%" de que la Mossad tramó el asesinato.

El semanario alemán Der Spiegel indicó que la detención en Polonia ha creado ya cierta tirantez diplomática. La embajada israelí pidió a las autoridades polacas que no extraditen a Brodsky, indicó la revista en un número que saldrá a circulación el lunes.


Agent Mossadu zatrzymany na Okęciu. Pomógł w zamachu w Dubaju. Deportowac do Niemiec. Brawo dla Polskich Sluzb.


Do zatrzymania doszło na początku czerwca na lotnisku Okęcie we Warszawie - ujawnił dziś na stronie internetowej niemiecki "Der Spiegel". Izraelczyk został zatrzymany na podstawie Europejskiego Nakazu Aresztowania na wniosek prokuratury niemieckiej - potwierdził w sobotę rzecznik prokuratury


Zatrzymany Uri Brodsky, prawdopodobnie logistyk wywiadu izraelskiego Mossad w Niemczech, jest podejrzany o udzielenie pomocy grupie agentów Mossadu, która dokonała 18 stycznia zabójstwa w Dubaju Mahmouda al-Mabhouha, jednego z założycieli zbrojnego ramienia Hamasu. - Został zatrzymany w Warszawie pod zarzutem posługiwania się fałszywym paszportem - potwierdził rzecznik prokuratury niemieckiej. - Teraz do Polski należy decyzja, czy wyda go Niemcom - dodał.

Według "Der Spiegel" (artykuł ma się ukazać w poniedziałkowym wydaniu), mężczyzna przedstawiający się jako Uri Brodsky, został zatrzymany na początku czerwca gdy przyleciał na lotnisko w Warszawie.



Śledczy z Dubaju twierdzą, że za zamachem stoi Izrael, policja w Dubaju opublikowała listę 26 podejrzanych (12 Brytyjczyków, 6 Irlandczyków, 4 Francuzów, 3 Australijczyków i jednego Niemca) wraz z fotografiami, wskazując, że ich paszporty były autentyczne, ale podejrzani posłużyli się nimi udając właścicieli tych dokumentów.

Uri Brodsky - według Spiegla - pomógł jednemu z członków grupy Mossadu uzyskać w 2009 r. paszport niemiecki.

Niemieckie służby od kilku miesięcy badały w jaki sposób ten paszport trafił do agenta Mossadu, który posłużył się nim wjeżdżając do Dubaju. Izraelski wywiad - pisze Spiegel- był pewien, że Niemcy nie rozwikłają kombinacji z paszportem.

Paszport został wydany 18 czerwca 2009 r. w Kolonii mężczyźnie, który podał, że nazywa się Michael Bodenheimer, i który wylegitymował się paszportem izraelskim wydanym pod koniec 2008 r. Twierdził, że mieszka w Kolonii i przedstawił wyciąg z aktu małżeństwa swoich rodziców, których rodzina była prześladowana przez nazistów.

Jaki związek ma z tym zatrzymany w Warszawie Uri Brodsky nie jest jeszcze do końca jasne.

Jak pisze "Der Spiegel", izraelska ambasada w Warszawie interweniowała już u władz polskich, by wstrzymać ekstradycję agenta do Niemiec.

Komorowski i WSI 2/3

Komorowski i WSI 2/3

Bitwa Warszawska 1920 Warsaw in 1920, the Bolsheviks retreated.

Bitwa Warszawska 1920 Warsaw in 1920, the Bolsheviks retreated.


part1



Jak uratowaliśmy Europę






Po dziesięcioleciach przemilczeń i zafałszowań dotyczących wojny polsko-sowieckiej w latach 1919-1920 stopniowo odsłania się coraz pełniejsza prawda o tej tak ważnej dla naszych dziejów i dziejów Europy wojnie. Ciągle jeszcze wśród wielu czytelników utrzymuje się niedostateczna znajomość fragmentów dziejów tej wojny. Stosunkowo najwięcej napisano o samym przebiegu działań militarnych.

