Real hero of Poland - Witold Pilecki - A Volunteer for Auschwitz
Witold Pilecki (May 13, 1901 – May 25, 1948; pronounced [ˈvitɔld piˈletski]; codenames Roman Jezierski, Tomasz Serafiński, Druh, Witold) was a soldier of the Second Polish Republic, the founder of the Secret Polish Army (Tajna Armia Polska) Polish resistance group and a member of the Home Army (Armia Krajowa).
During World War II, he became the only known person to volunteer to be imprisoned at Auschwitz concentration camp. While there, he organized the resistance movement in the camp, and as early as 1940, informed the Western Allies of Nazi Germany's Auschwitz atrocities. He escaped in 1943 and took part in the Warsaw Uprising (August–October 1944). Pilecki was executed in 1948 by the communists.
Contents[hide]
1 Biography
1.1 Pilecki's early life
1.2 World War II breaks out
1.3 The Auschwitz campaign: 945 days
1.4 Back outside Auschwitz: the Warsaw Uprising.
1.5 Soviet take over of Poland
2 Summary of Pilecki's Polish Army career
3 See also
4 References
5 External links
//
[edit] Biography
[edit] Pilecki's early life
Witold Pilecki was born May 13, 1901, in Olonets on the shores of Lake Ladoga in Karelia, Russia, where his family had been forcibly resettled by Tsarist Russian authorities after the suppression of Poland's January Uprising of 1863–1864. His grandfather, Józef Pilecki, had spent seven years in exile in Siberia for his part in the uprising. In 1910, Pilecki moved with his family to Wilno (now Vilnius, Lithuania), where he completed Commercial School and joined the secret ZHP Scouts organization. In 1916, he moved to Orel, Russia, where he founded a local ZHP group.[1]
During World War I, in 1918, Pilecki joined Polish self-defense units in the Wilno area, and, under General Władysław Wejtka, helped collect weapons and disarm retreating, demoralized German troops in what became the prelude to the Vilna offensive. He subsequently took part in the Polish-Soviet War of 1919–1920. Serving under Major Jerzy Dąbrowski, he commanded a ZHP Scout section. When his sector of the front was overrun by the Bolsheviks, his unit for a time conducted partisan warfare behind enemy lines. Pilecki later joined the regular Polish Army and fought in the Polish retreat from Kiev as part of a cavalry unit defending Grodno (in present-day Belarus). On August 5, 1920, he joined the 211th Uhlan Regiment and fought in the crucial Battle of Warsaw and at Rudniki Forest (Puszcza Rudnicka) and took part in the liberation of Wilno. He was twice awarded the Krzyż Walecznych (Cross of Valor) for gallantry.[1]
After the Polish-Soviet War ended in 1921 with the Peace of Riga, Pilecki passed his high-school graduation exams (matura) in Wilno and in 1926, was demobilized with the rank of cavalry ensign. In the interbellum, he worked on his family's farm in the village of Sukurcze.[1] On April 7, 1931, he married Maria Pilecka (1906 – February 6, 2002), née Ostrowska. They had two children, born in Wilno: Andrzej (January 16, 1932) and Zofia (March 14, 1933).
[edit] World War II breaks out
Shortly before the outbreak of World War II, on August 26, 1939, Pilecki was mobilized and joined the 19th Polish Infantry Division of Army Prusy as a cavalry-platoon commander. His unit took part in heavy fighting in the Invasion of Poland against the advancing Germans and was partially destroyed. Pilecki's platoon withdrew southeast toward Lwów (now L'viv, in Ukraine) and the Romanian bridgehead and was incorporated into the recently formed 41st Infantry Division. During the September Campaign, Pilecki and his men destroyed seven German tanks and shot down two aircraft. On September 17, after the Soviet Union invaded eastern Poland pursuant to the Molotov-Ribbentrop Pact, Pilecki's division was disbanded and he returned to Warsaw with his commander, Major Jan Włodarkiewicz.[1]
On November 9, 1939, the two men founded the Secret Polish Army (Tajna Armia Polska, TAP), one of the first underground organizations in Poland. Pilecki became its organizational commander and expanded TAP to cover not only Warsaw but Siedlce, Radom, Lublin and other major cities of central Poland. By 1940, TAP had approximately 8,000 men (more than half of them armed), some 20 machine guns and several anti-tank rifles. Later, the organization was incorporated into the Home Army (Armia Krajowa) and became the core of the Wachlarz unit.[1]
[edit] The Auschwitz campaign: 945 days
Street roundup in northern Warsaw's Żoliborz district, 1941
In 1940, Pilecki presented to his superiors a plan to enter Germany's Auschwitz concentration camp at Oświęcim (the Polish name of the locality), gather intelligence on the camp from the inside, and organize inmate resistance. Until then, little had been known about the Germans' running of the camp, and it was thought to be an internment camp or large prison rather than a death camp. His superiors approved the plan and provided him a false identity card in the name of "Tomasz Serafiński." On September 19, 1940, he deliberately went out during a Warsaw street roundup (łapanka), and was caught by the Germans along with some 2,000 innocent civilians (among them, Władysław Bartoszewski). After two days of torture in Wehrmacht barracks, the survivors were sent to Auschwitz. Pilecki was tattooed on his forearm with the number 4859.[1]
Auschwitz concentration camp photos of Pilecki.
At Auschwitz, while working in various kommandos and surviving pneumonia, Pilecki organized an underground Union of Military Organizations (Związek Organizacji Wojskowych, ZOW). ZOW's tasks were to improve inmate morale, provide news from outside, distribute extra food and clothing to members, set up intelligence networks, and train detachments to take over the camp in the event of a relief attack by the Home Army, arms airdrops, or an airborne landing by the Polish 1st Independent Parachute Brigade, based in Britain.[1]
By 1941, ZOW had grown substantially. Members included the famous Polish sculptor Xawery Dunikowski and ski champion Bronisław Czech, and worked in the camp's SS administration office (Mrs. Rachwalowa, Capt. Rodziewicz, Mr. Olszowka, Mr. Jakubski, Mr. Miciukiewicz), the storage magazines (Mr. Czardybun) and the Sonderkommando, which burned human corpses (Mr. Szloma Dragon and Mr. Henryk Mendelbaum). The organization had its own underground court and supply lines to the outside. Thanks to civilians living nearby, the organization regularly received medical supplies.[1]
ZOW provided the Polish underground with priceless information on the camp. Many smaller underground organizations at Auschwitz eventually merged with ZOW. In the autumn of 1941, Colonel Jan Karcz was transferred to the newly-created Birkenau death camp, where he proceeded to organize ZOW structures. By spring of 1942, the organization had over 1,000 members, including women and people of other nationalities, at most of the sub-camps. The inmates constructed a radio receiver and hid it in the camp hospital.[1]
From October 1940, ZOW sent reports to Warsaw, and beginning March 1941, Pilecki's reports were being forwarded via the Polish resistance to the British government in London. These reports were a principal source of intelligence on Auschwitz for the Western Allies. Pilecki hoped that either the Allies would drop arms or troops into the camp, or the Home Army would organize an assault on it from outside. By 1943, however, he realized that no such plans existed. Meanwhile the Gestapo redoubled its efforts to ferret out ZOW members, succeeding in killing many of them. Pilecki decided to break out of the camp, with the hope of personally convincing Home Army leaders that a rescue attempt was a valid option. When he was assigned to a night shift at a camp bakery outside the fence, he and two comrades overpowered a guard, cut the phone line and escaped on the night of April 26–April 27, 1943, taking along documents stolen from the Germans. In the event of capture, they were prepared to swallow cyanide. After several days, with the help of local civilians, they contacted Home Army units. Pilecki submitted another detailed report on conditions at Auschwitz.[1]
[edit] Back outside Auschwitz: the Warsaw Uprising.
