Sunday, June 28, 2009

Jewish mystification of History and new attacks on Catholics and Poland

Jewish mystification of History and new attacks on Catholics and Poland

Pod prąd - Bogusław Wolniewicz 1/4




Jewish mystification of History and new attacks Catholics and Poland

The New World Order Attacks Poland & Catholicism, an interview with E. Michael
why Poland has to pay for th Hitler and Stalin
Jones and Thomas Herron (October 2006)
http://romancatholicreport.com/sitebuildercontent/sitebuilderfiles/NWOPolishShakedown1006.mp3


Israel, the Catholic Church and Anti-Semitism, featuring E. Michael Jones and Israel Shamir (September 2008)
The Jewish Revolutionary Spirit and Its Impact on World History, Part I of an interview series with E. Michael Jones (September 2008)

• Libido Dominandi - Lust, Power, and Control, an interview with E. Michael Jones (July 2007)

The Da Vinci Code Bonanza for Catholic Writers; A Pending Attack on Poland; South Bend Homosexuals; and, The Ravenous New World Order, an interview with E. Michael Jones and Thomas Herron (May 2006)

Spielberg's Munich - The End of the Holocaust Era and an Allegory for the post-9/11 USA, an interview with E. Michael Jones (January 2006)

http://romancatholicreport.com/sitebuildercontent/sitebuilderfiles/MunichReview0106.mp3
Agents of Influence, an interview with E. Michael Jones and Thomas Herron (December 2005)
http://romancatholicreport.com/sitebuildercontent/sitebuilderfiles/AgentsofInfluence1205.mp3
Nostra Aetate - What It Really Says, an interview with E. Michael Jones (November 2005)
http://romancatholicreport.com/sitebuildercontent/sitebuilderfiles/NostraAetate1105.mp3

Church Persecution, an interview with E. Michael Jones and Thomas Herron (October 2005)

Libido Dominandi - Lust, Power, and Control, an interview with E. Michael Jones (July 2007)



Israeli Firms Accused of Profiting Off Holocaust ( 0) Print This ShareThisBy Jonathan Cook
Counterpunch
Saturday, Jun 27, 2009


Israel’s second largest bank will be forced to defend itself in court in the coming weeks over claims it is withholding tens of millions of dollars in “lost” accounts belonging to Jews who died in the Nazi death camps.

Bank Leumi has denied it holds any such funds despite a parliamentary committee revealing in 2004 that the bank owes at least $75 million to the families of several thousand Holocaust victims.

Analysts said the bank’s role is only the tip of an iceberg in which Israeli companies and state bodies could be found to have withheld billions of dollars invested by Holocaust victims in the country -- dwarfing the high-profile reparations payouts from such European countries as Switzerland.

“All I want is justice,” said David Hillinger, 73, whose grandfather, Aaron, died in Auschwitz, a Nazi camp in Poland. Lawyers are demanding reparations of $100,000 for Bank Leumi accounts held by his father and grandfather.

The allegations against Bank Leumi surfaced more than a decade ago following research by Yossi Katz, an Israeli historian.

He uncovered bank correspondence in the immediate wake of the Second World War in which it cited “commercial secrecy” as grounds for refusing to divulge the names of account holders who had been killed in the Holocaust.

“I was shocked,” said Dr Katz, from Bar Ilan University near Tel Aviv. “My first reaction was: ‘My God, this isn’t Switzerland!’ ”

In 1998, following widespread censure, Swiss banks agreed to pay $1.25 billion in reparations after they there were accused of having profited from the dormant accounts of Holocaust victims.

Dr Katz’s revelations led to the establishment of a parliamentary committee in 2000 to investigate the behaviour of Israel’s banks. Its report came to light belatedly in 2004 after Bank Leumi put pressure on the government to prevent publication.

Investigators found thousands of dormant accounts belonging to Holocaust victims in several banks, though the lion’s share were located at Bank Leumi. Obstructions from Leumi meant many other account holders had probably not been identified, the investigators warned.

The parliamentary committee originally estimated the accounts it had located to be worth more than $160m, using the valuation formula applied to the Swiss banks. But under pressure from Leumi and the government, it later reduced the figure by more than half.

A restitution company was created in 2006 to search for account holders and return the assets to their families.

Meital Noy, a spokeswoman for the company, said it had been forced to begin legal proceedings this week after Bank Leumi had continued to claim that its findings were “baseless”.

The bank paid $5m two years ago in what it says was a “goodwill gesture”. Ms Noy called the payment “a joke”. She said 3,500 families, most of them in Israel, were seeking reparations from Bank Leumi.

The bank was further embarrassed by revelations in 2007 that one per cent of its shares -- worth about $80 million -- belonged to tens of thousands of Jews killed during the Holocaust.

Mr Hillinger, who was born in Belgium in 1936 and spent the Second Wold War hiding in southern France, today lives in Petah Tikva in central Israel.

He said before the outbreak of war his father and grandfather had invested money in the Anglo-Palestine Bank, the forerunner of Leumi, in the hope it would gain them a visa to what was then British-ruled Palestine.

Although his parents escaped the death camps, his grandparents were sent to Auschwitz and died in the gas chambers shortly after arrival.

Mr Hillinger said he had only learnt of the outstanding debt from Bank Leumi after his father, Moses, died in 1996. Papers showed the bank had paid his father “a pittance” in 1952 when he closed his account and that it had never returned his grandfather’s money.

When he wrote to Bank Leumi in 1998, it denied his grandfather had ever opened an account.

“My grandfather died because he was a Jew, and it is shameful that other Jews are exploiting his death,” he said. “We need to wake people up about this.”

A quarter of a million Holocaust survivors are reported to be in Israel, with one-third of them living in poverty, according to welfare organisations.

Shraga Elam, an Israeli investigative financial journalist based in Zurich, said after the war many Israelis showed little sympathy for the European Jewish refugees who arrived in Israel.

“David Ben Gurion [Israel’s first prime minister] notoriously called them ‘human dust’, and I remember as children we referred to them as sabonim, the Hebrew word for soap,” he said, in reference to the rumoured Nazi practice of making soap from Jewish corpses.

“In fact, I can’t think of any place in the world where [Holocaust] survivors are as badly treated as they are in Israel,” Mr Elam said.

He said Bank Leumi’s “lost” accounts were only a small fraction of Holocaust assets held by Israeli companies and the Israeli state that should have been returned. The total could be as much as $20bn.

He said European Jews had invested heavily in Palestine in the pre-war years, buying land, shares and insurance policies and opening bank accounts. During the Second World War Britain seized most of these assets as enemy property because the owners were living in Nazi-occupied lands.

In 1950 Britain repaid some $1.4 million to the new state of Israel, which was supposed to make reparations to the original owners.

However, little effort was made to trace them or, in the case of those who died in the Holocaust, their heirs. Instead the Israeli government is believed to have used the funds to settle new immigrants in Israel.

“These are huge assets, including real estate in some of the most desirable parts of Israel,” Mr Elam said.

Last year the Israeli media reported an investigation showing that the finance ministry destroyed its real estate files in the 1950s, apparently to conceal the extent of the state’s holding of Holocaust assets.

The case against Bank Leumi may end the generally muted criticism inside Israel of the banks’ role. Officials and even the families themselves have been concerned about the damage the case might do to Israel’s image as the guardian of Jewish interests.

In 2003 Ram Caspi, Bank Leumi’s lawyer, used such an argument before the parliamentary committee, warning its members that the US media “will say the Israeli banks also hide money, not just the Swiss”.

Organisations that led the campaign for reparations from European banks, such as the Jewish Claims Conference and the World Jewish Restitution Organisation, have also downplayed the role of the Israeli banks.

Counterpunch/JCook.net

Saturday, June 27, 2009

Dlaczego biedna Polska ma placic za Hitlera i Stalina teraz Zydzi chca nasze spodnie i buty zabrac.

Dlaczego biedna Polska ma placic za Hitlera i Stalina teraz Zydzi chca nasze spodnie i buty zabrac.






Chcą majątkowych przywilejów
Nasz Dziennik, 2009-06-27
Organizacje żydowskie chcą ułatwień prawnych w odzyskiwaniu dawnych majątków ofiar holokaustu

Władysław Bartoszewski reprezentuje Polskę podczas rozpoczętej w Pradze międzynarodowej konferencji "Mienie ery holokaustu". Uczestniczący w niej eksperci z różnych państw już na jej wstępie - co stanowi swoisty paradoks - sformułowali wnioski końcowe. Wynika z nich, iż Polska powinna zwrócić mienie należące przed wojną do Żydów, a jeśli jest to już niemożliwe - to wypłacić ekwiwalent pieniężny. Organizacje żydowskie domagają się również złagodzenia wymogów, jeśli chodzi o dokumentację posiadaną przez osobę składającą wniosek o zwrot majątku, co może umożliwić nadużycia. Warto przy tym podkreślić, że dotychczas nie zostało zwrócone Polakom mienie zagarnięte przez komunistyczne władze, bo wciąż nie ma ustawy reprywatyzacyjnej.

W z góry przyjętym podsumowaniu podkreślono, że "skonfiskowana własność prywatna nie została zwrócona dawnym właścicielom w krajach Europy Środkowowschodniej, ale znacjonalizowana za rządów komunistycznych". Tymczasem, na co wskazują eksperci, każde mienie - niezależnie od tego, czy polskie, czy żydowskie, czy jakiekolwiek inne - jeżeli nie miało spadkobiercy, automatycznie przechodziło na własność Skarbu Państwa.
"Jeśli skonfiskowana własność nie może być zwrócona, kraje powinny zapewnić alternatywną własność tej samej wartości albo zapewnić godziwe odszkodowanie" - napisano w dokumencie. Postuluje się w nim także powołanie specjalnych "trybunałów albo agencji ds. roszczeń", którym do wydania decyzji miałyby wystarczać "alternatywne formy dowodów". Wnioski w tej sprawie składano by przy tym drogą elektroniczną lub za pośrednictwem placówek dyplomatycznych, przy czym ani miejsce zamieszkania, ani obecne obywatelstwo składającego wniosek nie miałoby żadnego znaczenia. Sporo wniosków może spłynąć od obywateli amerykańskich żydowskiego pochodzenia, a należy w tym momencie przypomnieć, że 16 lipca 1960 roku rząd Polski podpisał z rządem Stanów Zjednoczonych układ dotyczący roszczeń majątkowych obywateli i instytucji USA od Polski za pozostawiony i ocalały w Polsce majątek. Zgodnie z art. 1 tejże umowy rząd Polski zobowiązał się zapłacić, a rząd USA przyjąć, 40 mln dolarów za całkowite uregulowanie i zaspokojenie wszystkich roszczeń obywateli USA zarówno osób fizycznych, jak i prawnych, z tytułu nacjonalizacji i innego rodzaju przejęcia przez Polskę mienia oraz praw i interesów związanych lub odnoszących się do mienia, które nastąpiło w Polsce przed dniem podpisania i wejścia tego układu w życie. Spłata tego zobowiązania przez Polskę następowała w rocznych ratach przesyłanych na konto Departamentu Stanu i została w całości spłacona i rozliczona 10 stycznia 1981 roku.
Autorzy dokumentu wnoszą również o wprowadzenie dodatkowego finansowania przez wspólnotę międzynarodową żyjących wciąż ofiar holokaustu. "W tym kontekście sugeruje się wykorzystanie, gdzie to możliwe, pozbawionej spadkobierców żydowskiej własności w Europie Wschodniej. Dochody z tej własności, po uzgodnieniu z istniejącymi gminami żydowskimi, powinny być przekazane na zabezpieczenie bytowych potrzeb tych, którzy przeżyli, oraz na cele edukacji. Jeśli nie podejmiemy działania teraz, to będzie za późno, o wiele za późno" - napisano w podsumowaniu, dodając, iż wyrazicielem woli ofiar holokaustu, "którzy nie mieli albo nie mają wybranego przez siebie rządu do reprezentowania ich", ma być Światowa Organizacja na rzecz Restytucji Mienia Żydowskiego (World Jewish Restitution Organisation) oraz inne podobne instytucje. W opinii dr. hab. Mieczysława Ryby, nie ma prawnych możliwości, aby wypłacać odszkodowania instytucjom niemającym nic wspólnego ze spadkobiercami.
- Jest to jakiś rodzaj dziwactwa prawnego, a w niczym to nie zadośćuczyni tym, którzy ponieśli jakieś ofiary z tym związane - ocenił Ryba. - Jeżeli są jacyś spadkobiercy, to na gruncie polskim mają możliwość zwrotu mienia - dodał.
Nikt nie wyliczył: ile kosztowało odbudowanie pożydowskich budynków, wysokości kredytów hipotecznych zaciąganych pod zastaw tychże budynków przez trudniącą się handlem ludność żydowską. Wyliczenie tego jest o tyle utrudnione, że wiele ksiąg wieczystych po prostu się nie zachowało.
Warto przypomnieć, iż po 1945 roku wiele osób, które przeżyły holokaust, przyjeżdżało do swoich rodzinnych miejscowości i sprzedawało mienie. Dochodziło często przy tym do oszustw: osoby, które nie były spadkobiercami, podawały się za takowe, sprzedawały nieruchomości i wyjeżdżały. Proceder ten, w który w większości przypadków zaangażowane były komunistyczne służby bezpieczeństwa, był uprawiany na szeroką skalę, co zresztą często znajdowało swój finał na sali sądowej. Z kolei mienie nieprywatne przechodziło na własność państwa komunistycznego.
Tymczasem w Izraelu jedna z tamtejszych organizacji zajmująca się restytucją mienia osób ocalałych z holokaustu wytoczyła proces sądowy drugiemu co do wielkości izraelskiemu bankowi Leumi. Zarzuca mu odmowę wydania funduszy złożonych w nim przez ofiary holokaustu. Jak poinformował w rozmowie z dziennikiem "Jerusalem Post" rzecznik prasowy grupy Meital Noy, sprawa dotyczy ponad 3,5 tys. rachunków bankowych.
Anna Wiejak
"Przedsiębiorstwo holokaust" rusza pełną parą
Nasz Dziennik, 2009-06-26
David Peleg: Polska ma zwrócić miliardy dolarów albo mienie

W Pradze rozpoczyna się dzisiaj pięciodniowa międzyrządowa konferencja "Mienie ery holokaustu". Do udziału w niej zaproszono przedstawicieli czterdziestu dziewięciu państw oraz trzydzieści organizacji pozarządowych. Przedmiotem rozmów będzie restytucja mienia żydowskiego: komunalnego, religijnego oraz prywatnego, w tym także dzieł sztuki oraz dóbr kultury, do czego przedstawiciele społeczności żydowskiej będą starali się nakłonić przede wszystkim państwa Europy Środkowowschodniej.