Obalono przede wszystkim kłamstwa PRL-owskiej propagandy sugerującej, że wojna polsko-sowiecka zaczęła się dopiero wiosną 1920 roku od rzekomej "polskiej agresji" - "wyprawy Piłsudskiego na Kijów". W rzeczywistości walki z bolszewikami zaczęły się już w początkach 1919 roku od starć z atakującymi Polaków i maszerującymi na Zachód jednostkami Armii Czerwonej. Bolszewickie oddziały pokonały polską samoobronę w regionie Święcian i Lidy, a 5 stycznia 1919 roku polskie oddziały musiały wycofać się z Wilna po trzydniowym boju z bolszewikami. Później walki toczyły się ze zmiennym szczęściem, a samo uderzenie Piłsudskiego na Kijów było tylko próbą uprzedzenia starannie przygotowywanej sowieckiej napaści na Polskę, która miała - według sowieckich planów - ruszyć w lipcu 1920 roku. I wtedy wiosną i latem 1920 roku rozegrały się walki decydujące o losie Polski w tej wojnie, rozstrzygnięte słynną Bitwą Warszawską, nazywaną Cudem nad Wisłą.

W szkicu tym chciałbym wspomnieć o sprawach dużo mniej akcentowanych w mediach, a jakże ważnych, począwszy od roli ogromnego narodowego zespolenia sił w przełomowym dla Polski sierpniu 1920 roku. Wykazane wówczas poświęcenie całego Narodu Polskiego pokazało, jak bardzo dojrzał on do odzyskanej niepodległości, jak bardzo gotów był poświęcić dla niej wszystkie siły. Co najważniejsze, w tym okresie mogliśmy liczyć zarówno na moc ducha milionów prostych Polaków, jak i prawdziwie godne zachowanie ze strony elit, tak wojskowych, jak i cywilnych. Tu chciałbym szczególnie mocno wyeksponować ciągle za mało przypominaną rolę polskiego duchowieństwa w walce o uratowanie Rzeczypospolitej w lipcu i sierpniu 1920 roku. Innym ważnym wątkiem mego szkicu jest zwrócenie uwagi na ciągle za mało docenione międzynarodowe reperkusje polskiego zwycięstwa w Bitwie Warszawskiej i jej rolę w uratowaniu Europy przed bolszewizmem.




Kościół wobec bolszewickiej nawały

Można by długo wyliczać przejawy pełnych poświęcenia wystąpień różnych warstw społeczeństwa polskiego w obronie zagrożonej Ojczyzny. Ze względów objętościowych ograniczę się tu do bardziej szczegółowego przedstawienia ciągle za mało znanej postawy duchowieństwa w najtrudniejszych dniach lata 1920 roku. Jakże wymownym świadectwem bezgranicznego zaangażowania w losy Narodu były rozliczne listy biskupów z lipca i sierpnia 1920 roku apelujące do Narodu o wzmożony wysiłek obronny, a do Ojca Świętego i do biskupów świata o zrozumienie dla Polski znajdującej się w śmiertelnym zagrożeniu, o pomoc i ratunek. W liście do Ojca Świętego Benedykta XV z 7 lipca 1920 roku biskupi prosili m.in.: "Ojcze Święty, w tej ciężkiej chwili prosimy Cię, módl się za Ojczyznę naszą. Módl się, abyśmy nie ulegli i przy Bożej pomocy murem piersi własnych zasłonili świat przed grożącym mu niebezpieczeństwem". W wysłanym tegoż 7 lipca 1920 roku liście do biskupów świata biskupi polscy akcentowali m.in.: "Polska w pochodzie bolszewizmu na świat jest już ostatnią dla niego barierą, a gdyby się ta załamała, rozleje się on po świecie falami zniszczenia". Hierarchowie ostrzegali przed zaślepieniem Europy i świata na rozmiary bolszewickiego zagrożenia. Z goryczą pisali: "Jeszcze nie przebrzmiały echa i wołania, iż bolszewizm zagraża krwawo zdobytemu pokojowi świata, że jest on zarazą, od której wszelkie ginie życie (...).