On August 25, 1943, Pilecki reached Warsaw and joined the Home Army's intelligence department. The Home Army, after losing several operatives in reconnoitering the vicinity of the camp, including the Cichociemny commando Stefan Jasieński, decided that it lacked sufficient strength to capture the camp without Allied help. Pilecki's detailed report (Raport Witolda—"Witold's Report") was sent to London. The British authorities refused the Home Army air support for an operation to help the inmates escape. An air raid was considered too risky, and Home Army reports on Nazi atrocities at Auschwitz were deemed to be gross exaggerations (Pilecki wrote: "During the first 3 years, at Auschwitz there perished 2 million people; in the next 2 years—3 million"). The Home Army in turn decided that it didn't have enough force to storm the camp by itself.[1]
Pilecki was soon promoted to cavalry captain (rotmistrz) and joined a secret anti-communist organization, NIE ("NO or NIEpodleglosc - independence"), formed as a secret organization within the Home Army with the goal of preparing resistance against a possible Soviet occupation.[1]
When the Warsaw Uprising broke out on August 1, 1944, Pilecki volunteered for the Kedyw's Chrobry II group. At first, he fought in the northern city center without revealing his actual rank, as a simple private. Later, he disclosed his true identity and accepted command of the 2nd Company, fighting in the Towarowa and Pańska Streets area. His forces held a fortified area called the "Great Bastion of Warsaw". It was one of the most outlying partisan redoubts and caused considerable difficulties for German supply lines. The bastion held for two weeks in the face of constant attacks by German infantry and armor. On the capitulation of the uprising, Pilecki hid some weapons in a private apartment and went into captivity. He spent the rest of the war in German prisoner-of-war camps at Łambinowice and Murnau.[1]
[edit] Soviet take over of Poland
After July 11, 1945, Pilecki joined the 2nd Polish Corps. He received orders to clandestinely transport a large sum of money to Soviet-occupied Poland, but the operation was called off. In September 1945, he was ordered by General Władysław Anders to return to Poland and gather intelligence to be sent to the Polish Government in Exile.[1]
He went back and proceeded to organize his intelligence network, while also writing a monograph on Auschwitz. In the spring of 1946, however, the Polish Government in Exile decided that the postwar political situation afforded no hope of Poland's liberation and ordered all partisans still in the forests either to return to their normal civilian lives or to escape to the West. Pilecki declined to leave, but proceeded to dismantle the partisan forces in eastern Poland. In April 1947, he began collecting evidence on Soviet atrocities and on the prosecution of Poles (mostly members of the Home Army and the 2nd Polish Corps) and their executions or imprisonment in Soviet gulags.[1]
Photos of Pilecki from Warsaw's Mokotow prison (1947).
On May 8, 1947, he was arrested by the Polish security service (Urząd Bezpieczeństwa). Prior to trial, he was repeatedly tortured but revealed no sensitive information and sought to protect other prisoners. On March 3, 1948, a staged trial took place. Testimony against him was presented by a future Polish prime minister, Józef Cyrankiewicz, himself an Auschwitz survivor. Pilecki was accused of illegal crossing of the borders, use of forged documents, not enlisting with the military, carrying illegal arms, espionage for general Władysław Anders (head of the military of the Polish Government in Exile) and preparing an assassination on several officials from the Ministry of Public Security of Poland. Pilecki denied the assassination charges, as well as espionage (although he admitted to passing information to the II Polish Corps of whom he considered himself an officer and thus claimed that he was not breaking any laws); he pleaded guilty to the other charges. On May 15, with three of his comrades, he was sentenced to death. Ten days later, on May 25, 1948, he was executed at Warsaw's Mokotow Prison on ulica Rakowiecka (Rakowiecka Street).[1]
Pilecki's conviction was part of a prosecution of Home Army members and others connected with the Polish Government in Exile in London. In 2003, the prosecutor and several others involved in the trial were charged with complicity in Pilecki's murder. Cyrankiewicz escaped similar proceedings, having died.[1]
After Poland regained its independence, Witold Pilecki and all others sentenced in the staged trial were rehabilitated on October 1, 1990. In 1995, he received posthumously the Order of Polonia Restituta.
His place of burial has never been found. He is thought to have been buried in a rubbish dump near Warsaw's Powązki Cemetery.
Until 1989, information on his exploits and fate was suppressed by the Polish communist regime.[1]
[edit] Summary of Pilecki's Polish Army career
Ensign (podporucznik) from 1925
First Lieutenant (porucznik) from November 11, 1941 (promoted while at Auschwitz)
Captain (cavalry rotmistrz) from November 11, 1943.
[edit] See also
Scouting Portal
This article is partof the series:Polish Secret State
History of Poland
Jan Karski
List of noteworthy individuals in the Warsaw Uprising
Polish contribution to World War II
Rudolf Vrba
Western betrayal
Związek Harcerstwa Polskiego (Polish Scouting and Guiding Association, ZHP)
Friday, February 29, 2008
Tuesday, February 26, 2008
Pracodawcy waszyngtońscy Radka Sikorskiego, „American Enterprise Institute” wypuścili jako „próbny balonik” kandydaturę kabały talmudycznej, na wybory
Pracodawcy waszyngtońscy Radka Sikorskiego, „American Enterprise Institute” wypuścili jako „próbny balonik” kandydaturę kabały talmudycznej, na wybory
Pracodawcy waszyngtońscy Radka Sikorskiego, „American Enterprise Institute” wypuścili jako „próbny balonik” kandydaturę kabały talmudycznej, na wybory prezydenta w USA, w osobach John’a McCain’a i wiceprezydenta Joseph’a Lieberman’a: pierwszy to kukła w rękach syjonistów i przemysłu naftowego, a drugi zaciekły talmudysta nawołujący do ataku USA na Iran.
McCain już ogłaszał jego plany okupacji Iraku na następne sto lat, żeby mieć dosyć czasu na rabunek paliwa z irakijskich pól ropy naftowej i gazu ziemnego, a jednocześnie ubezpieczać ekstremistów izraelskich w ich konflikcie z Arabami. Natomiast Lieberman, „demokrata,” stracił poparcie partii demokratycznej z powodu jego nawoływania do nie-kończącej się pacyfikacji Iraku i do ataku na Iran. Wówczas Lieberman stał się „niezależnym” kandydatem na senatora i wygrał dzięki lobby Izraela.