Mienie, które nie ma spadkobierców, miałoby trafić do organizacji żydowskich. Z tej okazji 25 amerykańskich kongresmenów wystosowało list do władz Polski i Litwy. Polskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych dotychczas nie odpowiedziało na pytanie "Naszego Dziennika" o ewentualną reakcję strony polskiej na to pismo.
Inicjatorem apelu jest wyznaczony przez sekretarz stanu USA na przewodniczącego amerykańskiej delegacji Robert Wexler, demokratyczny członek Izby Reprezentantów oraz Komisji Spraw Zagranicznych. "Jest moim celem, aby w trakcie konferencji być jak najskuteczniejszym adwokatem ocalonych z holokaustu" - napisał w specjalnie wydanym oświadczeniu Wexler.
Izraelski dziennik "Haaretz" informuje, że już na trzy tygodnie przed międzynarodową konferencją w Pradze strona żydowska prowadziła rozmowy, czy kraje takie jak Polska i Ukraina powinny zwrócić "nieposiadającą spadkobierców własność, która należała do zamordowanych Żydów". "Podczas gdy te kraje sprzeciwiają się restytucji własności, która nie posiada spadkobierców, żydowscy przedstawiciele Konferencji 'Mienie ery holokaustu' rozpoczynającej się 26 czerwca w Pradze oświadczyli, że mienie nieposiadające spadkobierców powinno trafić do organizacji żydowskich" - pisze gazeta. W rozmowie z dziennikiem "Haaretz" David Peleg, nowo wybrany dyrektor Światowej Organizacji Żydów ds. Zwrotu Mienia, oszacował wartość utraconego w Polsce majątku żydowskiego na miliardy dolarów, na których zwrot będzie naciskał. Jednocześnie strona izraelska nie zadała sobie trudu sporządzenia kosztorysu odbudowy ze środków państwowych, a zatem przez poszczególne społeczeństwa, należących przed wojną do społeczności żydowskiej budynków i innych rodzajów wkładu w odbudowę. Konsekwentnie pomija się także kwestię kosztów utrzymania ich przez ponad pół wieku.
Kwestii restytucji poświęcił obszerny artykuł "Israel Journal of Foreign Affairs" (III: 1 /2009), w którym Herbert Block, nawiązując do tematu konferencji, żali się, iż żydowska własność znajduje się w złej kondycji z powodu zaniedbania jej przez lokalne władze. Zdaniem Blacka, do 2008 r. zwrócono łącznie 16 proc. żydowskiego mienia. Zauważa, że stosowne ustawy w tej materii nie zostały uchwalone na Litwie, Łotwie, w Bośni, Słowenii, Rosji, Białorusi i Mołdawii. "Najbardziej oporna, jeśli chodzi o rozmowy na temat restytucji, jest Litwa" - stwierdza Block.
- Zaoferowane przez Litwę odszkodowania za nieruchomości żydowskie przejęte podczas okupacji hitlerowskiej i sowieckiej są zbyt małe i następują zbyt późno - ocenił przedstawiciel Komitetu Żydów Amerykańskich (AJC) Andrew Baker po wczorajszym spotkaniu w Wilnie z premierem Litwy Andriusem Kubiliusem. W poniedziałek rząd w Wilnie zadecydował, że z powodu kryzysu gospodarczego w kraju odszkodowania, rozłożone na dziesięć lat, ruszą w roku 2012. Przyjęty w marcu projekt, który jeszcze ma być zaaprobowany przez parlament, przewiduje wypłacenie odszkodowań o wysokości 113 mln litów (33 mln euro) za sporne mienie, co według oceny rządu stanowi jedną trzecią jego wartości.
Zastanawiające, że ani amerykański Kongres (warto przypomnieć, że w Departamencie Stanu USA znajduje się specjalna komórka ds. zwrotu żydowskiego mienia; zaangażowane są w to także amerykańskie przedstawicielstwa dyplomatyczne.), ani środowiska żydowskie zwrotu mienia nie domagają się tak aktywnie od strony rosyjskiej, za to usiłują wymusić restytucję i odszkodowania na znajdujących się pod sowiecką okupacją Polakach i Litwinach.
Autorem sformułowania "przedsiębiorstwo holokaust" jest amerykański naukowiec żydowskiego pochodzenia Norman Finkelstein, który w jednej ze swych książek dowodzi, że żydowskie organizacje nauczyły się czerpać wymierne korzyści z odwoływania się do holokaustu.
Anna Wiejak
Chomsky on Dershowitz' "jihad" against Finkelstein Part 1

ZBRODNIE (ŻYDO)KOMUNISTÓW- "Rabin kontra prof. Nowak" 1/2

Zbrodnie (ŻYDO)KOMUNISTÓW- "Rabin kontra prof. Nowak" 2/2

Profesor Wolniewicz + Profesor Nowak w TV TRWAM


Holocaust assets conference opens in Prague
By KAREL JANICEK – 20 hours ago

PRAGUE (AP) — Holocaust survivors, Jewish groups and experts gathered in Prague on Friday to assess efforts to return property and possessions stolen by the Nazis to their rightful owners or heirs.

The five-day conference, which brings together delegates from 49 countries, is a follow-up to a 1998 meeting in Washington that led to agreements on recovering art looted by the Nazis.

Stuart Eizenstat, head of the U.S. delegation, called it the most ambitious international meeting ever on the recovery of such stolen possessions or compensation for their loss.

One goal is to produce international guidelines on this, but they would not be compulsory for the governments involved.

"There's no political will to have a binding treaty," Eizenstat acknowledged.

But he said the voluntary principles that were approved in Washington are having an impact. "We have hundreds of pieces of art that have been returned," he said.

During the Holocaust, Adolf Hitler and his followers killed 6 million Jews and seized billions of dollars of gold, art and private and communal property across Europe. But while countries such as Austria have stepped up restitution in recent years, critics claim some Central and Eastern European states still have a long way to go.

"Many governments in Central and Eastern Europe have not found a way to implement a process to resolve outstanding real property issues that is both consistent with national law and incorporates basic principles such as nondiscriminatory treatment of non-citizens and a simple, expeditious claims and restitution process," said conference delegate Christian Kennedy, the U.S. Special Envoy for Holocaust Issues.

Kennedy said the U.S. wants the meeting "to provide an impetus for an expansion in social welfare benefits to survivors and lay the framework for further real property compensation."

The Czech Republic, host of this week's meeting, and other countries, have come under fire for legal hurdles and a lack of political will that critics claim make property restitution in some cases practically impossible.

For example, attempts by Maria Altmann of California to reclaim a castle north of Prague that once belonged to her uncle, Ferdinand Bloch-Bauer, proved futile since she is not a Czech citizen.

"As far as I know, there is no legal method for obtaining any recovery there at this time," Altmann's lawyer, Randol Schoenberg, said in an e-mail. Altmann had waged — and won — a seven-year legal battle in neighboring Austria for the return of five paintings by Gustav Klimt.

Efforts by the daughter of wealthy Jewish banker Jiri Popper to recover a building he once owned in Prague also have stalled.

Czechoslovak President Edvard Benes gave the building, which currently houses the Russian Embassy, to the Soviet Union in 1945. Last year, Popper's daughter filed lawsuits against both the Czech Republic and Russia demanding restitution, but no trial date has been set because Czech authorities said they have failed so far to formally inform Moscow about it, said Irena Benesova, the family's lawyer.

While the Justice Ministry declined to comment on the matter, Russian Embassy spokesman Alexandr Pismenny said Moscow was the "honest owner."

Both Schoenberg and Benesova wanted to make their case at the conference but were turned away by organizers who said they did not want discussion of individual cases. The Holocaust Survivors' Foundation claims that others also have not been allowed to have their say in setting the agenda for the conference.

In a letter to U.S. Secretary of State Hillary Clinton dated June 19, the group expressed concern about "the lack of survivor involvement on the planning, priority setting and policy making roles in the conference."

Still, the Czech Republic does appear to be taking some steps in the right direction.

A government fund created nine years ago with 300 million koruna (US$15.9 million) has paid out 100 million koruna (US$5.3 million) to 516 out of 1,256 requests from 27 countries. The requests came from people whose restitution claims did not meet the criteria set by law.

The country also has set up the Documentation Center of Property Transfers of Cultural Assets of WWII Victims, an institution that identifies artwork and other items in Czech collections and museums that were seized from Jews during the Nazi occupation.

According to Director Helena Krejcova, some 7,000 paintings and other works of art that originally belonged to Czech Jews have been found, and another more than 1,000 stolen pieces are believed to be abroad.

"There's still a lot of work ahead of us," Krejcova said, adding that sometimes efforts to restitute items are stymied by a lack of cooperation from other states and a change to that is nowhere in sight.

Case in point: Czech authorities have been waiting five years for a reply from Russia after Krejcova's team traced a valuable collection of 500 porcelain pieces once owned by Holocaust victim Hans Meyer to St. Petersburg.

On the Net:
Holocaust Era Assets Conference: http://www.holocausteraassets.eu
Roszczenia względem Polski w sprawie mienia żydowskiego- cz1

Roszczenia względem Polski w sprawie mienia żydowskiego- cz2

Sunday, June 21, 2009

Masonerka żydowska Bn Br usuwa nasz krzyż ze Żwirowiska

Masonerka żydowska Bn Br usuwa nasz krzyż ze Żwirowiska

O możliwości przeniesienia papieskiego krzyża, stojącego na Żwirowisku, nieopodal byłego obozu koncentracyjnego Auschwitz w Oświęcimiu donosi belgijski dziennik "La Libre Belgique".żródło KAI (rk /a.) http://ekai.pl/serwis/?MID=16854-----------------------Dziś po 10 latach organizacje żydowskie znowu atakują Polaków w imię tzw. "dialogu"Nakazy jak poprzednio tak i tym razem przyszły z Belgii od organizacji "Sauvegarde d`Auschwitz"i szefa organizacji żydowskich Lazarda Pereza.Judajczykowie znowu atakują chrześcijan, chcą usunąć nasz krzyż,a ofiarami masowych mordów w Oświęcimiu uczynić tylko Żydów.Do takich celów powołanych zostało wiele organizacji,stawiających sobie za cel wynarodowienie Polaków, zniszczenie tradycji chrześcijańskich,zapłatę gigantycznego i nienależnego haraczu oraz budowę "Judeopolonii" na terenie Polski.Warto wiedzieć, że 9 września 2007 w Polsce reaktywowaną masońską lożę B'nai B'rithczyli Zakon Synów Przymierza.Siedziba B'nai B'rith mieści się w Warszawie.----------- linki ----------Krzyż na Żwirowisku:http://www.naszawitryna.pl/krzyze_auschwitz/http://www.naszawitryna.pl/krzyze_auschwitz/prezesmo.htmhttp://www.naszawitryna.pl/krzyze_auschwitz/przemowienie_prezesa_moskala.htmPrasa:http://www2.rp.pl/artykul/223068_Wraca_spor_o_krzyz_na_zwirowisku__.htmlhttp://wiadomosci.onet.pl/1867334,11,1,1,,item.htmlMasonerka żydowska, B'nai B'rith - Synowie Przymierza reaktywacja 30.9.2007:http://www.bnaibritheurope.org/bbe/component/option,com_rsgallery2/Itemid,134/catid,13/limit,16/limitstart,0/lang,en_GB/http://www.museumoffamilyhistory.org/pjh-warszawa-bblodge.htmhttps://www.jewishpress.com/pageroute.do/25410/B%27nai_B%27rith_International_Revives_Lodge_In_Poland.htmlhttp://www.bnaibrith.org/------------cele masonerii:http://www.kki.pl/piojar/polemiki/novus/masoneria/masoneria1.html-----------------------Nagranie kazania na Żwirowisku pochodzi ze strony:http://www.polskatelewizja.com/

Masonerka żydowska usuwa nasz krzyż ze Żwirowiska cz.2 [kazanie]


W obronie Krzyża Papieskiego
Ostatnie wystąpienie Davida Susskinda, honorowego przewodniczącego Centrum Wspólnoty Żydów Laickich w Belgii, domagającego się na łamach gazety “Le Soir”, aby Ojciec Święty, Jan Paweł II dokonał gestu braterstwa i otwarcia z okazji Roku Świętego i nakazał usunięcie krzyża z terenu przylegającego do Auschwitz-Birkenau - ponieważ jego cień rzekomo pada na popioły 25 tysięcy Żydów zamordowanych w Auschwitz tylko dlatego, że byli Żydami - jest kolejnym przykładem klasycznego nieporozumienia.