Jeszcze nie przebrzmiały te hasła, uroczyście wywoływane na usta rządów i dyplomacji, aż oto Europa zaczyna się słaniać do stóp swojego nieprzejednanego wroga (...). Gdy dotychczas piętnowała jego ducha, jako zgubny zaczyn świata, to dziś woła, iż dla zboża i handlu należy rozgrzeszyć sumienie z nadmiernej rzekomo jego wrażliwości (...). Gdy słały narody tak niedawno wojska i amunicje na pokonanie bolszewizmu, to dziś zimnym zdają się patrzeć okiem, jak w krwawych zapasach pławi się Polska, a nieraz odnosi się wrażenie, jak gdyby państwa niektóre, miast odgradzać zarazę wschodu przez Polskę jak najsilniejszą, rade by ją jednak widzieć małą i słabą".

W wystosowanym również 7 lipca 1920 roku liście do Narodu biskupi apelowali o zjednoczenie wszystkich Polaków dla przeciwdziałania bolszewickiej nawale, pisząc m.in.: "(...) Oto wróg zebrał wszystkie swe siły, ażeby zagrodzić nasze granice, zetrzeć naszą bohaterską armię i odebrać Polsce na nowo przecenny skarb jej wolności. Wróg to jest tym groźniejszy, bo łączy okrucieństwo i żądzę niszczenia z nienawiścią wszelkiej kultury, szczególnie zaś chrześcijaństwa i Kościoła (...), szczególniejszą nienawiścią zapałał on do Polski. Bo gdy niektóre mocarstwa zeszły ze swej pierwotnej drogi, aby zawierać z tym wrogiem umowy, własnego niepomne niebezpieczeństwa, Polska jedna oparła się pokuśnym wołaniom tego wroga i jakby murem stanęła, aby mu wstęp do siebie z zachodu Europy zagrodzić. Dlatego to wróg ów poprzysiągł jej zniszczenie i zemstę".

Jakże wymowne było w tych wystąpieniach poczucie polskiej misji bronienia największych wartości chrześcijańskich i Ojczyzny przeciwko bolszewizmowi nawet wtedy, gdy potężne mocarstwa Zachodu poszły na paktowanie z bolszewikami. Dnia 27 lipca 1920 roku biskupi polscy złożyli na Jasnej Górze Akt poświęcenia Najświętszemu Sercu Jezusa i ponownego obrania Matki Bożej na Królową Polski. W wystosowanej tegoż dnia Odezwie do Narodu po konferencji na Jasnej Górze biskupi polscy wystąpili z płomiennym apelem, zagrzewającym do walki w obronie Ojczyzny. Przypominając triumf bohaterskiej obrony Częstochowy sprzed kilku stuleci, dodawali otuchy i wiary w to, że znowu zwycięży "armia narodowego zbawienia".

Warto tu przypomnieć szczególnie dużą rolę odegraną przez ks. kard. Aleksandra Kakowskiego w działaniach na rzecz religijno-patriotycznej mobilizacji ludności stolicy do przeciwstawienia się nawale bolszewickiej. W liście wystosowanym 31 lipca 1920 roku do duchowieństwa archidiecezji warszawskiej ks. kard. Kakowski poza apelem o nieustające modlitwy za Ojczyznę polecał: "Zaoszczędzone przez wiernych z odmówienia sobie przyjemności i zachowania postu pieniądze oraz wszystkie ofiary zebrane na tacę w dniu 8 sierpnia w kościołach winny być przeznaczone w całej archidiecezji na żołnierza polskiego. Pieniądze, złożone przez kapłanów, Kuria prześle do zarządu armii ochotniczej". W dniu 7 sierpnia 1920 roku ksiądz kardynał wystąpił do proboszczów i rektorów kościołów m.st. Warszawy z listem o obowiązku trwania na stanowiskach wobec groźby agresji. Ksiądz kardynał Kakowski akcentował m.in.: "Nie trwoga, nie zemsta pchać nas winna, lecz płomienne wołanie Matki Ojczyzny o pomoc i ratunek. Ze względu na ważność chwili i grożące miastu naszemu niebezpieczeństwo praca około okopów w dni niedzielne i świąteczne jest dozwoloną.