Ben J. Wattenberg, planista z wyżej wymienionego neokonserwatywnego instytutu, wypuścił 22go lutego, 2008, jako „próbny balonik” kandydaturę kabały talmudycznej, na wybory prezydenta w USA, John’a McCain’a i na wiceprezydenta Joseph’a Lieberman’a, w artykule pod tytułem: „Dlaczego nie McCain-Lieberman ‘ticket’ (wyborcza spółka)?” Chodzi o to żeby Lieberman, wierny talmudysta, spełniał rolę „mózgu” McCain’a, oraz znalazł się jako pierwszy w linii następstwa na pozycję prezydenta USA.
Wattenberg twierdzi, że Liebreman już nie jest demokratą, chociaż bierze udział w naradach partii demokratycznej, z której wypędzono go z powodu jego nawoływania do wojny. Natomiast starzy Żydzi słuchających przemówień Lieberman’a przepowiadają, że on będzie prezydentem USA, dzięki poparciu lobby Izraela i religijnych talmudystów, udających, że zależy im na bezpieczeństwie Stanów Zjednoczonych.
Poza tym, jakoby Lieberman przyciągałby demokratów do głosowania na republikanów, zwłaszcza na Florydzie, która może przeważyć szalę na rzecz republikanów mimo tego, że większość Amerykanów jest przeciwna przeciąganiu okupacji Iraku i nowej wojnie przeciwko Iranowi. Narazie Lieberman zaklina się, że nie ubiega się o kandydowanie u boku McCain’a, ale planuje wziąć udział w zjeździe partii republikańskiej w czasie zatwierdzania, kto ma kandydować z ramienia tej partii.
Patriota Izraela, Lieberman twierdzi, że jest patriotą USA, który zaakceptowałby pozycję wice-prezydenta w rządzie McClain’a. Wattenberg przypuszcza, że McCain powinien przynajmniej zaoferować Lieberamnowi stanowisko sekretarza stanu, lub ministra obrony, na wypadek jego zwycięstwa w wyborach. Jednak Wattenberg twierdzi że taki układ wymaga starań, ponieważ jako wpływowy senator Lieberman, może woleć bronić interesów Izraela z pozycji senatora.
Według Wattenberga, jeżeli senator Barack Obama i senator Hilary Clinton będą niszczyć się wzajemnie w walce o głosy demokratów, to na tej walce mogą skorzystać republikanie i dla tego John McCain będzie następnym prezydentem USA. Wattenberg przygotowuje do druku książkę pod tytułem: „Walka na Słowa – Jak Liberałowie Stworzyli Neo-Konserwatyzm.”
Tymczasem wiadomo, że Irving Kristol i Norma Podhoretz, trockiści nawróceni na radykalny syjonizm, są twórcami ideologii neo-konserwatyzmu i głosicielami wojny permanentnej o demokrację (fasadową), tak jak kiedyś Leon Trocky nawoływał do wojny permanentnej o komunizm. Obecnie kandydatami kabały Wattenberga są John McCain i Joseph Lieberman.
Iwo Cyprian Pogonowski
Born Sept. 3, 1921
Lwów, Poland
in Dec 1939 left Warsaw. Dec 30, 1939 arrested by Ukrainians serving the Gestapo in Dukla, then transferred to Barwinek, Krosno, Jaslo, Tarnów, Oswiecim, arrived in Oranienburg-Sachsenhausen on Aug. 10, 1940.
April 19, 1945 started on the Death March of Brandenburg from Sachsenhausen; escaped gunfire of SS-guards and arrived to Schwerin and freedom on May 2, 1945.
September 1945 arrived in Brussels, Belgium; obtained admission as a regular student at the Catholic University: Institute Superieur de Commerce, St. Ignace in Antwerp.
in 1954 graduated in Civil Engineering at the top of his class. Was invited to join honorary societies: Tau Beta Pi (general engineering honorary society), Phi Kappa Phi (academic honorary society equivalent to Phi Beta Kappa), Pi Mu (mechanical engineering honorary society), and Chi Epsilon (civil engineering honorary society). Taught descriptive geometry at the University of Tennessee;
in 1955 graduated with M.S. degree in Industrial Engineering.
in 1955 started working for Shell Oil Company in New Orleans. After one year of managerial training was assigned to design of marine structures for drilling and production of petroleum.
in 1960 started working for Texaco Research and Development in Houston, Texas as a Project Engineer. Authored total of 50 American and foreign patents on marine structures for the petroleum industry;
wrote an article: The Rise and Fall of the Polish Commonwealth - A Quest for a Representative Government in Central and Eastern Europe in the 14th to 18th Centuries. Started to work on a Tabular History of Poland.
in 1972 moved to Blacksburg, Virginia. During the following years worked as Consulting Engineer for Texaco, also taught in Virginia Polytechnic Institute and State University as Adjunct Professor in the College of Civil Engineering teaching courses on marine structures of the petroleum industry. Designed and supervised the construction of a hill top home for his family, also bought 500 acre ranch (near Thomas Jefferson National Forest) where he restored 200 years old mill house on a mountain stream.
in 1978 prepared Polish-English, English-Polish Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. The dictionary included a Tabular History of Poland, Polish Language, People, and Culture as well as Pogonowski's phonetic symbols for phonetic transcriptions in English and Polish at each dictionary entry; the phonetic explanations were illustrated with cross-sections of speech (organs used to pronounce the sounds unfamiliar to the users). It was the first dictionary with phonetic transcription at each Polish entry for use by English speakers
in 1981 prepared Practical Polish-English Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc.
in 1983 prepared Concise Polish-English Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. Wrote an analysis of Michael Ch ci ski's Poland, Communism, Nationalism, Anti-Semitism. Also selected crucial quotations from Norman Davies' God's Playground - A History of Poland on the subject of the Polish indigenous democratic process.
in 1985 prepared Polish-English Standard Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. Also prepared a revised and expanded edition of the Concise Polish-English Dictionary with complete phonetics, also published by Hippocrene Books Inc.
in 1987 prepared Poland: A Historical Atlas on Polish History and Prehistory including 200 maps and graphs as well as Chronology of Poland's Constitutional and Political Development, and the Evolution of Polish Identity - The Milestones. An introductory chapter was entitled Poland the Middle Ground. Aloysius A. Mazewski President of Polish-American Congress wrote an introduction. The Atlas was published by Hippocrene Books Inc. and later by Dorset Press of the Barnes and Noble Co. Inc. which sends some 30 million catalogues to American homes including color reproduction of book covers. Thus, many Americans were exposed to the cover of Pogonowski's Atlas showing the range of borders of Poland during the history - many found out for the firsttime that Poland was an important power in the past. Total of about 30,000 atlases were printed so far.