Publikujemy zdjęcie otrzymane z Oświęcimia i demonstrujące w sposób jednoznaczny, po pierwsze - gdzie znajduje się kontrowersyjny Krzyż Papieski - stojący poza murami i drutami kolczastymi dawnego niemieckiego obozu, i po drugie - pokazuje ono, jak rzeczywiście pada cień krzyża, na łąkę, która pokrywa dawne Żwirowisko, gdzie dokonywano masowych egzekucji Polaków w czasie hitlerowskiej okupacji.
Oto najprostsze wyjaśnienie, jakie od lat trwania zupełnie niepotrzebnej nikomu, sztucznie ponawianej kontrowersji - powinien przyjąć pan przewodniczący David Susskind.
Krzyż Papieski znajduje się poza dawnym obozem i w miejscu męczeństwa, nasyconym krwią pomordowanych Polaków. Cień krzyża pada tylko tam, gdzie padać powinien - na polską ziemię i miejsce zagłady Polaków. Warto przypomnieć panu Susskindowi i wszystkim, którzy z uporem, raz po raz, wznawiają spór o symbolikę krzyża w Oświęcimiu - że miejscem zagłady wspomnianych przez niego 25 tysięcy Żydów belgijskich i miliona Żydów z innych krajów w Auschwitz był oddalony o około 10 km, od tego miejsca drugi obóz oświęcimski - Birkenau (dziś Brzezinka), gdzie nie pada wcale cień Krzyża Papieskiego.
Ojciec Święty Jan Paweł II nie stawiał krzyża pod murami dawnego obozu w Auschwitz, ani nie administruje tym miejscem.
W kwestii miejsca krzyża i gwarancji jego przyszłej tam obecności wypowiadały się już autorytatywne władze rządowe Rzeczypospolitej Polskiej i władze administracyjne terenu
oświęcimskiego.

Pora zostawić w spokoju Papieża i całą rzekomą kontrowersję, której ustawiczne odświeżanie i ponawianie przez stronę żydowską - nie służy ani procesowi
dialogu, ani lepszemu porozumieniu Polaków i Żydów, gdziekolwiek się oni znajdują.

Edward J. Moskal - prezes Związku Narodowego Polskiego
oraz Kongresu Polonii Amerykańskiej
Chicago, 17 luty 2000 r.

Prasa krajowa - z wyjątkiem tygodnika "Nasza Polska" - wystąpienie Susskinda oraz wystąpienie prezesa Moskala i jego obronę Krzyża i wiary polskiej przemilczała.

Tekst protestu przeciwko zaproszeniu ks. Henryka Jankowskiego do Chicago wystosowany przez prożydowskie środowiska, które od dawna dążą do rozbicia Polonii i które w zeszłym roku organizowały antypolską konferencję na Uniwersytecie Loyola. Obiektem niewybrednych ataków w tym dokumencie stał się także prezes KPA - Edward Moskal.
Ksiądz Jankowski zakazany!

Edward Moskal, prezes Kongresu Polonii Amerykańskiej i Związku Narodowego Polskiego poinformował, że po raz drugi zaprosił do Chicago księdza Henryka Jankowskiego z Gdańska, aby ten odprawił Mszę Świętą i wygłosił kazanie podczas polskiego święta narodowego 3 Maja. Od 1891 r. rocznica ustanowienia Konstytucji Trzeciego Maja jest najbardziej uroczystą rocznicą dla Polonii.
Godnym ubolewania jest fakt, że ksiądz Jankowski stał się znany z kazań, które obrażały Żydów na całym świecie. Porównał np. Gwiazdę Dawida - żydowski symbol religijny i etniczny - do swastyki oraz sierpa i młota - symboli dwóch najbardziej zbrodniczych, totalitarnych systemów świata. Antysemickie wypowiedzi księdza Jankowskiego stoją w rażącej sprzeczności z naukami papieża Jana Pawła II, który niezmordowanie działa na rzecz pojednania chrześcijaństwa i judaizmu. Zarówno arcybiskup Gdańska, jak i Episkopat Polski, odcięły się od antysemickich wypowiedzi księdza Jankowskiego. Arcybiskup Chicago odmówił księdzu Jankowskiemu zgody na odprawienie Mszy i wygłoszenie kazania w jego archidiecezji. Obecna druga próba sprowadzenia księdza Jankowskiego do Chicago z pewnością obrazi i podziała prowokująco na żydowską społeczność w USA i na innych, którzy walczą z bigoterią. Umocni fałszywy i wrogi obraz Polski, jako kraju antysemickiego, i Polonii, jako społeczności antysemitów. Społeczność polsko-amerykańska zademonstrowała ostatnio swoje wpływy, skutecznie naciskając na przyjęcie Polski do NATO. Ożywienie etykietki antysemickiej zniszczyłoby ten wpływ, wykluczając Polonię z obszaru wspólnych demokratycznych wartości wyznawanych przez naród amerykański. Tylko wrogowie Polski i ich agenci w naszym środowisku mogą skorzystać z działań i publicznych wypowiedzi Edwarda Moskala. Ubolewamy nad faktem, iż rzekomy lider dziesięciu milionów Polaków w USA stał się nieproszonym gościem w Białym Domu i Departamencie Stanu. Kierując się najlepszym interesem Polonii i Polski, domu naszych przodków, występujemy z tym protestem jako informacją, że Edward Moskal nie przemawia w imieniu wszystkich Amerykanów polskiego pochodzenia. Chcemy pozostać wierni najlepszym polskim tradycjom tolerancji i szacunku dla ludzi wszystkich ras, narodowości i religii

List podpisali:

Lenard Baldyga, emerytowany deputowany Departamentu Stanu; Lusia Bucka, urzędnik społeczny, Chicago, Illinois; dr Andrzej Bytnerowicz, University of California, Riverside; prof. M. B. Biskupski, historyk, St. John Fisher College, Rochester, New York; Idalia Blaszczyk, dziennikarka, Chicago, Illinois; prof. Andre Błaszczyński, przewodniczący “Polish American Foundation of Connecticut”, Dyrektor Kongresu Polonii Amerykańskiej w Connecticut; prof. Stanislaus A. Blejwas, szef Katedry Studiów Polskich, Central Connecticut State University, New Britain, Connecticut; Charles Chotkowski, Fairfield, Connecticut; Mark Chudzinski, adwokat, Chicago, Illinois, były Dyrektor Krajowy Kongresu Polonii Amerykańskiej; prof. Anna Cienciala, historyk, University of Kansas; Elżbieta Cińkowska, urzędnik społeczny, Chicago, Illinois; prof. Mary Cygan, historyk, University Connecticut w Stamford, Connecticut; Witold Czajkowski, były przewodniczący “The Helena Modjeska Club”, Los Angeles, California; Mary Patrice Erdmans, profesor nadzwyczajny na katedrze socjologii, University of North Carolina, Greensboro, North Carolina; Ewa Gierat, Bethlehem, Connecticut; prof. Thaddeus V. Gromada, profesor honorowy historii, New Jersey City State University; prof. Krzysztof Jasiewicz, były przewodniczący “Polish Studies Association”; Ewa Jastrzębski, biolog, profesor honorowy; Czesław Karkowski, dziennikarz “Nowy Dziennik” ["Polish Daily News"], New York, NY ; dr Jan Karski, profesor honorowy, Georgetown University, Washington, D.C.; Leon Konopielski, artysta, Los Angeles, California; prof. Andrzej Korboński, profesor nauk politycznych, University of California, Los Angeles, California; Ambassador John Kordek, De Paul University, Chicago, Illinois; Jan Krawiec, Chicago, Illinois, były redaktor naczelny “Dziennika Związkowego”, Chicago, Illinois; Michael Kristula, były dyplomata amerykański; dr John Kromkowski, przewodniczący “National Center for Urban Ethnic Affairs”, Washington, D.C.; prof. Jerzy Krzyżanowski, profesor honorowy katedry slawinistyki oraz języków i literatury wschodnioeuropejskiej, Ohio State University; Suave Lobodzinski, California; dr John Micgiel, historyk, Columbia University; dr Ronal Modras, profesor teologii, St. Louis University, St. Louis, Missouri; Maria Nagórski, Washington, D.C.; Zygmunt Nagórski, Washington, D.C.; Jan Nowak, były dyrektor Rozgłośni Polskiej Radia “Wolna Europa”, były Dyrektor Krajowy KPA; dr Dominic A. Pacyga, profesor historii, Columbia College, Chicago,Illinois; John J. Pikarski Jr., prawnik, Chicago, Illinois; Andrzej Pomian, były wykładowca podeziemnego Uniwersytetu Warszawskiego, były szef Wydziału Prasy Armii Krajowej; dr Andrzej Pronczuk, Brandeis University, Waltham, Massachusetts; Christine Przybylo Long, Chicago, Illinois; dr James S. Pula, Utica College of Syracuse University, Utica, New York.; dr. Bohdan Oppenheim, profesor, Loyola Marymount University, Los Angeles, California; ksiądz John Pawlikowski, “Catholic Theological Union”, Chicago, Illinois [członek Polsko-Żydowskiej Rady w Ameryce - przyp.red.]; Edward Pilatowicz, “Price-Pfister”, Los Angeles, California; Teodor Przymusinski, Professor of Computer Science, University of California, Riverside; Dr John Radzilowski, historyk, przewodniczący “Polish American Cultural Institute of Minnesota”, St. Paul, Minnesota; ambasador Nicholas Rey, były ambasador USA w Polsce; prof. Michał J. Rozbicki, profesor nadzwyczajny w katedrze historii, St. Louis University, St. Louis, Missouri; Henryk Rozpedowski, pisarz, były dziennikarz RWE; Elizabeth Slosarski, nauczycielka i dziennikarka, Chicago, Illinois; Stefan Soltysik, M.D., profesor psychiatrii, University of California, Los Angeles; Witold Sulimirski, New York, New York; dr Alina Surmacka Szczesniak, Mount Vernon, New York; Tomasz Tabako, wydawca “2B”, wykładowca, Northwestern University; prof. Piotr S. Wandycz, historyk, profesor honorowy, Yale University; Elizabeth M. Wasiutynski, była deputowana do Kongresu USA, czonek Biura Koordynacyjnego NSZZ “Solidarność” za granicą (1982-1989); Mitchell J. Wiete, “Polish American Leadership Initiative”, Chicago, Illinois; Darek Wisniewski, dziennikarz, Chicago, Illinois; Robert Wozniak, były urzednik służb zagranicznych USA, Washington, D.C.; Krystyna Wydzga, “De Lanze Kosmetic Co.”, California; Gwido Zlatkes, Brandeis University, Waltham, Massachusetts; Jola Zych, przewodnicząca “The Helena Modjeska Club”, Los Angeles, California.


Odpowiedź Prezesa Moskala na ataki grupy związanej z Janem Karskim i Janem Nowakiem Jeziorańskim

Gdzie byliście, gdy atakowano polską wiarę!

Oświadczenie Edwarda Moskala, prezesa Związku Narodowego Polskiego i Kongresu Polonii Amerykańskiej

Związek Narodowy Polski, organizacja patriotyczna obchodząca w tym roku 120-lecie swego powstania, zainicjował w roku 1891 tradycję honorowania dnia 3 maja, dnia uchwalenia pierwszej, demokratycznej, polskiej Konstytucji, jako święta patriotycznej Polonii, pragnącej odrodzenia niepodległej ojczyzny ich ojców za Oceanem.

W ciągu minionych 109 lat obchodów Święta 3 Maja w Chicago, Związek Narodowy Polski tradycyjnie sponsorował uroczystą, dziękczynną Mszę św. w kościele misyjnym Św. Trójcy, zapraszając do jej celebrowania i wygłaszania okolicznościowych kazań wybitnych duchownych i dostojników Kościoła z różnych środowisk w Stanach, z kraju, niekiedy z innych kontynentów. Gościliśmy w ostatnich latach m.in. ks. kardynała Kozłowskiego z Afryki, bp. Lengę z Kazachstanu, abp. Grocholewskiego z Watykanu, przeora Regisa N. Barwiga z klasztoru Panny Marii w Wisconsin - i wielu innych, wybitnych kapłanów i kaznodziei.