Niech serc nie warzy zwątpienie i małoduszność, bo dopóki tętni w duszy polskiej wiara w opiekę Bożą i prawdziwy patriotyzm, nie masz takiej siły, która by nas złamać mogła".
Te płomienne wezwania księdza kardynała były realizowane na co dzień przez wielką rzeszę duchowieństwa, czego jakże wspaniałym symbolem stała się bohaterska śmierć ks. Ignacego Skorupki pod Ossowem koło Radzymina 14 sierpnia 1920 roku.

Jakże ważne jest przypomnienie tej tak ogromnej więzi Kościoła z Narodem w dobie szczególnego śmiertelnego zagrożenia Polski po przebudzeniu z długotrwałej niewoli. Trzeba o tym przypominać tym bardziej w czasie, gdy tak mocno nasila się ofensywa wrogów Kościoła i religii, gdy tak usilnie próbuje się zacierać zasługi Kościoła dla Polski. Wrogowie Kościoła kontynuują dziś ciągle to samo plugawe kalumniatorstwo antykościelne i antyreligijne, jakie rozpoczęto na szeroką skalę w dobie stalinizmu.

Dość przypomnieć choćby wydawane wówczas w PRL-u paszkwile w stylu "Tysiąca lat zatargów z papieżami" Andrzeja Nowickiego, dziś wielkiego mistrza masonerii w Polsce. Nie będę tu szerzej rozwodzić się na temat, jak oszczercza była głoszona przez Nowickiego i podobnych mu pamflecistów teza o rzekomych ciągłych zatargach Polski z Papieżami. Przypomnę teraz tylko jedną, ale jakże ważną postać spośród licznych Papieży przeczących wspomnianej oszczerczej tezie - Ojca Świętego Benedykta XIV i jego rolę w mobilizowaniu poparcia dla zagrożonej przez bolszewizm Polski. W wystosowanym 5 sierpnia 1920 roku liście do ks. kard. Bazylego Pompili Benedykt XIV dziękował mu za to, że nakazał wzniesienie do Najwyższego uroczystych i gorących modłów "dla ubłagania miłosierdzia Pańskiego nad nieszczęsną Polską". I akcentował: "Przyczyny nader poważne każą nam wyrazić życzenie, aby za przykładem danym przez Ciebie, kardynale, poszli wszyscy Biskupi świata katolickiego" (podkr. - J.R.N., cyt. za "Zwycięstwo 1920. Warszawa wobec agresji bolszewickiej", Paris 1990, s. 111).

W osobnym liście skierowanym do biskupów polskich 8 września 1920 roku Ojciec Święty Benedykt XIV niezwykle mocno uwypuklił znaczenie Bitwy Warszawskiej nie tylko dla Polaków, ale dla wszystkich narodów chrześcijańskiej Europy, pisząc, że uzyskane dzięki modłom zwycięstwo - "dobrodziejstwo Boga Wspomożyciela dziwnie na dobre wyszło nie tylko narodowi waszemu, lecz i innym ludom. Komuż bowiem nie wiadomo, że szalony napór wroga to miał na celu, aby zniszczyć Polskę, owo przedmurze Europy, a następnie podkopać i zburzyć całe chrześcijaństwo i opartą na nim kulturę, posługując się do tego krzewieniem szalonej i chorobliwej doktryny?".