In 1988 the publication of Poland: A Historical Atlas resulted in a number of invitations extended by several Polonian organizations to Iwo Pogonowski to present Television Programs on Polish History. Pogonowski responded and produced over two year period 220 half-hour video programs in his studio at home (and at his own expense.) These programs formed a serial entitled: Poland, A History of One Thousand Years. Total of over 1000 broadcasts of these programs were transmitted by cable television in Chicago, Detroit-Hamtramck, Cleveland, and Blacksburg.
in 1990-1991 translated from the Russian the Catechism of a Revolutionary of 1869 in which crime has been treated as a normal part of the revolutionary program. Started preparation of the Killing the Best and the Brightest: A Chronology of the USSR-German Attempt to Behead the Polish Nation showing how the USSR became a prototype of modern totalitarian state, how this prototype was adapted in Germany by the Nazis.
in 1991 prepared Polish Phrasebook, Polish Conversations for Americans including picture code for gender and familiarity, published by Hippocrene Books Inc.
in 1991 prepared English Conversations for Poles with Concise Dictionary published by Hippocrene Books Inc. By then a total of over 100,000 Polish-English, English-Polish Dictionaries written by Pogonowski were sold in the United States and abroad.
in 1992 prepared a Dictionary of Polish, Latin, Hebrew, and Yiddish Terms used in Contacts between Poles and Jews. It was prepared for the history of Jews in Poland as well as 115 maps and graphs and 172 illustrations, paintings, drawings, and documents, etc. of Jewish life in Poland. This material was accompanied by proper annotations.
in 1993 prepared Jews in Poland, Rise of the Jews as a Nation from Congressus Judaicus in Poland to the Knesset in Israel, published by Hippocrene Books Inc. in 3000 copies. Foreword was written by Richard Pipes, professor of history at Harvard University, and Pogonowski's school mate in the Keczmar school in Warsaw. Part I included: a Synopsis of 1000 Year History of Jews in Poland; the 1264 Statute of Jewish Liberties in Poland in Latin and English translation; Jewish Autonomy in Poland 1264-1795; German Annihilation of the Jews. In appendixes are documents and illustrations. An Atlas is in the Part III. It is divided as follows: Early Jewish Settlements 966-1264; The Crucial 500 Years, 1264-1795; Competition (between Poles and Jews) Under Foreign Rule, 1795-1918; The Last Blossoming of Jewish Culture in Poland, 1918-1939; German Genocide of the Jews, 1940-1944; Jewish Escape from Europe 1945-1947 - The End of European (Polish) Phase of Jewish History (when most of world's Jewry lived in Europe). Pogonowski began to write a new book starting with the Chronology of the Martyrdom of Polish Intelligentsia during World War II and the Stalinist Terror; the book in preparation was entitled Killing the Best and the Brightest.
in 1995 prepared Dictionary of Polish Business, Legal and Associated Terms for use with the new edition of the Practical Polish-English, English-Polish Dictionary and later to be published as a separate book.
in 1996 Pogonowski's Poland: A Historical Atlas; was translated into Polish; some 130 of the original 200 maps printed in color; the Chronology of Poland was also translated into Polish. The Atlas was published by Wydawnictwo Suszczy ski I Baran in Kraków in 3000 copies; additional publications are expected. Prepared Polish-English, Eglish-Polish Compact Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc.
in 1997 finished preparation of the Unabridged Polish-English Dictionary with complete phonetics including over 200,000 entries, in three volumes on total of 4000 pages; it is published by Hippocrene Books Inc; the Polish title is: Uniwesalny S ownik Polsko-Angielski. Besides years of work Pogonowski spent over $50,000 on computers, computer services, typing, and proof reading in order to make the 4000 page dictionary camera ready; assisted in the preparation of second edition of Jews in Poland, Rise of the Jews from Congressus Judaicus in Poland to the Knesset in Israel published in fall of 1997. Prepared computer programs for English-Polish Dictionary to serve as a companion to the Unabridged Polish-English Dictionary printed by the end of May 1997.
in 1998 Pogonowski organized preparation of CD ROM for the Unabridged Polish-English Dictionary, Practical English-Polish Dictionary, Polish Phrasebook for Tourists and Travelers to Poland, all published earlier by Iwo C. Pogonowski. The Phrasebook includes 280 minutes of bilingual audio read by actors. Started preparation for a new edition of Poland: A Historical Atlas. New Appendices are being prepared on such subjects as: Polish contribution to Allied's wartime intelligence: the breaking of the Enigma Codes, Pune Munde rocket production; Poland's contribution to the international law since 1415; Poland's early development of rocket technology such as Polish Rocketry Handbook published in 1650 in which Poles introduced for the first time into the world's literature concepts of multiple warheads, multistage rockets, new controls in rocket flight, etc. Poland's Chronology is being enlarged to reflect the mechanisms of subjugation of Polish people by the Soviet terror apparatus. Continued preparation of the Killing the Best and the Brightest: A Chronology of the USSR-German Attempt to Behead the Polish Nation, including the 1992 revelations from Soviet archives as well as the current research in Poland. Continued preparation of two-volume English Polish Dictionary, a companion to the Unabridged Polish-English Dictionary published in 1997. Reviewed Upiorna Dekada by J. T. Gross.
in 1999 Pogonowski continued writing Poland - An Illustrated History and preparing for it 21 maps and diagrams and 89 illustrations.
in 2000 Pogonowski prepared, in a camera ready form, Poland - An Illustrated History; it was published by Hippocrene Books Inc. NY 2000 and recommended by Dr. Zbigniew Brzezinski, National Security Advisor under President Carter, as "An important contribution to the better understanding of Polish history, which demonstrates in a vivid fashion the historical vicissitudes of that major European nation."
Pracodawcy waszyngtońscy Radka Sikorskiego, „American Enterprise Institute” wypuścili jako „próbny balonik” kandydaturę kabały talmudycznej, na wybory prezydenta w USA, w osobach John’a McCain’a i wiceprezydenta Joseph’a Lieberman’a: pierwszy to kukła w rękach syjonistów i przemysłu naftowego, a drugi zaciekły talmudysta nawołujący do ataku USA na Iran.
McCain już ogłaszał jego plany okupacji Iraku na następne sto lat, żeby mieć dosyć czasu na rabunek paliwa z irakijskich pól ropy naftowej i gazu ziemnego, a jednocześnie ubezpieczać ekstremistów izraelskich w ich konflikcie z Arabami. Natomiast Lieberman, „demokrata,” stracił poparcie partii demokratycznej z powodu jego nawoływania do nie-kończącej się pacyfikacji Iraku i do ataku na Iran. Wówczas Lieberman stał się „niezależnym” kandydatem na senatora i wygrał dzięki lobby Izraela.
Ben J. Wattenberg, planista z wyżej wymienionego neokonserwatywnego instytutu, wypuścił 22go lutego, 2008, jako „próbny balonik” kandydaturę kabały talmudycznej, na wybory prezydenta w USA, John’a McCain’a i na wiceprezydenta Joseph’a Lieberman’a, w artykule pod tytułem: „Dlaczego nie McCain-Lieberman ‘ticket’ (wyborcza spółka)?” Chodzi o to żeby Lieberman, wierny talmudysta, spełniał rolę „mózgu” McCain’a, oraz znalazł się jako pierwszy w linii następstwa na pozycję prezydenta USA.