W tym roku wystąpiliśmy z zaproszeniem do ks. Henryka Jankowskiego, proboszcza parafii św. Brygidy w Gdańsku, postaci charyzmatycznej, która przeszła do polskiej historii, kapłana od początku związanego ze strajkiem w Stoczni Gdańskiej, spowiednika Lecha Wałęsy, następnie kapłana całego ruchu "Solidarności", żarliwego obrońcę Krzyża Papieskiego w Oświęcimiu. Ks. Henryk Jankowski trzykrotnie zresztą odwiedził Chicago w minionym dziesięcioleciu, podejmowany z honorami przez polonijne duchowieństwo z abp. Alfredem Abramowiczem na czele, przy entuzjastycznym aplauzie wielotysięcznych rzeszy naszych wiernych.

Dowiadujemy się dziś - z prasy krajowej i komunikatu agencji PAP - że kilkudziesięcioosobowa grupa osób ze środowiska polonijnego, przypisująca sobie tytuł "autorytetów Polonii", wystąpiła z listem protestacyjnym przeciwko tej wizycie i jej sponsorom, tj. Związkowi Narodowemu Polskiemu oraz jego przywódcom. List ten, imputujący zaproszenie naszego gościa, złe polityczne intencje i dyktowany głównie chęcią przypodobania się sponsorom samych sygnatariuszy, opiera się na fałszywie przedstawionych przesłankach, nieprawdziwych założeniach i rzekomych faktach, które bez sprawdzenia list ten propagandowo nagłaśnia.

Obecny abp miasta Chicago nie wypowiedział się przeciwko wizycie ks. Henryka Jankowskiego w Chicago ani też nie zabronił wygłoszenia kazania naszemu gościowi w Jego Archidiecezji. Podobnie przedstawianie tego kapłana jako słynącego z antysemickich, publicznych oświadczeń jest bardzo tendencyjnym uproszczeniem i celową deformacją całego jego wieloletniego patriotycznego programu i dorobku, wiążącego się z misją parafii św. Brygidy w Gdańsku, akcjami i uroczystościami wychodzącymi daleko poza jedno tylko środowisko.

Pragniemy zatem autorom i sygnatariuszom tego listu, rzekomo mającym na sercu "dobro i reputację amerykańskiej Polonii" - zadać trzy krótkie, za to dobitne pytania.

Jaki to tytuł do przewidywania z góry rezultatów wizyty naszego gościa, podczas obchodów Konstytucji 3 Maja w naszym własnym środowisku i w naszym kościele - mają jakiekolwiek osoby, prawdziwe i rzekome "autorytety Polonii" - spoza tego środowiska? Konstytucja i prawa tego kraju, Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, głoszące wolność wypowiedzi i wolność zgromadzeń - dają nam, organizatorom uroczystości w Chicago, pełne prawo do decydowania - kogo pragniemy na nie zaprosić, kto ma wystąpić w naszej świątyni - bez "dobrych rad" czynników postronnych.
Kto dał małej, ad hoc zorganizowanej grupie sygnatariuszy listu ze środowisk nowojorskich, waszyngtońskich czy kalifornijskich - prawo do dyktowania z góry naszemu środowisku w Chicago i naszym organizacjom, liczącym setki tysięcy osób - jaki charakter mają nosić nasze tradycyjne obchody, jaki ma być ich program i kto w nich ma - a kto nie ma - uczestniczyć?
Gdzie byli - pytam głośno - gdzie byli sygnatariusze tego listu, samozwańczo nazywający się "autorytetami Polonii", kiedy toczyła się prawdziwa walka w obronie patriotycznych symboli wiary - Polski i Polaków - kiedy atakowano choćby Krzyż Papieski na oświęcimskim Żwirowisku? Dlaczego nie słychać ich głosu ani nie widać publicznych akcji, kiedy rozgrywa się sprawa przyznania od dawna należących się naszym rodakom odszkodowań za pracę niewolniczą w III Rzeszy? Co czynią i co głoszą te osoby - w czasach zasadniczo ważnych dla przyszłości Polaków, ich tradycji i dziedzictwa, kształtu nowej Polski? Kto naprawdę - poza nimi samymi - stoi za tym oświadczeniem i jego intencjami?
Grupa sygnatariuszy tego listu protestacyjnego (z których zaledwie kilkanaście nazwisk posiada środowiskowy prestiż i legitymuje się działalnością publiczną) korzystająca skrzętnie z nagłośnienia polskich i tutejszych tub propagandowych powiązanych z nimi organizacji mass mediów - nie jest żadnym "głosem amerykańskiej Polonii". Pozostaje zaledwie miniaturowym jej marginesem, nadużywającym - zresztą nie po raz pierwszy - oddanych im do dyspozycji mediów do narzucania własnej opinii grona kilkudziesięciu "autorytetów" - setkom tysięcy i milionom osób ze środowisk polonijnych w Stanach, podobnie jak rodakom, społeczeństwu polskiemu w kraju.

Z poważaniem

Edward J. Moskal, Prezes Związku Narodowego Polskiego i Kongresu Polonii Amerykańskiej

[tekst za Tygodnikiem "Nasza Polska" Nr 10/2000]

Saturday, June 20, 2009

The Warsaw Ghetto 1943 Gaza Palestine 2009 Children found themselves in the firing line

The Warsaw Ghetto 1943 Gaza Palestine 2009 Children found themselves in the firing line





The Warsaw Ghetto 1943 Gaza Palestine 2009 Children found themselves in the firing line


9 January 2009: Children make up more than half of Gaza's 1.5 million inhabitants, and as such have found themselves in the firing line since Israel began its offensive against Hamas. Using unprecedented force, the Israeli army has launched raid after raid against the tiny, overcrowded territory, with the inevitable consequence that children have figured heavily among the casualty numbers. According to UN figures, more than 250 children have been killed and 1,080 wounded — about a third of the total casualties — since the offensive began on December 27. Here we look at the impact of the conflict on Palestinian children





warsaw getho


Saturday, June 13, 2009

Wkład Polski i Polaków w zwycięstwo Aliantów na wschodnim i zachodnim froncie cz. II

Wkład Polski i Polaków w zwycięstwo Aliantów na wschodnim i zachodnim froncie cz. II


Wkład Polski i Polaków w zwycięstwo Aliantów na wschodnim i zachodnim froncie cz. II
Wkład Polski i Polaków w zwycięstwo Aliantów na wschodnim i zachodnim froncie
prof. Mira Modelska-Creech z Georgetown University w Waszyngtonie (2009-06-13) Rozmowy niedokończone

słuchaj
zapisz


Napisał Administrator
Nasz Dziennik, 14.05.09

Roli Polaków w zwycięskich pochodach alianckich wojsk na frontach II wojny światowej nie można zapomnieć - mówiła wczoraj w Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu prof. Mira Modelska-Creech z Waszyngtonu, wykładowca Georgetown University. Rola ta to nie tylko bohaterska walka polskiego żołnierza, ale także praca naukowców, inżynierów, jak w przypadku Enigmy. Niewiele narodów może szczycić się takim dorobkiem.

Profesor Mira Modelska-Creech, urodzona w Warszawie, od wielu lat mieszka w USA, pracując jako tłumacz w administracji amerykańskich prezydentów Jimmego Cartera, Georga Busha seniora i Billa Clintona, a także w Kongresie USA, Bibliotece Pentagonu i ONZ. Od 30 lat zajmuje się historią II wojny światowej na Georgetown University Washington w USA.
Na początku swojego wykładu prof. Modelska podziękowała ojcu Tadeuszowi Rydzykowi, założycielowi WSKSiM w Toruniu, za stworzenie uczelni kształtującej młodzież w duchu odpowiedzialności za losy swoje i innych. - WSKSiM to jedno z najbardziej idealnych miejsc, jakie widziałam w świecie - powiedziała profesor do zgromadzonych w auli WSKSiM. Dodała, że będzie zachęcała młodzież z całego świata do przyjazdu do tej szkoły i studiowania w niej.
Historyczne wydarzenia - zdaniem profesor - można podzielić na wyzwania, jakim była np. II wojna światowa, oraz odpowiedzi, a więc działania podejmowane przez społeczeństwa np. w okresach powojennych.
Analizując sytuację geopolityczną Polski w XX w., prof. Modelska przypomniała położenie naszego kraju w okresie dwudziestolecia w sąsiedztwie szybko rozwijających się Niemiec, rozczarowanych pozbawieniem ich pewnej części terytorium po zakończeniu I wojny światowej, które wykorzystały amerykańskie pożyczki dla rozwoju własnego potencjału militarnego, tak bestialsko wykorzystanego w kolejnej wojnie światowej.
Pani profesor swój wykład uatrakcyjniła cytatami ze skopiowanych oryginalnych dokumentów historycznych, m.in. z dokumentu z marca 1939 r., w którym kanclerz nazistowskich Niemiec, Adolf Hitler, proponował Polakom utworzenie korytarza do Prus Wschodnich biegnącego przez terytorium Polski.
Położenie Polski po wybuchu II wojny światowej było wyjątkowo niekorzystne ze względu na atak z dwóch stron, co skutecznie utrudniło Polakom obronę i zaowocowało przegraną. Mimo tej dramatycznej sytuacji po 1 września 1939 r. Polacy - jak podkreśliła profesor - nie podpisali kapitulacji (podpisała ją tylko Warszawa) i bronili się przez 35 dni, a więc tyle, ile trwała obrona Francji uchodzącej wówczas za mocarstwo i zaatakowanej tylko przez jednego wroga, Niemcy.
Polacy od samego początku wojny bardzo mocno zaangażowali się w walkę o wolność narodów Europy i świata nie tylko w działaniach militarnych bezpośrednio na frontach, ale także prowadząc badania naukowe i dokonując efektownych odkryć i wynalazków. Już przed wybuchem wojny przekazali Anglikom system i urządzenia do rozszyfrowywania kodów niemieckich (Enigma), dzięki czemu ułatwili Brytyjczykom ich obronę przed niemiecką agresją, czego ci nie chcą dziś szczególnie pamiętać. Enigma przyczyniła się w poważnym stopniu do zwycięstwa nad Niemcami i pozwoliła uratować być może nawet miliony istnień ludzkich. - Filmy o Enigmie nigdy nie ujawniają wkładu Polaków w jej powstanie - podkreśliła prof. Modelska. Dzięki maszynie kodującej Anglicy potrafili przewidzieć każdy niemiecki atak i mogli skutecznie się przygotować, aby go odeprzeć.
Enigma to nie jedyny polski superwynalazek, który przyspieszył zakończenie wojny. Inny to zapalnik do eksplozji kontrolowanej, który nasza armia przekazała Anglii w 1938 r., a także peryskop obrotowy wykorzystywany m.in. w czołgach. Łącznie tego typu polskich wynalazków, bardzo ważnych z militarnego punktu widzenia, było trzynaście. Bardzo istotną rolę Polacy odegrali w ujawnianiu tajemnic funkcjonowania i budowy tajnej broni Hitlera, a mianowicie rakiet V1 i V2.
Nie można także zapominać o decydującej roli naszych wojsk w najważniejszych bitwach II wojny, w tym w bitwach o Tobruk, Narwik, bitwie o Anglię, Holandię, czy wreszcie w wyzwalaniu Włoch i bitwie o Monte Cassino, uważanej przez prof. Normana Davisa za jedną z trzech najważniejszych bitew tej wojny.

Paweł Tunia, Toruń

Książki w Warszawie były najrozmaitsze promocje i spotkania. Na stoiskach bardzo wielu wydawnictw można było nie tylko zakupić książki, ale także porozmawiać z ich autorami i tłumaczami oraz otrzymać autograf. Podobnie było na stoisku Bellony, gdzie spotkałam pełną energii dojrzałą kobietę, która z niezwykłą cierpliwością i finezją pozowała fotografom. Mira Modelska-Creech jest nie tylko tłumaczką książki „Byłem szefem wywiadu u naczelnego wodza”, ale także bratanicą autora, Tadeusza Modelskiego.

Grażyna Latos: Tadeusz Modelski znany jest przede wszystkim ze swojej politycznej działalności. Wiemy, że był przedstawicielem przedwojennego rządu polskiego i jednym z przedstawicieli administracji m.st. Warszawy a podczas wojny pełnił on kolejno funkcje: wyższego oficera Wydziału Prawnego MSW w Paryżu, wyższego oficera MSW w Londynie, naczelnika Departamentu Prawnego Ministerstwa Odbudowy Administracji Państwowej oraz szefa wywiadu MSW w Londynie. Niewiele natomiast wiemy o tym, jakim był człowiekiem. Czy mogłaby nam Pani nieco przybliżyć jego postać?