Warto dodać też ważną sugestię prof. Normana Daviesa na temat warszawskich reperkusji ówczesnego pobytu w Polsce dziekana korpusu dyplomatycznego - nuncjusza papieskiego Achille Rattiego. Zdaniem prof. Daviesa: "Wiedza o tym, jak wielkie piętno odcisnął pobyt w Warszawie na siedemnaście lat pontyfikatu monsignore Achille Rattiego (1922-1939), który zasiadał na tronie Piotrowym jako Pius XI, byłaby nader pouczająca. Nie będzie przesadą stwierdzenie, iż encyklika 'Divini Redemptoris', wyklinająca ateistyczny komunizm, stanowiła uogólnienie jego osobistego wyzwania rzuconego armiom bolszewickim pod Radzyminem".




Świadectwo Charles'a de Gaulle'a

Ciągle mało znany jest fakt, że obok A. Rattiego, przyszłego Papieża Piusa XI, w czasie Bitwy Warszawskiej przebywał w Polsce jako oficer francuskiej misji wojskowej największy chyba Francuz XX wieku, słynny później polityk i wódz Francuzów Charles de Gaulle.

Tym bardziej warto więc przypomnieć tu zapiski de Gaulle'a na temat przebiegu zwycięskiej ofensywy polskiej w sierpniu 1920 r., po raz pierwszy przedstawione w zakazanych wówczas w kraju "Zeszytach Historycznych" paryskiej "Kultury" z 1971 r.:
"14 sierpnia: Ogólna ofensywa została postanowiona (...). W tej samej chwili wydaje się, że wszystko do najdrobniejszego szczegółu jest jasne. Wierne wojska polskie, których wyższe kadry były jednymi z najlepszych na świecie, odczuwają natychmiast, że silna i logiczna wola ma zamiar skoordynować wysiłki (...). Jeszcze zanim rozpoczęła się bitwa, czuję, jak tych żołnierzy znaczy powiew zwycięstwa, który tak dobrze znam (...).

17 sierpnia: Ofensywa rozpoczęła się świetnie. Grupa manewrowa, którą dowodzi szef Państwa, Piłsudski, zgrupowana pomiędzy Iwanogrodem a Chełmem, szybko posuwa się na północ. Nieprzyjaciel, całkowicie zaskoczony widokiem na swoim lewym skrzydle Polaków, o których myślał, że są w stanie rozkładu, nigdzie nie stawia poważnego oporu, ucieka w rozsypce na wszystkie strony albo poddaje się całymi oddziałami (...).

20 sierpnia: Tak, to jest zwycięstwo kompletne, triumfujące zwycięstwo. Z innych armii rosyjskich, które groziły Warszawie, niewiele co powróci. Mimo szybkości, z jaką uciekały, Polacy je przeganiali i zachodzili od lasu" (por. Ch. de Gaulle, Bitwa o Wisłę. Dziennik działań wojennych oficera francuskiego, w: "Zeszyty Historyczne", Paryż 1971, zesz. 19, s. 13-16).




Ocaliliśmy Europę

Ciągle za mało mówi się o ogromnym znaczeniu słynnej Bitwy Warszawskiej 1920 roku dla losów całej Europy. Ambasador brytyjski w Warszawie lord Edgar D'Abernon nazwał ją już w tytule swej książki "Osiemnastą decydującą bitwą w dziejach świata". W publikowanym w sierpniu 1930 r. artykule lord D'Abernon pisał: "Współczesna historia cywilizacji zna mało wydarzeń posiadających znaczenie większe od bitwy pod Warszawą w roku 1920. Nie zna zaś ani jednego, które by było mniej docenione... Gdyby bitwa pod Warszawą zakończyła się była zwycięstwem bolszewików, nastąpiłby punkt zwrotny w dziejach Europy, nie ulega bowiem wątpliwości, iż upadkiem Warszawy Środkowa Europa stanęłaby otworem dla propagandy komunistycznej i dla sowieckiej inwazji (...). Zadaniem pisarzy politycznych... jest wytłumaczenie europejskiej opinii publicznej, że w roku 1920 Europę zbawiła Polska".