Wattenberg twierdzi, że Liebreman już nie jest demokratą, chociaż bierze udział w naradach partii demokratycznej, z której wypędzono go z powodu jego nawoływania do wojny. Natomiast starzy Żydzi słuchających przemówień Lieberman’a przepowiadają, że on będzie prezydentem USA, dzięki poparciu lobby Izraela i religijnych talmudystów, udających, że zależy im na bezpieczeństwie Stanów Zjednoczonych.
Poza tym, jakoby Lieberman przyciągałby demokratów do głosowania na republikanów, zwłaszcza na Florydzie, która może przeważyć szalę na rzecz republikanów mimo tego, że większość Amerykanów jest przeciwna przeciąganiu okupacji Iraku i nowej wojnie przeciwko Iranowi. Narazie Lieberman zaklina się, że nie ubiega się o kandydowanie u boku McCain’a, ale planuje wziąć udział w zjeździe partii republikańskiej w czasie zatwierdzania, kto ma kandydować z ramienia tej partii.
Patriota Izraela, Lieberman twierdzi, że jest patriotą USA, który zaakceptowałby pozycję wice-prezydenta w rządzie McClain’a. Wattenberg przypuszcza, że McCain powinien przynajmniej zaoferować Lieberamnowi stanowisko sekretarza stanu, lub ministra obrony, na wypadek jego zwycięstwa w wyborach. Jednak Wattenberg twierdzi że taki układ wymaga starań, ponieważ jako wpływowy senator Lieberman, może woleć bronić interesów Izraela z pozycji senatora.
Według Wattenberga, jeżeli senator Barack Obama i senator Hilary Clinton będą niszczyć się wzajemnie w walce o głosy demokratów, to na tej walce mogą skorzystać republikanie i dla tego John McCain będzie następnym prezydentem USA. Wattenberg przygotowuje do druku książkę pod tytułem: „Walka na Słowa – Jak Liberałowie Stworzyli Neo-Konserwatyzm.”
Tymczasem wiadomo, że Irving Kristol i Norma Podhoretz, trockiści nawróceni na radykalny syjonizm, są twórcami ideologii neo-konserwatyzmu i głosicielami wojny permanentnej o demokrację (fasadową), tak jak kiedyś Leon Trocky nawoływał do wojny permanentnej o komunizm. Obecnie kandydatami kabały Wattenberga są John McCain i Joseph Lieberman.
Iwo Cyprian Pogonowski
Born Sept. 3, 1921
Lwów, Poland
in Dec 1939 left Warsaw. Dec 30, 1939 arrested by Ukrainians serving the Gestapo in Dukla, then transferred to Barwinek, Krosno, Jaslo, Tarnów, Oswiecim, arrived in Oranienburg-Sachsenhausen on Aug. 10, 1940.
April 19, 1945 started on the Death March of Brandenburg from Sachsenhausen; escaped gunfire of SS-guards and arrived to Schwerin and freedom on May 2, 1945.
September 1945 arrived in Brussels, Belgium; obtained admission as a regular student at the Catholic University: Institute Superieur de Commerce, St. Ignace in Antwerp.
in 1954 graduated in Civil Engineering at the top of his class. Was invited to join honorary societies: Tau Beta Pi (general engineering honorary society), Phi Kappa Phi (academic honorary society equivalent to Phi Beta Kappa), Pi Mu (mechanical engineering honorary society), and Chi Epsilon (civil engineering honorary society). Taught descriptive geometry at the University of Tennessee;
in 1955 graduated with M.S. degree in Industrial Engineering.
in 1955 started working for Shell Oil Company in New Orleans. After one year of managerial training was assigned to design of marine structures for drilling and production of petroleum.
in 1960 started working for Texaco Research and Development in Houston, Texas as a Project Engineer. Authored total of 50 American and foreign patents on marine structures for the petroleum industry;
wrote an article: The Rise and Fall of the Polish Commonwealth - A Quest for a Representative Government in Central and Eastern Europe in the 14th to 18th Centuries. Started to work on a Tabular History of Poland.
in 1972 moved to Blacksburg, Virginia. During the following years worked as Consulting Engineer for Texaco, also taught in Virginia Polytechnic Institute and State University as Adjunct Professor in the College of Civil Engineering teaching courses on marine structures of the petroleum industry. Designed and supervised the construction of a hill top home for his family, also bought 500 acre ranch (near Thomas Jefferson National Forest) where he restored 200 years old mill house on a mountain stream.
in 1978 prepared Polish-English, English-Polish Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. The dictionary included a Tabular History of Poland, Polish Language, People, and Culture as well as Pogonowski's phonetic symbols for phonetic transcriptions in English and Polish at each dictionary entry; the phonetic explanations were illustrated with cross-sections of speech (organs used to pronounce the sounds unfamiliar to the users). It was the first dictionary with phonetic transcription at each Polish entry for use by English speakers
in 1981 prepared Practical Polish-English Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc.
in 1983 prepared Concise Polish-English Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. Wrote an analysis of Michael Ch ci ski's Poland, Communism, Nationalism, Anti-Semitism. Also selected crucial quotations from Norman Davies' God's Playground - A History of Poland on the subject of the Polish indigenous democratic process.
in 1985 prepared Polish-English Standard Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. Also prepared a revised and expanded edition of the Concise Polish-English Dictionary with complete phonetics, also published by Hippocrene Books Inc.
in 1987 prepared Poland: A Historical Atlas on Polish History and Prehistory including 200 maps and graphs as well as Chronology of Poland's Constitutional and Political Development, and the Evolution of Polish Identity - The Milestones. An introductory chapter was entitled Poland the Middle Ground. Aloysius A. Mazewski President of Polish-American Congress wrote an introduction. The Atlas was published by Hippocrene Books Inc. and later by Dorset Press of the Barnes and Noble Co. Inc. which sends some 30 million catalogues to American homes including color reproduction of book covers. Thus, many Americans were exposed to the cover of Pogonowski's Atlas showing the range of borders of Poland during the history - many found out for the firsttime that Poland was an important power in the past. Total of about 30,000 atlases were printed so far.