Mira Modelska: Był wielkim erudytą i kochał przyrodę. Myślę, że przeżycia II wojny światowej były dla niego tak straszne i tak ciężkie i tak ogromna była odpowiedzialność za różne osoby, że później w pewnym sensie zrezygnował z ludzi, bo się nimi zawiódł. Był samotnikiem całkowicie pochłoniętym sprawami filozofii dziejów. Był nie tylko politykiem, ale także doktorem ekonomii i prawa, a więc bardzo głęboko wykształconym człowiekiem. Gdy się poznaliśmy ja byłam bardzo młoda i nie zdawałam sobie sprawy ani z polityki, ani z wielu innych rzeczy. Miałam wtedy siedemnaście, osiemnaście, czy dziewiętnaście lat a on pewnie sześćdziesiąt parę.



GL: Pamięta Pani to spotkanie?

MM: Poznałam go już po wojnie. To były lata 60, 70-te. Zostałam tam zaproszona razem z siostrą, która była jeszcze młodsza ode mnie. Było to na farmie w Devon, gdzie mieszkał. Miał oczywiście rodzinę: żonę, córkę i syna, ale syn był lekarzem w USA, one mieszkały w Londynie, w zgiełku miasta, a on sam na tej farmie, gdzie miał ogromną bibliotekę. Bardzo dużo czytał, przeważnie jedną książkę dziennie. Ja wtedy uważałam, że jest to bardzo ascetyczny, ostry człowiek, no bo kto czyta książkę dziennie? A teraz sama doszłam do tego wieku, że czytam książkę dziennie.

Pamiętam, że przyjechałam wtedy z aparatem ze Związku Radzieckiego i wszystkie znajdujące się na farmie byki podeszły do mnie powąchać ten aparat. Powąchały go i odeszły, a on powiedział: nawet byki nie zaakceptowały tego aparatu.

On był szczególnym rodzajem samotnika. Jak mówiłam, myślę, że było to związane z dramatami II wojny światowej, której był świadkiem. Cały czas zresztą chyba myślał o tym, że coś się zmieni i że będzie mógł wrócić do Polski. To, że tak długo musiał pozostawać za granicą odcisnęło na nim piętno głębokiego żalu. Ale to nie był człowiek, który się czymkolwiek dzielił, tak więc całe jego życie duchowe, wewnętrzne, należało tylko do niego.

GL: Tadeusz Modelski pisał, że jego wspomnienia są „głosem polskich emigrantów politycznych do polskiej młodzieży”. Co głos polskich emigrantów chciał przekazać młodzieży?

MM: On myślał o młodzieży, która nie rozumiała tego, dlaczego będąc Polakami znajdują się w Anglii. Oni i ich ojcowie, dziadowie, wujowie i bracia walczyli o wolność demokracji. Powinni więc być bardzo dumni, że wnieśli ogromny wkład. Nie tylko ten, o którym my wiemy, mianowicie ten na polu bitwy, ale i ogromny wkład intelektualny.

GL: Skąd pomysł przetłumaczenia tej książki?

MM: Pojawił się, gdy wykładałam na uniwersytecie i uczyłam w szkole dyplomacji. W Stanach jest tak, że to co nie jest po angielsku nie istnieje. W takim wielkim kraju jak Stany Zjednoczone informacji o Polsce w języku angielskim było bardzo mało. Później właściwie dopiero książki Normana Davisa na taką większą skalę umożliwiały pogłębienie wiedzy o Polsce. W szkole dyplomacji zajmowałam się przygotowywaniem dyplomatów amerykańskich do pracy w Warszawie. Ci dyplomaci byli wówczas bardzo głodni informacji o tym co się działo z Polakami w czasie wojny. Na początku chcieli, żeby książki o Polsce były po angielsku, ale w miarę, jak pogłębiali swoją znajomość języka polskiego, coraz bardziej chcieli czytać po polsku. I wtedy, ze względu na treść, jaka była w tej książce zawarta, zaczęto mi sugerować, że powinnam ją przetłumaczyć. Tłumaczyłam ją dwa lata.

GL: Dlaczego uważa Pani, że ta książka jest wyjątkowa?

MM: Zwycięstwo aliantów II wojny światowej zakończyło się wejściem Polski pod nową okupację, stalinowską. Zakończenie wojny było dla wielu narodów wielką euforią, ale my dostaliśmy się pod władzę super power. Nie liczyły się nie nasze racje, racje Polski, tylko tej super power. A więc decyzje naszego rządu nie były suwerenne. Jeżeli rząd nie jest suwerenny, to tego samego rodzaju jest polityka i wykształcenie. Nasze wykształcenie, nasza interpretacja historii Polski była taka, jaka odpowiadała naszemu okupantowi.

Ta książka jest absolutnie unikalna, ponieważ w sposób klarowny wyjaśnia ona kwestie, którymi wówczas manipulowano, np.: Sikorskiego, udziału Polaków w II wojnie światowej, czy Enigmy, która odegrała ogromną rolę w całej działalności aliantów. Tę książkę trzeba przeczytać. Wielu moich znajomych historyków dzwoniło do mnie i mówiło, że już dawno nie czytało książki, w której na każdej stronie jest coś o czymś nie wiedziało. To chyba najlepszy komplement.

Sunday, June 7, 2009

Generał Stanisław Maczek dowodził 1. Polską Dywizją Pancerną na froncie zachodnim.

Generał Stanisław Maczek dowodził 1. Polską Dywizją Pancerną na froncie zachodnim.


Generał Stanisław Maczek dowodził 1. Polską Dywizją Pancerną na froncie zachodnim.

Wielu żołnierzy polskiego pochodzenia przymusowo wcielonych przez okupanta do Wehrmachtu, zdezerterowało i przyłączyło się do jego dywizji. Ich los tym bardziej był smutny, iż nawet po śmierci doznanej w czasie walk nie mogli być pochowani pod własnym nazwiskiem z obawy przed represjami z jakimi mogli się spotkać członkowie ich rodzin zamieszkujący tereny wcielone do III Rzeszy. Kaszubowie, Poznaniacy czy Ślązacy traktowani byli przez Niemców jak mięso armatnie, a po 'wyzwoleniu' ich terenów przez Armię Czerwoną często traktowani na równi z nazistami.

30 września 1944 roku pancerniacy po ciężkich walkach wyzwolili holenderskie miasto Breda.

Zgodnie ze swoim życzeniem generał Maczek po śmierci spoczął obok swoich towarzyszy broni w skromnym żołnierskim grobie

W miasteczku Szczerzec pod Lwowem, 31 marca 1892 roku urodził się Stanisław Maczek. Jak wielu mieszkańców tej ziemi miał obce pochodzenie, jego dziadek był Kroatem. Do gimnazjum chodził w Drohobyczu, następnie studiował polonistykę na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego pod kierunkiem wybitnych polonistów profesorów Bruchnalskiego i Kallenbacha oraz sławnego filozofa, prof. Twardowskiego. Równocześnie wszedł w środowisko akademickie tętniące działalnością patriotyczną. W tym czasie odbył przeszkolenie wojskowe i pierwsze ćwiczenia w Związku Strzeleckim. Służbę w legionach Pisudskiego uniemożliwiło mu powołanie do armii austriackiej.

W wojnie światowej walczy na froncie włoskim, w formacji wysokogórskiej, w pułku strzelców tyrolskich, dosłużył się stopnia porucznika. Zakończenie wojny 11 listopada 1918 roku zastało go wysoko w Alpach. Dochodziły tu wiadomości o zajęciu Lwowa przez Ukraińców. Austria rozsypywała się. Tego samego dnia zjechał na nartach do Trydentu i w cywilnym ubraniu, przez Wiedeń szybko dotarł do Krakowa. W Krakowie jeszcze nie organizowano odsieczy dla Lwowa, zaproponowano mu służbę w oddziale oficerskim pilnującym magazyny. Stanisławowi Maczkowi śpieszyło się do walczącego Lwowa, do "swojego" Lwowa, pragnął jak najszybciej bić się za ukochany Lwów, ale docierały tu wiadomości, że linia Przemyśl - Lwów była przecięta przez Ukraińców. Postanowił spróbować drogi do Lwowa od południa, przez Podkarpacie. 14 listopada w Krośnie stanął do raportu u dowódcy garnizonu, pułkownika Swobody i ... został dowódcą kompanii krośnieńskiej odsieczy dla Lwowa, w stopniu porucznika.

Był entuzjazm i zapał -brakowało umiejętności; wielu ochotników nie umiało ładować broni, ale byli też starzy żołnierze i oficerowie, głównie artylerzyści. 20 listopada wyruszyła odsiecz na zaimprowizowanym pociągu pancernym w kierunku na Chyrów i pierwszej nocy odniesiono zwycięstwo na stacji Ustrzyki Dolne, podczas spotkania dwu pociągów wjeżdżających na stację z dwu stron. Przy pomocy polskich kolejarzy Polacy byli szybsi i rozgromili Ukraińców. Po paru dniach został zdobyty węzeł kolejowy Chyrów. Jednak "główne natarcie" rekruckiego batalionu na Felsztyn zaległo w ogniu artylerii ukraińskiej i cekaemów. Czego nie dokonał cały batalion 20 p.p. - rozkazano wykonać jednej kompanii krośnieskiej i udało się. Przez zaskoczenie i od tyłu, wzięto jeńców, 3 ckm oraz jedno działo 75 mm. Ale przez całą zimę walki toczyły się wokół Chyrowa, jedyna korzyść wynikała z odciążenia Lwowa przez wiązanie sił ukraińskich na szerszym terenie. W kwietniu 1919 roku objął "lotną kompanię" w 4 Dywizji Piechoty gen, Aleksandrowicza, do której zwerbował swoich żołnierzy wypróbowanych już w walce.

Zaczęły się realizować marzenia Stanisława Maczka zorganizowania jednostki posiadającej duża siłę ogniową, zwiększoną szybkość ruchu, skracającą czas przerzutu jednostki w celu zachowania energii bojowej bez trudów marszowych. W ofensywie majowej 4 plutony strzeleckie na silnych wozach taboru, uzbrojone w karabiny, granaty ofensywne, ckm i moździerze ruszyły od Chyrowa na Drohobycz, (a na wieść o zajęciu Drohobycza, Borysław sam się oswobodził, przepędziwszy Ukraińców) i dalej przez Stryj, Kałusz, Stanisławów, Buczacz aż do Zbrucza, gdzie zakończyła się ofensywa. Stanisław Maczek został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 roku.

Na zimę 1919 - 20 zabrano czasowo Stanisława Maczka do Oddziału Operacyjnego Sztabu 2 Armii. Wojnę z bolszewikami 1920 roku rozpoczął bez własnego oddziału, pod Korcem nie udało mu się powstrzymać obcych żołnierzy, którzy w strachu przed Budionnym, "dali nogę". Został sam w polu, ale lasy nad Horyniem były naszpikowane polskimi koloniami i po trzech nocach dotarł do Równego. Po tym doświadczeniu, zabiegał u gen. Iwaszkiewicza we Lwowie o własny oddział i otrzymał rozkaz organizacyjny. W Jarosławiu zorganizował z 400 ludzi batalion Strzelców. Już po kilku dniach został użyty w ubezpieczeniu lwowskiej dywizji piechoty, w rejonie Mostów Wielkich. Po pierwszej zwycięskiej potyczce z brygadą kozacka, został wcielony do pierwszej dywizji jazdy gen. Rommla, jako batalion szturmowy. Dowódca dywizji miał zapewnić czas na reorganizację i przekazać ułanów, którzy stracili konie oraz wyposażyć wozy, ale jeszcze tego dnia przyszedł rozkaz wymarszu na Waręż, aby związać Budionnego i odciągnąć go z kierunku na Warszawę. Waręż został zdobyty i droga na tyły Budionnego otwarta. Rozkaz opuszczenia Waręża, niedopracowany w realizacji, spowodował utratę łączności batalionu z dywizją i utratę taborów. W Zamościu do batalionu przybywali byli żołnierze z "lotnej", wzrastało uzbrojenie w ckm-y, moździerze, a nawet taczanki.

Jeszcze kilka akcji i zakończyła się wojna polsko-bolszewicka. Batalion szturmowy przyjął imię kpt. Maczka, tak głosiła urzędowa pieczątka oddziału. Po zakończeniu działań wojennych, po kilku miesiącach został rozwiązany, nie pasował do istniejących struktur wojskowo-organizacyjnych. Od 1921 do 1923 roku Stanisław Maczek był dowódcą batalionu w 26 Pułku Piechoty we Lwowie. 1.VIII.1923 zosta mianowany podpułkownikiem Sztabu Generalnego i skierowany do Wyższej Szkoły Wojennej. Po jej ukończeniu w 1924 roku został szefem Ekspozytury Oddziału II Sztabu Generalnego we Lwowie, a od 1927 do 1928 roku był zastępcą dowódcy 76 Pułku Piechoty w Grodnie. W latach 1929-1934 był dowódcą 81 Pułku Piechoty. 1.1.1931 roku został mianowany pułkownikiem dyplomowanym Sztabu Generalnego. Od 1935 roku był zastępcą dowódcy l Dywizji Piechoty w Częstochowie. W październiku 1938 roku w uznaniu jego osiągnięć i zainteresowań otrzymuje dowództwo pierwszej w Polsce wielkiej jednostki motorowej -10 Brygady Kawalerii Zmotoryzowanej. Gen. Stachiewicz uprzedzi go, że na ostatnich ćwiczeniach brygada "nie wykazała się". Objął brygadę na Zaolziu, gdzie była w "akcji". Brygada składała się z dwu pułków kawalerii, 24 pułku ułanów i 10 pułku strzelców konnych, przewożonych na samochodach ciężarowych, z dużą ilością motocykli oraz uzupełnieniami innych broni, dział, tankietek, czołgów 7 T.P. i artylerii motorowej, a wkrótce moździerzy 81 mm.