Francuski generał Louis A. Faury pisał w artykule ogłoszonym w 1928 r.: "Przed dwustu laty Polska pod murami Wiednia uratowała świat chrześcijański od niebezpieczeństwa tureckiego; nad Wisłą i nad Niemnem szlachetny ten naród oddał ponownie światu cywilizowanemu usługę, którą nie dość oceniono". Brytyjski historyk J.F.C. Fuller pisał w książce "Bitwa pod Warszawą 1920" (wyd. podziemne, Warszawa 1980, s. 34): "Osłaniając centralną Europę od zarazy marksistowskiej, Bitwa Warszawska cofnęła wskazówki bolszewickiego zegara (...), zatamowała potencjalny wybuch niezadowolenia społecznego na Zachodzie, niwecząc prawie eksperyment bolszewików".

Warto przypomnieć również, że znany popularyzator historii wojen i wojskowości Simon Goodough w wydanej w 1979 r. książce "Tactical Genius in Battle" ocenił geniusz Józefa Piłsudskiego zademonstrowany w Bitwie Warszawskiej za godny wyróżnienia w kręgu zwycięzców 27 wielkich bitew w dziejach świata. Obok Temistoklesa, Aleksandra Wielkiego, Cezara, Gustawa Adolfa, wielkiego Kondeusza i wielu innych wielkich wodzów!

Zapobieżenie przez polskie zwycięstwo nad Rosją Sowiecką dalszemu rozprzestrzenianiu się bolszewizmu w Europie "zyskało" Polakom trwałą nienawiść różnych środowisk komunistycznych w Europie i świecie, służąc za pożywkę dla różnych zajadłych "czerwonych" siewców antypolonizmu. Niejednokrotnie zauważałem to bardzo silnie w kraju naszych węgierskich "bratanków", dowiadując się, z jaką nienawiścią pisali lub mówili o nas wpływowi komunistyczni weterani dawnej czerwonej Węgierskiej Republiki Rad. Pamiętali bowiem, że Polacy swym triumfem w 1920 roku rozbili im wszystkie nadzieje na ponowne zwycięstwo komunizmu na Węgrzech po obaleniu w 1919 roku żałosnego bolszewickiego eksperymentu - 133-dniowej Węgierskiej Republiki Rad. W 1920 roku w sztabie konnej armii Budionnego przy Stalinie była wielka grupa komunistów węgierskich czekających na triumfalny powrót do Budapesztu wraz z wojskami sowieckimi, które opanują Polskę (por. W. Pobóg-Malinowski, Najnowsza historia Polski, t. II, 1914-1939, Londyn 1967, s. 504).

Polskie zwycięstwo w 1920 roku uratowało od komunizmu Węgry, Czechy, Niemcy i kraje bałtyckie, a może i resztę Europy. Dowodzący armią sowiecką Michaił Tuchaczewski wzdychał z goryczą na myśl o straconych przez Sowietów szansach w 1920 roku: "Nie ulega wątpliwości, że gdybyśmy byli zwyciężyli nad Wisłą, wówczas rewolucja ogarnęłaby płomieniem cały ląd europejski". Czołowa komunistka niemiecka Klara Zetkin uwieczniła swe smętne rozmowy z Leninem (już po zawarciu rozejmu ryskiego) na temat skutków klęski Armii Czerwonej w Polsce: "Przedwczesny przymrozek odwrotu Armii Czerwonej z Polski zwarzył rozwijający się kwiat rewolucji (...). Opisywałam Leninowi, w jaki sposób odbiło się to na rewolucyjnej awangardzie niemieckiej klasy robotniczej (...), kiedy towarzysze z sowieckimi gwiazdami na czapkach, w niewiarygodnie zużytych strzępach mundurów i cywilnych ubrań, w podartych butach, popędzali ostrogami swoje żwawe koniki wprost ku niemieckiej granicy. (...) Lenin przez parę minut siedział w milczeniu, pogrążony w rozmyślaniach.