In 1988 the publication of Poland: A Historical Atlas resulted in a number of invitations extended by several Polonian organizations to Iwo Pogonowski to present Television Programs on Polish History. Pogonowski responded and produced over two year period 220 half-hour video programs in his studio at home (and at his own expense.) These programs formed a serial entitled: Poland, A History of One Thousand Years. Total of over 1000 broadcasts of these programs were transmitted by cable television in Chicago, Detroit-Hamtramck, Cleveland, and Blacksburg.
in 1990-1991 translated from the Russian the Catechism of a Revolutionary of 1869 in which crime has been treated as a normal part of the revolutionary program. Started preparation of the Killing the Best and the Brightest: A Chronology of the USSR-German Attempt to Behead the Polish Nation showing how the USSR became a prototype of modern totalitarian state, how this prototype was adapted in Germany by the Nazis.
in 1991 prepared Polish Phrasebook, Polish Conversations for Americans including picture code for gender and familiarity, published by Hippocrene Books Inc.
in 1991 prepared English Conversations for Poles with Concise Dictionary published by Hippocrene Books Inc. By then a total of over 100,000 Polish-English, English-Polish Dictionaries written by Pogonowski were sold in the United States and abroad.
in 1992 prepared a Dictionary of Polish, Latin, Hebrew, and Yiddish Terms used in Contacts between Poles and Jews. It was prepared for the history of Jews in Poland as well as 115 maps and graphs and 172 illustrations, paintings, drawings, and documents, etc. of Jewish life in Poland. This material was accompanied by proper annotations.
in 1993 prepared Jews in Poland, Rise of the Jews as a Nation from Congressus Judaicus in Poland to the Knesset in Israel, published by Hippocrene Books Inc. in 3000 copies. Foreword was written by Richard Pipes, professor of history at Harvard University, and Pogonowski's school mate in the Keczmar school in Warsaw. Part I included: a Synopsis of 1000 Year History of Jews in Poland; the 1264 Statute of Jewish Liberties in Poland in Latin and English translation; Jewish Autonomy in Poland 1264-1795; German Annihilation of the Jews. In appendixes are documents and illustrations. An Atlas is in the Part III. It is divided as follows: Early Jewish Settlements 966-1264; The Crucial 500 Years, 1264-1795; Competition (between Poles and Jews) Under Foreign Rule, 1795-1918; The Last Blossoming of Jewish Culture in Poland, 1918-1939; German Genocide of the Jews, 1940-1944; Jewish Escape from Europe 1945-1947 - The End of European (Polish) Phase of Jewish History (when most of world's Jewry lived in Europe). Pogonowski began to write a new book starting with the Chronology of the Martyrdom of Polish Intelligentsia during World War II and the Stalinist Terror; the book in preparation was entitled Killing the Best and the Brightest.
in 1995 prepared Dictionary of Polish Business, Legal and Associated Terms for use with the new edition of the Practical Polish-English, English-Polish Dictionary and later to be published as a separate book.
in 1996 Pogonowski's Poland: A Historical Atlas; was translated into Polish; some 130 of the original 200 maps printed in color; the Chronology of Poland was also translated into Polish. The Atlas was published by Wydawnictwo Suszczy ski I Baran in Kraków in 3000 copies; additional publications are expected. Prepared Polish-English, Eglish-Polish Compact Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc.
in 1997 finished preparation of the Unabridged Polish-English Dictionary with complete phonetics including over 200,000 entries, in three volumes on total of 4000 pages; it is published by Hippocrene Books Inc; the Polish title is: Uniwesalny S ownik Polsko-Angielski. Besides years of work Pogonowski spent over $50,000 on computers, computer services, typing, and proof reading in order to make the 4000 page dictionary camera ready; assisted in the preparation of second edition of Jews in Poland, Rise of the Jews from Congressus Judaicus in Poland to the Knesset in Israel published in fall of 1997. Prepared computer programs for English-Polish Dictionary to serve as a companion to the Unabridged Polish-English Dictionary printed by the end of May 1997.
in 1998 Pogonowski organized preparation of CD ROM for the Unabridged Polish-English Dictionary, Practical English-Polish Dictionary, Polish Phrasebook for Tourists and Travelers to Poland, all published earlier by Iwo C. Pogonowski. The Phrasebook includes 280 minutes of bilingual audio read by actors. Started preparation for a new edition of Poland: A Historical Atlas. New Appendices are being prepared on such subjects as: Polish contribution to Allied's wartime intelligence: the breaking of the Enigma Codes, Pune Munde rocket production; Poland's contribution to the international law since 1415; Poland's early development of rocket technology such as Polish Rocketry Handbook published in 1650 in which Poles introduced for the first time into the world's literature concepts of multiple warheads, multistage rockets, new controls in rocket flight, etc. Poland's Chronology is being enlarged to reflect the mechanisms of subjugation of Polish people by the Soviet terror apparatus. Continued preparation of the Killing the Best and the Brightest: A Chronology of the USSR-German Attempt to Behead the Polish Nation, including the 1992 revelations from Soviet archives as well as the current research in Poland. Continued preparation of two-volume English Polish Dictionary, a companion to the Unabridged Polish-English Dictionary published in 1997. Reviewed Upiorna Dekada by J. T. Gross.
in 1999 Pogonowski continued writing Poland - An Illustrated History and preparing for it 21 maps and diagrams and 89 illustrations.
in 2000 Pogonowski prepared, in a camera ready form, Poland - An Illustrated History; it was published by Hippocrene Books Inc. NY 2000 and recommended by Dr. Zbigniew Brzezinski, National Security Advisor under President Carter, as "An important contribution to the better understanding of Polish history, which demonstrates in a vivid fashion the historical vicissitudes of that major European nation."
Monday, February 25, 2008
Singer stated on April 19, 1996 that if Poland does not satisfy Jewish claims, it will be "publicly attacked and humiliated".
Singer stated on April 19, 1996 that if Poland does not satisfy Jewish claims, it will be "publicly attacked and humiliated".
The Conference didn't pay the survivors: They said there weren't any victims anymore -- now they claim all these needy Holocaust victims have languished in poverty all these years. . .
Restitutionist meeting
1. ON February 27, 2007, twenty leaders of Jewish restitution groups will convene in Warsaw, to advance their US$ 65 billion claim against Poland. Israel Singer, the general secretary of the World Jewish Congress, will be there. Jerzy Robert Nowak, a Polish professor of history, writes today in one of the independent papers that Singer's participation is an "extraordinary scandal" absent from most of the media.[i] Singer stated on April 19, 1996 that if Poland does not satisfy Jewish claims, it will be "publicly attacked and humiliated". A Polish publicist, Stanislaw Michalkiewicz has called Singer's declaration a "declaration of war against Poland".
Even a Jewish publicist in Poland, Antoni Marianowicz, has objected to Singer's demands in the April 23, 1996 entry in his book:
"This is simply preposterous; we in Poland have to reckon with the law and wait for suitable laws, and they demand everything right away. Often they are those who lived comfortably in the US, while their families were perishing here in the Holocaust. It's hard to imagine a more effective incitement of anti-Semitism."[ii]
In a recent interview in a Polish main paper, Singer said: "Nobody who lost their house wants to get just a piece of roof, a couple of windows and doors, but the whole house!".[iii]
The Poles are justifiably furious, for example, Nowak:
"As if the Nazi occupier has not methodically destroyed Poland -- Jews have received from Germany more than US$100 billion in compensations -- the Poles themsellves were awarded only meagre handfulls of Deutschmarks for slave labourers".
Nowak pointed out that in the first years after WW2, Jews could recover posessions in Poland fast, owing to sympathy of predominantly Jewish authorities, but the Jews usually sold the properties and left Poland. A few hundred thousand Jews mainly from the USSR immediately received apartments free of charge at the same time.
The US government has intervened on behalf of world Jewry's restitutions. Stuart Eizenstat, left, former special representative of US president and secretary of state for Holocaust-era issues, outlines how the US Jewish community achieved it:
"The Jewish community, considering its small size - only two to three percent of the population depending on who one defines as a Jew - has a remarkable impact on issues relevant to it in the American political system. Various interest groups influence the latter by accessing the Congress, the executive branch, and state and local governments on subjects important to their constituency."