Do wybuchu wojny, do 1 września 1939 roku, Stanisław Maczek zdążył "zjeździć brygadę", czyli dokończyć wyszkolenia motorowego, zgrać w akcjach, zwiększyć siły, przez nacisk na wyszkolenie elementarne. Brygada walczyła w dyspozycji Armii "Kraków", gen. Szyllinga, na osłonie od strony Nowego Targu i Chabówki, przed silnym związkiem pancerno-motorowym. Głównym zadaniem było zatkanie wąwozów górskich i zatrzymanie nieprzyjaciela, aby nie wyszedł na tyły wojsk polskich, a szczególnie grupy operacyjnej gen. Boruty Spiechowicza, również Lwowianina. Z Armii "Kraków", przebył całą drogę odwrotu przez Dunajec, Wisłokę, San. Od 12 do 17 września 1939 roku brygada przechodziła do obrony Lwowa w rejonie Żółkwi. Stanisław Maczek melduje się u dowódcy frontu południowego, gen. Sosnkowskiego. 15 września 1939 roku został mianowany generałem brygady.

Jeszcze kilka lokalnych sukcesów wojskowych w walce z Niemcami i w obliczu agresji sowieckiej został wydany rozkaz dla brygady do odstąpienia od Lwowa. Etapami kolejne rozkazy wyprowadziły brygadę na Węgry, ratując najlepiej wyćwiczony element Wojska Polskiego. Zakończyła się kampania wrześniowa. Z przygodami, w pierwszej kolejności żołnierze brygady uciekli do Francji. Szczęśliwe okoliczności już w Stanisławowie pozwoliły na złączenie się rodziny gen. Maczka.

We Francji jako generał brygady został dowódcą obozu w Coetquidan, jednak w trosce o swoich żołnierzy uzyskał zgodę gen. Sikorskiego na zbieranie ich w całości w Painpont i Campeneac, tworząc ośrodek kawalerii i broni pancernej. Francuzi nie sprzyjali tworzeniu tak kosztownego wojska polskiego. Dopiero w marcu 1940 roku dali kilkanaście starych czołgów, strzelnicę czołgową, kilkanaście samochodów i motocykli i rozpoczęto przeszkalanie załóg czołgowych w nowym ośrodku w Orange-Bollne koło Avignon na południu Francji. Niestety nie można było się doprosić Francuzów o kilka ckm-ów, rkm-ów i dział polowych, czy przeciwpancernych.

Dopiero gdy ruszyła niemiecka ofensywa majowa, Francuzi zażądali polskiej dywizji pancernej. Natychmiast, na alarm formowano polską dywizję lekką motorową, uzupełniając stany bojowe. Gdy 10 "brygada" kawalerii już pancernej dotarła na front, sąsiadujące jednostki francuskie istniały tylko na papierze, front francuski załamał się i jedynie bezładne linie cofającej się piechoty utrudniały poruszanie się polskiej brygadzie. Po kilku na ogół szczęśliwych akcjach, w następstwie otoczenia przez Niemców, gen. Maczek podjął decyzję zniszczenia reszty sprzętu, podzielenia pozostałych 500 żołnierzy na grupki, po kilka osób i przedzierania się na południe do "francuskiej" Francji. Po pokonaniu licznych trudności żołnierze brygady dotarli przez Afrykę i Portugalię do Wielkiej Brytanii. Wojsko polskie było użyte na terenie obrony wybrzeża szkockiego od Aberdeen po Edynburg, skąd wynikało tworzenie wyłącznie piechoty. Próbowano tu 10 brygadę kawalerii przeorganizować w 2 brygadę strzelecką, pod dowództwem kawalerzysty gen. Rudolfa Dreszera- Gdy generał Maczek przybył do Londynu, natychmiast na dworcu kolejowym jego żołnierze przebrali go w czarną kurtkę skórzaną i beret pancerniaka. Kiedy na wschodzie powstawało Ludowe Wojsko Polskie, było ono pozbawione fachowej kadry oficerów polskich, wyniszczonych przez Stalina, w Wielkiej Brytanii sytuacja była całkowicie odmienna, brakowało szeregowego żołnierza, a gdy się trafił strzelec, to był to strzelec z cenzusem. Ułatwiło to Stanisławowi Maczkowi przekonanie gen. Sikorskiego do tworzenia wojsk na wysokim poziomie wyszkolenia. Miał też poparcie innego Lwowiaka, dowódcy I Korpusu Polskiego w Szkocji gen. Mariana Kukiela. Rozpoczęła się organizacja 10 brygady kawalerii pancernej, również na pododcinku obrony wybrzeża od Montrose do Dundee. Anglicy mieli bardziej praktyczne podejście niż Francuzi, udostępnili Polakom ośrodek szkolenia czołgistów w Blairgowrie. W oddziałach zawrzała praca wojskowa, a czas umilała ukochana, wesoła Lwowska Fala, Szczepko i Tońko, Włada Majewska, Mira Grelichowska, Wiktor Budzyński, Wieszczek, Strono, Rapacki, Bojczuk, Henio Hausman i kuzyn generała Staszek Czerny, zanim przeszedł na czołg. Gdy nadszedł dzień inwazji na kontynent, Polacy mieli swoją dywizję pancerną, wyposażoną przez Brytyjczyków w nowy sprzęt. Jak zbadała komisja gen. Zająca, dywizja była bardzo dobrze wyszkolona, ale była całkowicie pozbawiona uzupełnień, które później napływały z ochotników we Francji oraz spośród Ślązaków, jeńców z armii niemieckiej.

Komisja gen. Langnera podkreśliła podeszły wiek i słaby stan fizyczny Polaków z Ameryki Łacińskiej w służbach zaopatrzenia, co mogło mieć zgubny wpływ na sprawność dywizji. Jednak w przyszłości, gdy linie zaopatrzenia dywizji zaczęły się nadmiernie wydłużać, okazało się jak wielką wartość przedstawiali ci kierowcy z Brazylii i Argentyny.

W dniu 1 sierpnia 1944 roku dywizja w składzie 2 korpusu kanadyjskiego, rozpoczęła swój udział w inwazji na kontynent europejski, cały czas w natarciu. Dywizja odniosła wiele znaczących sukcesów w bitwie pod Falaise, gdzie zamknęła "worek" wojsk niemieckich we Francji, dalej w Belgii i w Holandii, w której położyła szczególne zasługi przy uratowaniu przed zniszczeniem Bredy.

W końcu lutego 1945 roku gen. Maczek został zaproszony ze szwadronem honorowym dywizji do Paryża, na uroczystość dekorowania francuskimi odznaczeniami., pod Łukiem Triumfalnym, kilkunastu żołnierzy dywizji. Wielkim wydarzeniem dla dywizji byo wyzwolenie 17 kwietnia 1945 roku w Niederlangen i Oberlangen, (w Niemczech) obozu 1700 polskich kobiet, żołnierzy Armii Krajowej z Powstania Warszawskiego.

Gen. Simonds, dowódca korpusu kanadyjskiego, któremu podlegała l dywizja pancerna i u którego boku siedział gen. Maczek podczas kapitulacji gen. Ericha von Straube'go, uhonorował zasługi dywizji powierzając gen. Maczkowi przyjęcie 4maja 1945 roku kapitulacji Wilhelmshaven- 1.VL1945 roku Stanisław Maczek został mianowany generałem dywizji, a już od maja 1945 roku dowodził I Korpusem, Od września do demobilizacji dowodził jednostkami Wojska Polskiego w Wielkiej Brytanii.

Po wojnie mieszkając w Edynburgu generał nie brał czynnego udziału w życiu politycznym emigracji polskiej w Anglii. Przez wiele lat pełnił funkcję Kanclerza Kapituły Orderu Virtuti Militari. O swej działalności w czasie wojny relacjonuje w wydanej książce "Od podwody do czołgu". W 1993 r. gen. St. Maczek został odznaczony przez Prezydenta RP Lecha Wałęsę Orderem Orła Białego. W międzyczasie, gdy dywizja generała Maczka otrzymała honorowe obywatelstwo miasta Bredy, podpisane przez 40.000 mieszkańców, agentura stalinowska w Warszawie "pozbawia" generała Maczka obywatelstwa polskiego.

Ze łzą w oku opowiada legendarny Tońko - jak był mianowany przez gen. Maczka podporucznikiem i generał odpiął ze swojej beretki gwiazdkę, którą przypiął do beretu Tońka. Pamiątka ta dostała się w spadku Jurkowi Janickiemu, jakby w nagrodę za to co zrobił dla naszego Lwowa. Generał Maczek żył prawie 103 lata, umarł kilka dni przed wigilią Bożego Narodzenia 1994 roku.
Walki 1 Dywizji Pancernej w Belgii

Ogromny sukces, który odniosła 1 Dywizja Pancerna pod Falaise, został okupiony wysokimi stratami i ogromnym przemęczeniem żołnierzy, toteż jednostka została skierowana na kilkudniowy wypoczynek. Już 29 sierpnia 1944 r., po częściowym uzupełnieniu strat oraz odnowieniu zapasów zaopatrzenia, dywizja została rzucona w pościg za rozbitą w Normandii niemiecką 7 Armią. Wraz z pozostałymi jednostkami brytyjskiej 21 Grupy Armii błyskawicznie posuwała się przez Francję w kierunku północnowschodnim i 6 września około godz. 13.40 (według innych źródeł miało to miejsce dzień wcześniej) czołowe elementy 1 Dywizji Pancernej przekroczyły granicę francusko-belgijskiej w rejonie Ypres.

Wyzwalając Ypres i kolejne miasta, dywizja z powodzeniem stosowała typową taktykę związków pancernych paraliżującą obronę Niemców i minimalizującą straty zarówno wśród polskich żołnierzy jak i ludności cywilnej. Pułki pancerne oskrzydlały miejscowości i przecinały drogi prowadzące do nich, a między zabudowania wkraczała piechota. Zazwyczaj obrońcy kapitulowali po bardzo krótkiej walce, a dalszy marsz pancerniaków spowalniał nie tyle opór nieprzyjaciela, co tłumy wiwatujących Belgów. Między 7 a 9 września dywizja, zadając przeciwnikowi bardzo duże straty, kontynuowała pościg zajmując kolejno Roulers, Thielt i Ruysselede. W rejonie ostatniej z wymienionych miejscowości 2 pułk pancerny zaskoczył i zniszczył dużą kolumnę prawdopodobnie z niemieckiej 712 Dywizji Piechoty wycofującej się w kierunku Gandawy.

W następnych dniach generał Maczek podjął działania, uniemożliwiające oddziałom przeciwnika wycofanie się za Skaldę. Poddziały dywizji miały zdobyć Gandawę, Lokeren i St. Nikolaas, a następnie połączyć się z brytyjską 11 Dywizją Pancerną w rejonie Antwerpii. Okazało się, że polski dowódca ośmielony wcześniejszymi sukcesami, przecenił swoje siły. W walkach o Gandawę 3 Brygada Strzelców (zwłaszcza 9 batalion strzelców) poniosła wysokie straty. Na wzmagający się opór nieprzyjaciela nałożyło się drastyczne zmniejszenie dostaw zaopatrzenia, które znacznie ograniczyło możliwości działania dywizji. Marsz utrudniały ponadto zniszczenia i pułapki minowe wykonywane przez cofających się Niemców oraz coraz trudniejszy dla czołgów teren.

Mimo tych trudności polscy żołnierze podjęli akcje zaczepne w celu ostatecznego zamknięcia dróg odwrotu nieprzyjacielowi. W trakcie ciężkich walk z resztkami 59 i 712 Dywizji Piechoty pancerniacy 16 września przekraczyli granicę belgijsko-holenderską i kontynuują natarcie w kierunku Axel w Holandii.

W czasie 10-dniowego pościgu przez północną Francję i Belgię 1 Dywizja Pancerna pokonała odległość 470 km, zadając przeciwnikowi duże straty. Wzięła do niewoli 40 oficerów i 3447 szeregowych oraz zdobyła 47 dział, 2 czołgi, 3 samochody pancerne, 2 ciągniki, 8 moździerzy i 2 działka przeciwlotnicze. Sukcesy te opłaciła 57 zabitymi i 170 rannymi. Zarówno większość zdobyczy, jak i poniesionych strat wiązała się z walkami na ternie Belgii. Szczególnie w nich wyróżniła się 3 Brygada Strzelców a zwłaszcza 9 batalion strzelców, który 1 lipca 1945 r. otrzymał z rąk ks. Karola - regenta Belgii oficjalną nazwę 9 Pułk Strzelców Flandryjskich i prawo do noszenia sznura naramiennego Fourragère w kolorach belgijskiego Krzyża Wojennego.