- Tak - powiedział w końcu - a więc zdarzyło się to, co może musiało się stać (...). Polacy widzieli w czerwonoarmiejcach nie braci i wyzwolicieli, ale wrogów. Polacy myśleli i działali nie jak przystało na socjałów i rewolucjonistów, ale jak nacjonaliści i imperialiści. Ta rewolucja, na którą liczyliśmy w Polsce, nie powiodła się. Robotnicy i chłopi, oszukani przez Piłsudskiego i Daszyńskiego, powstali w obronie swego klasowego wroga, pozwalając, aby nasi dzielni żołnierze z Armii Czerwonej umierali z głodu, zapędzani w zasadzki, pobici na śmierć (...). Gdy Lenin mówił (...), na twarzy jego malowało się niewysłowione cierpienie" (cyt. za N. Davies, Orzeł Biały Czerwona gwiazda. Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920, Kraków 1997, s. 270-271).

Największe znaczenie miało polskie zwycięstwo dla małych krajów bałtyckich. Słynny litewski publicysta niepodległościowy Anastar Terleckas pisał w połowie lat 90., że gdyby nie polskie zwycięstwo w 1920 r. Litwa musiałaby przeżyć dodatkowe 20 lat rosyjskiej okupacji i rusyfikacji. Co zaś oznaczałoby to dla małego, kilkumilionowego narodu litewskiego, można sobie łatwo wyobrazić. Pisząc o znaczeniu polskiego zwycięstwa dla krajów bałtyckich, warto przy okazji wspomnieć o mało znanym, a pięknym przykładzie bezpośredniej i bezinteresownej polskiej pomocy wojskowej dla Łotwy. Dnia 3 stycznia 1920 roku dwie dywizje polskie pod dowództwem generała Edwarda Rydza-Śmigłego, wspierając narodową armię łotewską, wyzwoliły z rąk bolszewików jedno z największych miast Łotwy - port Dyneburg. Józef Piłsudski, który przybył pod koniec stycznia 1920 roku do Dyneburga, by osobiście udekorować gen. Rydza-Śmigłego za zwycięską akcję Orderem Virtuti Militari, powiedział podczas uroczystego obiadu z naczelnym wodzem armii łotewskiej gen. Ballodisem oraz gen. Burtem z misji angielskiej: "Przyjemnie mi jest być w oddziale, który spotkało rzeczywiste szczęście walczyć zgodnie z tradycją polską za naszą i waszą wolność - nie tylko za wolność naszego narodu, ale i za wolność naszego sąsiada i przyjaciela" (W. Pobóg-Malinowski, op.cit., t. III, s. 403).

Słynny polonijny naukowiec ze Stanów Zjednoczonych profesor Iwo Cyprian Pogonowski opowiadał mi kiedyś historię o tym, jak po dziś dzień pamięć o polskim triumfie warszawskim 1920 roku jest deformowana przez niektórych zajadłych rzeczników żydowskiego antypolonizmu. Otóż są takie fanatyczne żydowskie środowiska w USA, które obciążają Polaków winą... za dojście Hitlera do władzy w Niemczech. Głoszą one bowiem, że gdyby Polacy nie pobili wojsk bolszewickich pod Warszawą w 1920 roku, to one dotarłyby do Niemiec i połączyły się z tamtymi siłami komunistycznymi. W Niemczech zatriumfowałaby wówczas skomunizowana lewica i Hitler nigdy nie doszedłby tam do władzy. Nie warto chyba nawet komentować tej tak niemądrej antypolskiej "logiki" wywodów!