The 1967 Six-Day War marked the coming of age of the Jewish community. Since then, "the entire organized Jewish community has been Zionistic."[iv]
Eizenstat's involvement in the restitution process in Eastern Europe started in 1995 when he was the US ambassador in Europe, and became US special envoy for that purpose: "At that time, Edgar Bronfman, Israel Singer, the WJC and the World Jewish Restitution Organization (WJRO) had already been trying to obtain Eastern European property restitution -- they had the critically important wisdom and knowledge to use the media and political system -- The WJC and the WJRO knew that only American intervention in the former communist countries could lead to achievements. Bronfman had already obtained Israeli prime minister Yitzhak Rabin's support." Later prime ministers Netanyahu (right) and Barak didn't give as much support to Eizenstat, presumably out of concern for
"bi-lateral relationship with the new post-communist countries. Perhaps in their hearts they also wanted their Jewish communities to come to Israel rather than spend their lives in Eastern Europe."[v]
Singer indicated in 2003 that shows the restitutionism is also retributionism: "Yitzhak Shamir, who has a great distaste for Poland, told me he would support the WJC claims against eastern European countries."[vi] Singer recognized the strategic issues for the restitutionists to tackle:
"The eastern European property restitution issue from which the restitution process of the 1990s started has remained a big failure -- First, these are poor countries. Second, they are used to being victims. Third, restitution would require them to admit all the other wrongs they inflicted on the Jews during and after the Holocaust. Their governments try to deal with the local Jewish communities which - except for Hungary - are extremely small and powerless and thus easier partners than the international Jewish organizations."
So far the restitutionists disregarded the poverty of the target nation, Poland. Clinging to "victimhood" by Poles was solved with lies by "history professor" Gross on the Jedwabne crime and the Kielce "pogrom". Pliable "Polish" statesmen admitted Polish guilt for both crimes committed by others, including Communist Jews in the case of Kielce.
In the beginning, writes Eizenstat, restitution efforts focused on "communal assets such as synagogues and other buildings". The process in Poland "will eventually lead to the return of thousands of pieces of communal property" but has been slowed by "a lengthy dispute we helped mediate - between the small Polish Jewish community and the WJRO -- which questioned the local community's capacity to manage the restituted property. The international and local Jewish community will share control."
Marianowicz above indicated the local Jews' outrage with the claim. According to Eizenstat, WJRO also demanded at least some control over the restituted properties. While this should be an internal Jewish matter, WJRO's move means control over a sizeable part of Polish real estate by one institution that has proven extremely hostile to Poles, like the rest of the Jewish restitution movement. Also, the Jewish restitution organizations have been accused of keeping the awards for themselves, rather than distributing them to the needy and eligible Jews.
Some ineligible Jews "had falsified their papers". Germany paid about USD 50 billion, and until 1965 also gave to the Conference a billion dollars in present value, but the victims received only 15 percent:
"The large chunk of the rest of it, according to Ronald Zweig, an expert on the subject, went to Jewish communities in the Arab world, such as Iraq, and institutions such as Yad Vashem in Israel."
The Conference didn't pay the survivors: "They said there weren't any victims anymore -- now they claim all these needy Holocaust victims have languished in poverty all these years, because the Germans gave them no money." Some unjustly treated Shoah survivors said they "trust the German government more than they do the Jewish organizations".[vii]
Israeli banks deny payments from accounts of Shoah victims, too. In January 2005, a Knesset committee slammed Israeli banks for "severe negligence" in handling some 9,000 accounts totaling NIS 1 billion and locating the heirs. In the first years of WW2, the banks managed to ride out mass withdrawals thanks to the funds deposited by thousands of European Jews. Some of the banks misappropriated the funds and destroyed documents. A bill proposed that a government corporation would handle the restitution of bank accounts, real estate, stocks and other assets. Money without heirs would go to humanitarian causes.[viii]
Nowak's worst predictions come true. In 1999, he warned about an "anti-Polish alliance" of polonophobic Jewish, German and Russian groups: "The most threatening to us may prove an alliance of very influential Jewish and German factions."[ix]
Nowak wrote today, alluding to German restitution claims filed around Christmas 2006 against Poland:
"We see a clear synchronization of Jewish and German claims. Both are based on a common lie that seeks to paint WW2 Poles as executioners, instead of the factual victims we have been. Some influential Ukrainian groups suddenly added their indemnity claims for Operation Wisla, which was predictable when some time ago miscellaneous Polish "apologizers" showed up."
In Operation Wisla (1.5.1947 - 16.8.1947) that aimed at fragmentation of a minority religion, the new Communist government of Poland transported some 140,000 pre-war Polish citizens of Orthodox Christian faith, from the eastern part of the new state to former Eastern Germany.[x]
They were mainly Ukrainians and followed millions of Poles re-settled from former Eastern Poland, which the victorius Allies gave to Stalin "in exchange" for the Eastern German lands. It is unclear why Ukraine would advance claims on behalf of Ukrainians in Poland.
Copyright Piotr Bein 2007
[i] Jerzy Robert Nowak, Nasz Dziennik, 17-18.2.2007, Nr 41 (2754)
[ii] Antoni Marianowicz, Polska, (Zydzi i cykli) sci, Warszawa, 1999, p 86.
[iii] An interview with Israel Singer (in Polish), Rzeczpospolita, 3-4.2.2007.
[iv] Jerusalem Center for Public Affairs, Restitution Issues and the Activism of American Jews: An Interview with Stuart Eizenstat, Post-Holocaust and Anti-Semitism, No. 18, 1.3.2004
[v] Ibid.
[vi] Jerusalem Center for Public Affairs, Restitution: The Second Round: An Interview with Israel Singer, Post-Holocaust and Anti-Semitism, No. 14, 2.11.2003
[vii] Viktor Frölke, Salon Magazine, 30.8.2000
[viii] Amiram Barkat, Haaretz, 19.1.2005; Yair Sheleg, Haaretz, 23.1.2005.
[ix] Interview with Nowak, Nasz Dziennik, 21-22.8.1999.
[x] Anna Radziukiewicz, Orthodox Christianity in Poland, Wydawnictwo Arka: Bialystok, 2001, p 70.
The Conference didn't pay the survivors: They said there weren't any victims anymore -- now they claim all these needy Holocaust victims have languished in poverty all these years. . .
Restitutionist meeting
1. ON February 27, 2007, twenty leaders of Jewish restitution groups will convene in Warsaw, to advance their US$ 65 billion claim against Poland. Israel Singer, the general secretary of the World Jewish Congress, will be there. Jerzy Robert Nowak, a Polish professor of history, writes today in one of the independent papers that Singer's participation is an "extraordinary scandal" absent from most of the media.[i] Singer stated on April 19, 1996 that if Poland does not satisfy Jewish claims, it will be "publicly attacked and humiliated". A Polish publicist, Stanislaw Michalkiewicz has called Singer's declaration a "declaration of war against Poland".