Kalendarium walk 1 Dywizji Pancernej na terenie Belgii:

6 września 1944 r.

Dywizja szybkim marszem przekroczyła granicę belgijską o godz. 13.40 i doszła w rejon Ypres. 10 Brygada Kawalerii Pancernej z 10 Pułku Strzelców Konnych po napotkaniu na zorganizowany opór nieprzyjaciela w mieście, ominęła je z dwóch stron. O godzinie 17.00 3 Brygada Strzelców energiczne zaatakowała miasto i oczyściła je. W walkach wyróżnił się 9 Batalion Strzelców.

7 września 1944 r.

Działanie dywizji na Roulers poprzedzone było rozpoznaniem wzmocnionego 10 Pułku Strzelców Konnych, który natrafił na zorganizowane punkty oporu w Rouleres, Hooglede i Gits.

Opór nieprzyjaciela w Hooglede został przełamany natarciem 2 Pułku Pancernego. W godzinach popołudniowych do akcji weszła 3 Brygada Strzelców. Miasto, po ciężkiej walce, zdobył 9 Batalion Strzelców, a akcja oczyszczania zabudowań z Niemców przeciągnęła się do świtu.

8 września 1944 r.

Z dywizji została wydzielona grupa złożona z 24 Pułku Ułanów, kompania 8 Batalionu Strzelców, dywizjon Pułku Artylerii Motorowej i dywizjon 1 Pułku Artylerii Przeciwpancernej. Miała ona zająć miasto Thielt, w kierunku którego nacierał również 10 Pułk Strzelców Konnych wzmocniony 8 Batalionem Strzelców. Tego dnia 2 Pułk Pancerny zdobył Ruysselede zadając przeciwnikowi znaczne straty. 10 Pułk Dragonów wsparty później przez 10 Pułk Strzelców Konnych podjął próbę uchwycenia przepraw na kanale gandawskim w rejonie Aeltre, ale napotkał na silny opór.

9-10 września 1944 r.

Pododdziały dywizji utrzymywały styczność z nieprzyjacielem na odcinku od Brugii do Aeltre, a 3 Brygada Strzelców podjęła przygotowania do forsowania kanału Gandawskiego.

11 września 1944 r.

3 Brygada Strzelców przeszła do Gandawy i zluzowała tam brytyjską 7 Dywizję Pancerną

12 września 1944 r.

8 i 9 Bataliony Strzelców wspierane przez artylerię i lotnictwo walczyły w północnej części Gandawy. 10 Brygada Kawalerii Pancernej omijając Gandawę od południa przeszła w rejon Lokeren i St. Niklaas.

13 września 1944 r.

3 Brygada Strzelców wspierana przez 24 Pułk Ułanów i artylerię wyparła Niemców z Gandawy za rzekę Lieve. 10 Pułk Strzelców Konnych przez cały 13 i 14 września dozorował linii kanału na północny zachód od Gandawy.

14 września 1944 r.

10 brygada Kawalerii Pancernej (bez 24 Pułku Ułanów) wzmocniona Batalionem Strzelców Podhalańskich i wsparta całą artylerią dywizyjną zdobyła Stekene i rejon La Trompe oraz osiągnęła St. Gilles-Waes. 3 Brygada Strzelców kontynuowała walki na północ od Gandawy

15 września 1944 r.

Dywizja przegrupowała się do natarcia w kierunku na Axel i Huust, pozostawiając w Gandawie wydzielony oddział złożony z 8 Batalionu Strzelców, 24 Pułku Ułanów, część Samodzielnego Szwadronu CKM, dywizjon 2 Pułku Artylerii Motorowej, oraz dywizjonu 1 Pułku Artylerii Przeciwpancernej.

16 września 1944 r.

Główne siły dywizji rozpoczynają natarcie na Axel oraz Huust i w godzinach rannych przekraczają granicę belgijsko-holenderską

17-28 września 1944 r.

Dywizja toczy bitwę o Axel na pograniczu belgijsko-holenderskim. Po zdobyciu miasta odchodzi w rejon Anwerpii

Wednesday, June 3, 2009

Promotorzy Judeizacji Polski wypowiedź profesora Bogusława Wolniewicza

Promotorzy Judeizacji Polski wypowiedź profesora Bogusława Wolniewicza


Bogusław Wolniewicz (ur. 22 września 1927 w Toruniu) – filozof i logik, twórca ontologii sytuacji, tłumacz i komentator Ludwiga Wittgensteina.
Publicysta i felietonista Naszego Dziennika, Najwyższego Czasu! oraz częsty gość Telewizji Trwam i Radia Maryja. W 2005 r. startował w wyborach parlamentarnych z listy Platformy Janusza Korwin-Mikke[1].
Spis treści[ukryj]
1 Życie
2 Myśl
2.1 Poglądy metafilozoficzne
2.2 Teologia
2.3 Aksjologia
2.4 Filozofia prawa
3 Wpływ
4 Wybrane pisma
5 Bibliografia
6 Przypisy
7 Linki zewnętrzne
//

Życie [edytuj]
Bogusław Wolniewicz urodził się 22 września 1927 w Toruniu. Naukę w polskiej szkole powszechnej rozpoczął w 1934. Wojna nie przerwała jego edukacji, gdyż już od listopada 1939 uczył się w niemieckiej szkole powszechnej dla Polaków. W 1941 rozpoczął pracę w przedsiębiorstwie budowlanym Hermanna Klechowitza, uczęszczając jednocześnie do powiązanej z tym przedsiębiorstwem Berufsschule. Od 1945 uczył się w Liceum im. Królowej Jadwigi, egzaminy maturalne zdając w 1947.
W latach 1947-1951 studiował na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika. Do jego nauczycieli należeli Tadeusz Czeżowski, Henryk Elzenberg, Tadeusz Szczurkiewicz i Kazimierz Sośnicki. W 1951 został magistrem filozofii, promotorem jego pracy magisterskiej Krytyka subiektywnego idealizmu w "Materializmie i empiriokrytycyzmie" W.I. Lenina był Czeżowski. Następnie pracował jako zastępca asystenta, a później asystent w Katedrze Logiki UMK. W 1953 na skutek braku swobody badań filozoficznych porzucił karierę akademicką, podejmując pracę w Wydziale W-8 Zakładów Cegielskiego (Poznań), Instytucie Budownictwa Wodnego PAN (Gdańsk), w Wojewódzkiej Radzie Związków Zawodowych oraz w jednym z Państwowych Gospodarstw Rolnych.
Zmiany polityczne w PRL w 1956 przywitał z entuzjazmem - w 1956 powrócił do pracy naukowej i na fali zadowolenia z przemian wprowadzonych przez Władysława Gomułkę wstąpił do PZPR, której członkiem (mimo niechęci wobec rządów Gierka) pozostał do 1981. Pracę podjął w 1956 w Katedrze Filozofii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku. W 1962 został doktorem nauk humanistycznych, na podstawie rozprawy Semantyka języka potocznego w nowej filozofii Wittgensteina, pisanej pod kierunkiem Czeżowskiego i receznowanej przez Izydorę Dąmbską i Henryka Elzenberga.
W 1963 z inicjatywy Adama Schaffa został przeniesiony do Katedry Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1967 został docentem nauk humanistycznych w zakresie filozofii na podstawie pracy Studia nad filozofią Wittgensteina, recenzowanej przez Tadeusza Kotarbińskiego, Adama Schaffa, Romana Suszkę i Petera Geacha. Od 1968 pracował jako docent etatowy w Katedrze Filozofii UW. Od 1969 był kierownikiem Zakładu Filozofii, dwa lata później rezygnując ze stanowiska.
Od końca lat 60. stał się dość znany za granicą. W 1967 na Uniwersytecie w Chicago (jako visiting associate professor) prowadził wykład trymestralny z ontologii rzeczy i faktów. W tym samym roku wygłaszał odczyty na Uniwersytecie Bostońskim i Uniwersytecie Cornella. W 1968 był jednym z czterech referentów Kolokwium Wittgensteinowskiego Międzynarodowego Kongresu w Wiedniu. W 1970 wygłosił odczyty na Uniwersytecie Moskiewskim. W 1972 na filadelfijskim Uniwersytecie Temple prowadził jako visiting professor wykład semestralny z filozofii społecznej oraz seminarium z filozofii Wittgensteina. W 1975 wygłosił na Uniwersytetach w Cambrdge i Leeds odczyty o języku i kodach oraz o regule Hume'a, na zaproszenie dziekana Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu w Cambridge.
Na profesurę czekał długo - została mu ona przyznana dopiero 1982 przez władze okresu stanu wojennego, nieoczekiwanie dla niego. Profesorem zwyczajnym został osiem lat później. W roku 1989 przeszedł z Zakładu Filozofii do Zakładu Filozofii Religii, którego kierownikiem został dwa lata później. Zakładem Filozofii Religii kierował do 1998. W 1997 przeszedł na emeryturę, nadal jednak prowadząc zajęcia - w 1998 Rada Naukowa Wydziału Filozofii i Socjologii UW nie przedłużyła mu jednak umowy o pracę. Poświęcił się odtąd pracy naukowo-badawczej. Swoje poglądy na zagadnienia społeczno-polityczne popularyzuje w środkach masowego przekazu, m.in. w Radiu Maryja i Telewizji Trwam. W pierwszym semestrze roku akademickiego 2008/2009 powrócił jednak do IF UW i wygłosił wykład monograficzny. Postanowieniem prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego z dnia 11 listopada 1997 roku, za wybitne zasługi dla nauki polskiej, został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2005 startował w wyborach parlamentarnych z list Platformy Janusza Korwin-Mikke, ale nie uzyskał mandatu poselskiego. W 2006 wraz z o. Mieczysławem Krąpcem i ks. Czesławem Bartnikiem zainicjował Społeczny Niezależny Zespół ds. Etyki Mediów, który postawił sobie za cel "informować rzetelnie opinię publiczną w kraju i na świecie o wszelkich poczynaniach w mediach i wokół nich, które zagrażają bądź obyczajności, bądź swobodzie publicznej dyskusji".

Myśl [edytuj]
Bogusław Wolniewicz specjalizuje się w filozofii religii i filozofii współczesnej. Dystansuje się od głównych nurtów filozofii XX wieku i przyjmuje tezy "wielkich myślicieli", m.in.: Arystotelesa, Leibniza, Hume'a, Kanta i szczególnie Wittgensteina. Krytyczny wobec freudyzmu, fenomenologii, postmodernizmu i fundamentalizmu religijnego, a od lat 90. XX wieku także marksizmu, reprezentuje postawę analityczną i metafizyczną. Główne założenia jego myśli to aksjologiczny absolutyzm w wersji racjonalistycznej i metafizyczny pesymizm w spojrzeniu na człowieka oraz społeczeństwo.

Poglądy metafilozoficzne [edytuj]
Według Wolniewicza filozofia nie jest nauką, nie jest też jednak jałowa poznawczo i ma charakter wiedzy - nie każda wiedza ma bowiem charakter naukowy, nie jest nauką także np. historia czy postępowanie sądowe. Filozofia jest próba racjonalnego ujęcia tych zagadnień, w których nie istnieje wiedza o charakterze naukowym. Uzupełnia luki w wiedzy w dziedzinach, których nie objęła nauka w danym momencie historycznym, ale też ze względu na zmiany warunków życia społecznego jej zadania nigdy się nie wyczerpują. Przeciwnie, wraz zamętem w życiu społecznym współczesności rola filozofii stale wzrasta.
Filozofa ma charakter poznania zdroworozsądkowego: wysławia te tezy, do których dojść mógłby każdy człowiek za pomocą zdrowego rozsądku, zastanawiając się przy tym odpowiednio głęboko. Nie ma w niej więc rzeczy odkrywczych, występują jedynie rzeczy oczywiste, poddane jednak przy tym logicznemu porządkowi. Logika przybliża filozofię do nauki, nie chodzi tu jednak wyłącznie o dostarczanie filozofii narzędzi formalnych, ale o dostarczanie filozofii narzędzi do tworzenia myśli jasnych, co z kolei umożliwia odróżnienie prawdy i fałszu w całym poznaniu o pozanaukowym charakterze.
Mimo że potrzeba filozofii w świecie współczesnym rośnie, współczesny stan kultury filozoficznej jest zły. Charakterystyczny jest dla niej kontrast między bogactwem piśmiennictwa filozoficznego a ubóstwem idei - Wolniewicz nazywa to pozbawione istotnych idei piśmiennictwo filozoficzne "filozoficzną makulaturą". Odróżnia od niej "filozoficzną literaturę", w skład której wchodzi "filozofia antykwaryczna", badająca ewolucję idei i związki między nimi przy braku zainteresowania rzeczywistą wartością omawianych poglądów oraz "filozofia merytoryczna", w dążeniu do prawdy starająca się rozjaśnić realne problemy epoki. Filozofia akademicka nie jest przy tym jedyną możliwością "filozofii merytorycznej", równie istotna jest tu twórczość eseistyczna i literacka, pomagająca w przezwycięzeniu dominującego w filozofii akademickiej antykwaryzmu.
Filozofia merytoryczna dzieli się przy tym na dwa przeciwstawne nurty: filozofię hermeneutyczną i filozofię analityczną. Według filozofii hermeneutycznej zadaniem filozofii jest odsłonięcie sensu bytu i wszechrzeczy, do czego środkiem jest umiejętność głębokiego wczucia się w filozofię dawną oraz elokwencja umożliwiająca wywołanie tych samych odczuć u innych ludzi - Wolniewicz jest krytyczny wobec "filozofii hermeneutycznej", uznając ją za rodzaj nowej gnozy, formę skrajnego irracjonalizmu. Filozofii hermeneutycznej przeciwstawia się filozofia analityczna, uznająca istnienie obiektywnej prawdy i zdolność ludzkiego rozumu do jej odkrycia. Podział na racjonalizm (współcześnie reprezentowany przez filozofię analityczną) i irracjonalizm (współcześnie reprezentowany przez filozofię hermeneutyczną) Wolniewicz krzyżuje z podziałem filozofii na naturalizm, widzący w człowieku część przyrody, a wprzyrodzie ogół bytu, oraz antynaturalizm (transcendentalizm), głoszący istnienie rzeczywistości pozaprzyrodniczej. Przykładem racjonalistycznego naturalizmu może być pozytywizm, antynaturalistycznego racjonalizmu wczesna filozofia Wittgensteina, naturalistycznego irracjonalizmu New Age i freudyzm, antynaturalistycznego irracjonalizmu fenomenologia i egzystencjalizm. Sam Wolniewicz uważa się za racjonalistę i antynaturalistę.