Skutki klęski 1920 roku dla Sowietów

Poniesiona przez Rosję sowiecką klęska w wojnie z Polską miała bardzo duże znaczenie dla wewnętrznego rozwoju Związku Sowieckiego, decydująco wpływając na przymusową rezygnację Sowietów z tak niszczącego dla ludności systemu komunizmu wojennego i zmuszając do wprowadzenia dużo bardziej elastycznego NEP-u (nowej ekonomicznej polityki). Warto przypominać te fakty, bo są ciągle za mało akcentowane w historiografii polskiej i zagranicznej, choć stanowią jeszcze jeden więcej dowód doniosłości międzynarodowych skutków Bitwy Warszawskiej.

Nader przekonywujące w tym względzie wydają się uwagi Normana Daviesa w książce "Orzeł Biały Czerwona Gwiazda" (s. 278-279): "Wojna polska przyczyniła się bezspornie do kryzysu komunizmu wojennego, a w konsekwencji do wprowadzenia przez Lenina 'nowej polityki ekonomicznej' (NEP).

Latem 1920 roku na froncie polskim walczyło osiem z szesnastu armii bolszewickich.

Wojna polska była poważnym i jedynym zagranicznym przedsięwzięciem Armii Czerwonej, które wyraźnie nadwerężyło program 'komunizmu wojennego' na skutek militaryzacji kolei, nasilenia rekwizycji, wzrostu zapotrzebowania na zapasy i uzbrojenie (...). Prawdą jest również to, że nagła klęska kampanii polskiej spowodowała jesienią 1920 roku szok nie mniej powalający niż chaos, który istniał już wcześniej. Dopóki wydawało się, że Armia Czerwona broni Rosji przed 'polskimi jaśniepanami', dopóty można było usprawiedliwiać i tolerować cierpienia, których przysparzał komunizm wojenny. Wszelako od momentu podpisania rozejmu ryskiego (...) cały ten system stracił sens (...). Komunizm wojenny przestał był użyteczny i trzeba go było zastąpić czymś innym. W okresie trwania kampanii polskiej, kiedy nadzieje na eksport rewolucji były nadal żywe, NEP nie był potrzebny, w momencie klęski tej kampanii stał się logiczną koniecznością".

Dodajmy - stał się logiczną koniecznością, bo klęska pozbawiła Sowietów możliwości złupienia podbitej Polski, a w ślad za nią krajów sąsiednich, które umożliwiłoby dalsze kontynuowanie dotychczasowej polityki "komunizmu wojennego". Jak pisał cytowany już brytyjski historyk J.F.C. Fuller, klęska Sowietów w Bitwie Warszawskiej pozbawiła Rosję "możliwości grabieży, potrzebnej jej bardzo do powstrzymania beznadziejnego kryzysu ekonomicznego".

Był jednak, jak się zdaje, jeszcze jeden szczególnie ponury skutek sowieckiej klęski w wojnie z Polską w 1920 roku. Była to wciąż tląca się, nieugaszona nienawiść sowieckich przywódców bolszewickich na czele ze Stalinem do Polski, która tak mocno przekreśliła ich zaborcze i grabieżcze plany. Słynny rosyjski historyk Dymitr Wołkogonow tak tłumaczył podjętą w 1940 roku decyzję sowieckiego Biura Politycznego o rozstrzelaniu tysięcy polskich oficerów: "Była to zapewne zemsta za sromotną klęskę Rosji Radzieckiej w 1920 roku i upokarzający traktat ryski, którego, jak mówią, Stalin nie mógł Polakom wybaczyć" (D. Wołkogonow, Lenin, Warszawa 1997, s. 474).

Stalin i sowieccy enkawudziści mieli za co się mścić. Polskie zwycięstwo w 1920 roku uratowało Europę na ponad 20 lat przed potwornymi skutkami sowieckiej ekspansji i grabieży.


prof. Jerzy Robert Nowak