Teologia [edytuj]
Idee teologiczne w myśli Wolniewicza zawarte są przede wszystkim w jego artykule Krytyka teodycei u Bayle'a (Filozofia i wartości II). Artykuł ten zawiera polemikę z poglądami Pierre'a Bayle'a na zagadnienie teodycei. Klasyczna teodycea mówiła, że dobroć i wszechmoc Boga są możliwe do pogodzenia, jako że zło nie jest dziełem boskim, ale ludzkim - człowiek zaś by czynić dobro, musi być wolny, a skoro jest wolny musi móc czynić także zło. Bayle argumentował przeciw klasycznej teodycei twierdząc, że choć wolność implikuje możliwość zła, nie implikuje jednak jego konieczności, zło jest więc do unikniecia nawet przy założeniu wolności ludzkiej.
Poszukując racji mogących obalić zasadność argumentacji Bayle'a, Wolniewicz odwołuje się do niestandardowych pojęć modalnych zaczerpniętych z logiki megarejskiej. Jej reprezentant Diodor Kronos przedstawił prospektywne rozumienie możliwości, definiując to, co możliwe jako to, co jest tu lub będzie. Takie pojęcie możliwości nie jest jeszcze wystarczające dla przeciwstawienia się argumentacji Bayle'a przeciw teodycei w zgodzie z teologią, dopuszcza bowiem to, że zgrzeszą w przyszłości także zbawieni - Wolniewicz konstruuje więc nieco inną definicję możliwości, którą nazywa "pseudo-Diodorową". Według tej definicji to, że coś może się zdarzyć znaczy, że coś podobnego już się zdarzyło lub zdarzy się w przyszłości. Przy takiej definicji możliwości klasyczna teodycea jest sprawna logicznie i nie podlega wystosowanej prze Bayle'a krytyce.

Aksjologia [edytuj]
W dziedzinie aksjologii Wolniewicz jest kontynuatorem Henryka Elzenberga, przy czym choć przyswaja sobie wiele jego zasadniczych idei, przekształca je i inaczej je formułuje. Aksjologię Elzenberga stara się przekształcić w duchu obiektywizmu i racjonalizmu. Za Elzenbergiem całą aksjologię dzieli na formalną i merytoryczną, tą pierwszą ujmując za pomocą aparatu pojęciowego semantyki możliwych światów i ontologii sytuacji. Aksjologia formalna formułuje dotyczące wartości sądy hipotetyczne. Odpowiada na pytania o to, czym wartości są (logika i metafizyka wartości), jak je rozpoznawać (epistemologia wartości) i jaki wpływ wywierają na ludzi (antropologia wartości). Aksjologia merytoryczna posługuje się sądami kategorycznymi w których przypisuje określone wartości określonym przedmiotom.
Dążąc do prostoty systemu Wolniewicz wszystkim wartościom przypisuje jedną kategorię ontyczną - spośród najczęściej wyróżnianych kategorii ontycznych przedmiotów (rzecz, stan rzeczy, proces, zdarzenie, cecha, relacja) wartości są (możliwymi) stanami rzeczy.

Filozofia prawa [edytuj]
Filozofia prawa Wolniewicza to przede wszystkim przynależąca do filozofii kultury refleksja nad miejscem prawa w cywilizacji europejskiej, której wynikiem są jego poglądy na kwestię kary głównej. Prawo rzymskie jest według Wolniewcza trzecim po naukowym poglądzie na świat i religii chrześcijańskiej fundamentem europejskiej cywilizacji. Dla prawa rzymskiego fundamentalna jest z kolei zasada sprawiedliwości sformułowana przez Cycerona i Ulpiana suum cuique tribuere ("oddać każdemu to, co mu się należy"). Sprawiedliwość nie jest w tej zasadzie sformułowana utylitarnie, tj. jako zespół korzyści, jakie można odnieść stosując się do jakichś zasad, ale obiektywnie, odwołuje się ona bowiem do zewnętrznego ładu moralnego. Przestępstwo jest naruszeniem tego ładu, kara zaś jego przywróceniem. Ze względu na obiektywność moralnego ładu świata sprawiedliwa kara może zależeć wyłącznie od stopnia winy: nie może zależeć od żadnych zewnętrznych korzyści, które ewentualnie można by odnieść z podniesienia lub zmniejszenia kary w sposób nieadekwatny do winy. Kara nie jest więc żadnym rodzajem zemsty, które społeczeństwo wywiera na przestępcy, gdyż zemsta jedynie potęguje poniesione krzywdy - jest natomiast słusznym odwetem, który te krzywdy wyrównuje, niezależnie jednak od partykularnych korzyści i strat, które ktoś mógłby przy tym odnieść.
Według Wolniewicza inne niż oparta na rzymskiej zasadzie sprawiedliwości koncepcje kary pojawiły się w (szczególnie ostro przez niego krytykowanej) kulturze Oświecenia. Wyróżnia przy tym dwie takie koncepcje (zbliżone do własnej określając jako koncepcję retrybucyjną): prewencyjną, według której karanie jest przede wszystkim środkiem zapobiegania przestępstwom oraz korekcyjną, według której funkcją kary jest wychowanie i resocjalizacja. Obie te koncepcje stoją w sprzeczności z rzymską zasadą sprawiedliwości, jako że przypisują karze funkcje utylitarne i zrywają z zasadą ścisłej odpowiedniości między winą a zależącą wyłącznie od niej karą. Koncepcje prewencyjna i korekcyjna sprzyjają więc zniesieniu kary śmierci ("abolicjonizm"), koncepcja retrybucyjna sprzyja natomiast jej utrzymaniu ("rygoryzm"). Dla abolicjonistów najwyższą wartość stanowi życie ludzkie, w związku z czym należy chronić je za wszelką cenę, dla rygorysty największą wartością jest natomiast człowieczeństwo, w związku z czym postępowanie, które przekracza jego granice musi być karane śmiercią jako jedynie adekwatne do winy.
Wolniewicz uważa, że pojawiający się współcześnie często sprzeciw wobec kary śmierci jest wynikiem kryzysu kultury europejskiej jako całości. Istotą prawa jest pozytywna wiara w słuszność zasad, "prawa żywe" które przyświecają społeczeństwu: uwiąd tej wiary i niechęć do obrony społecznego porządku czyni prawo martwym, pozbawionym realnego znaczenia dla ludzi papierowym zapisem. Uwiąd świadomości prawnej społeczeństwa prowadzi do uwiądu chęci walki ze złem, zwątpienia w porządek moralny i w konsekwencji tryumfu zła. Zdaniem filozofa najbardziej prawdopodobną konsekwencją takiego stanu rzeczy są narodziny nowego totalitaryzmu.

Wpływ [edytuj]
Do bezpośrednich uczniów Wolniewicza należą jego doktoranci - Zbigniew Musiał, Ulrich Schrade, Beata Witkowska-Maksimczuk; magistranci - Agnieszka Nogal, Paweł Okołowski, Klaudiusz Suczyński; wieloletni uczestnicy seminariów Wolniewicza - Jan Zubelewicz, Jędrzej Stanisławek. Osoby te kontynuują i rozwijają prace Wolniewicza i jego styl uprawiania filozofii.
Pod znacznym wpływem Wolniewicza pozostawali nie tylko jego najbliżsi uczniowie, ale też wielu z najważniejszych filozofów i logików polskich. Należał do nich zwłaszcza Roman Suszko, którego prace logiczne powstały pod znacznym wpływem filozoficznej interpretacji Wittgensteina dokonanej przez Wolniewicza, zawartej zwłaszcza w pracy Rzeczy i fakty. Owocem tej inspiracji jest logika niefregowska, jedno z najważniejszych osiągnięć powojennej logiki polskiej. Uczniem Suszki i współpracownikiem Wolniewicza jest logik Mieczysław Omyła, kontynuujący tak logiczne, jak i ontologiczne prace Suszki i niejednokrotnie odwołujący się do Wolniewiczowskiej ontologii sytuacji. Ontologia sytuacji inspiruje także dotyczące krat warunkowo dystrybutywnych prace matematyczne Jana Zygmunta i Jacka Hawranka. Prace Wolniewicza spotkały się z zainteresowaniem także filozofów i logików zagranicznych, o czym świadczy np. wiele recenzji jego prac anglojęzycznych w "Mathematical Review".
Bogusław Wolniewicz jest znany także jako znakomity wykładowca. Jego wykłady i seminaria cieszą się zawsze niezwykle wysoką frekwencją. Wolniewicz występuje często także w prasie codziennej, radiu i telewizji. Oddziaływanie znajdują w ten sposób tak jego poglądy na filozofię teoretyczną, w tym recepcja Wittgensteina w kulturze polskiej, jak i na filozofię praktyczną, w tym zagadnienia związane z bieżącymi sprawami społeczno-obyczajowymi. Wielu bezpośrednich uczniów i studentów Wolniewicza pracuje w środkach masowego przekazu i w różnym stopniu utożsamiając się z jego ideami, przekazuje je dalej.
Krytyka Woniewicza dotyczy w dużej mierze jego przekonań społecznych, politycznych i obyczajowych. Wychodzi ona głównie od zwolenników liberalizmu politycznego i obyczajowego, a także od ruchu przeciwników eutanazji. W dyskursie publicznym z krytyką spotkał się także ekspresyjny sposób wypowiedzi Wolniewicza (np. stosowanie takich terminów jak "półinteligent", "neokanibalizm" czy "mengelizm" na określenie przeciwników światopoglądowych). Spośród filozofów z krytyką Wolniewicza, nie tylko na łamach prasy specjalistycznej, ale także codziennej wystąpili m.in. Jacek Jadacki, Jacek Hołówka i Andrzej Bogusławski.

Wybrane pisma [edytuj]
Rzeczy i fakty. Wstęp do pierwszej filozofii Ludwika Wittgensteina (z fragmentem Platońskiego "Teajteta" w nowym przekładzie i z komentarzem Profesora Henryka Elzenberga), Warszawa, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1968.
Ontologia sytuacji: podstawy i zastosowania, Warszawa, Państwowe Wydaw. Naukowe, 1985.
Filozofia i wartości: rozprawy i wypowiedzi: z fragmentami pism Tadeusza Kotarbińskiego, Warszawa, Wydział Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego, 1993.
Filozofia i wartości, 2, Warszawa, Wydział Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego, 1998.
Logic and metaphysics: studies in Wittgenstein's ontology of facts, Warszawa, "Znak, Język, Rzeczywistość", Polskie Towarzystwo Semiotyczne, 1999.
Filozofia i wartości, 3, Z fragmentem "Księgi tragizmu" Henryka Elzenberga i jego uwagami o "Dociekaniach" Wittgensteina, Warszawa, Wydział Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego, 2003.

Bibliografia [edytuj]
Sławomir Kalembka (red.), Pracownicy nauki i dydaktyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika 1945-1994. Materiały do biografii, Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń 1995
Mieczysław Omyła (red.), Skłonność metafizyczna. Księga pamiątkowa Bogusławowi Wolniewiczowi w darze, Warszawa 1997 [tam pełna bibliografia prac Bogusława Wolniewicza do roku 1998]
Mieczysław Omyła, Ulrich Schrade, Bogusław Woniewicz, w: Witold Mackiewicz, Polska filozofia powojenna, t. 2, Warszawa 2001