Even a Jewish publicist in Poland, Antoni Marianowicz, has objected to Singer's demands in the April 23, 1996 entry in his book:
"This is simply preposterous; we in Poland have to reckon with the law and wait for suitable laws, and they demand everything right away. Often they are those who lived comfortably in the US, while their families were perishing here in the Holocaust. It's hard to imagine a more effective incitement of anti-Semitism."[ii]
In a recent interview in a Polish main paper, Singer said: "Nobody who lost their house wants to get just a piece of roof, a couple of windows and doors, but the whole house!".[iii]
The Poles are justifiably furious, for example, Nowak:
"As if the Nazi occupier has not methodically destroyed Poland -- Jews have received from Germany more than US$100 billion in compensations -- the Poles themsellves were awarded only meagre handfulls of Deutschmarks for slave labourers".
Nowak pointed out that in the first years after WW2, Jews could recover posessions in Poland fast, owing to sympathy of predominantly Jewish authorities, but the Jews usually sold the properties and left Poland. A few hundred thousand Jews mainly from the USSR immediately received apartments free of charge at the same time.
The US government has intervened on behalf of world Jewry's restitutions. Stuart Eizenstat, left, former special representative of US president and secretary of state for Holocaust-era issues, outlines how the US Jewish community achieved it:
"The Jewish community, considering its small size - only two to three percent of the population depending on who one defines as a Jew - has a remarkable impact on issues relevant to it in the American political system. Various interest groups influence the latter by accessing the Congress, the executive branch, and state and local governments on subjects important to their constituency."
The 1967 Six-Day War marked the coming of age of the Jewish community. Since then, "the entire organized Jewish community has been Zionistic."[iv]
Eizenstat's involvement in the restitution process in Eastern Europe started in 1995 when he was the US ambassador in Europe, and became US special envoy for that purpose: "At that time, Edgar Bronfman, Israel Singer, the WJC and the World Jewish Restitution Organization (WJRO) had already been trying to obtain Eastern European property restitution -- they had the critically important wisdom and knowledge to use the media and political system -- The WJC and the WJRO knew that only American intervention in the former communist countries could lead to achievements. Bronfman had already obtained Israeli prime minister Yitzhak Rabin's support." Later prime ministers Netanyahu (right) and Barak didn't give as much support to Eizenstat, presumably out of concern for
"bi-lateral relationship with the new post-communist countries. Perhaps in their hearts they also wanted their Jewish communities to come to Israel rather than spend their lives in Eastern Europe."[v]
Singer indicated in 2003 that shows the restitutionism is also retributionism: "Yitzhak Shamir, who has a great distaste for Poland, told me he would support the WJC claims against eastern European countries."[vi] Singer recognized the strategic issues for the restitutionists to tackle:
"The eastern European property restitution issue from which the restitution process of the 1990s started has remained a big failure -- First, these are poor countries. Second, they are used to being victims. Third, restitution would require them to admit all the other wrongs they inflicted on the Jews during and after the Holocaust. Their governments try to deal with the local Jewish communities which - except for Hungary - are extremely small and powerless and thus easier partners than the international Jewish organizations."
So far the restitutionists disregarded the poverty of the target nation, Poland. Clinging to "victimhood" by Poles was solved with lies by "history professor" Gross on the Jedwabne crime and the Kielce "pogrom". Pliable "Polish" statesmen admitted Polish guilt for both crimes committed by others, including Communist Jews in the case of Kielce.
In the beginning, writes Eizenstat, restitution efforts focused on "communal assets such as synagogues and other buildings". The process in Poland "will eventually lead to the return of thousands of pieces of communal property" but has been slowed by "a lengthy dispute we helped mediate - between the small Polish Jewish community and the WJRO -- which questioned the local community's capacity to manage the restituted property. The international and local Jewish community will share control."
Marianowicz above indicated the local Jews' outrage with the claim. According to Eizenstat, WJRO also demanded at least some control over the restituted properties. While this should be an internal Jewish matter, WJRO's move means control over a sizeable part of Polish real estate by one institution that has proven extremely hostile to Poles, like the rest of the Jewish restitution movement. Also, the Jewish restitution organizations have been accused of keeping the awards for themselves, rather than distributing them to the needy and eligible Jews.
Some ineligible Jews "had falsified their papers". Germany paid about USD 50 billion, and until 1965 also gave to the Conference a billion dollars in present value, but the victims received only 15 percent:
"The large chunk of the rest of it, according to Ronald Zweig, an expert on the subject, went to Jewish communities in the Arab world, such as Iraq, and institutions such as Yad Vashem in Israel."
The Conference didn't pay the survivors: "They said there weren't any victims anymore -- now they claim all these needy Holocaust victims have languished in poverty all these years, because the Germans gave them no money." Some unjustly treated Shoah survivors said they "trust the German government more than they do the Jewish organizations".[vii]
Israeli banks deny payments from accounts of Shoah victims, too. In January 2005, a Knesset committee slammed Israeli banks for "severe negligence" in handling some 9,000 accounts totaling NIS 1 billion and locating the heirs. In the first years of WW2, the banks managed to ride out mass withdrawals thanks to the funds deposited by thousands of European Jews. Some of the banks misappropriated the funds and destroyed documents. A bill proposed that a government corporation would handle the restitution of bank accounts, real estate, stocks and other assets. Money without heirs would go to humanitarian causes.[viii]
Nowak's worst predictions come true. In 1999, he warned about an "anti-Polish alliance" of polonophobic Jewish, German and Russian groups: "The most threatening to us may prove an alliance of very influential Jewish and German factions."[ix]
Nowak wrote today, alluding to German restitution claims filed around Christmas 2006 against Poland:
"We see a clear synchronization of Jewish and German claims. Both are based on a common lie that seeks to paint WW2 Poles as executioners, instead of the factual victims we have been. Some influential Ukrainian groups suddenly added their indemnity claims for Operation Wisla, which was predictable when some time ago miscellaneous Polish "apologizers" showed up."
In Operation Wisla (1.5.1947 - 16.8.1947) that aimed at fragmentation of a minority religion, the new Communist government of Poland transported some 140,000 pre-war Polish citizens of Orthodox Christian faith, from the eastern part of the new state to former Eastern Germany.[x]
They were mainly Ukrainians and followed millions of Poles re-settled from former Eastern Poland, which the victorius Allies gave to Stalin "in exchange" for the Eastern German lands. It is unclear why Ukraine would advance claims on behalf of Ukrainians in Poland.
Copyright Piotr Bein 2007
[i] Jerzy Robert Nowak, Nasz Dziennik, 17-18.2.2007, Nr 41 (2754)
[ii] Antoni Marianowicz, Polska, (Zydzi i cykli) sci, Warszawa, 1999, p 86.
[iii] An interview with Israel Singer (in Polish), Rzeczpospolita, 3-4.2.2007.
[iv] Jerusalem Center for Public Affairs, Restitution Issues and the Activism of American Jews: An Interview with Stuart Eizenstat, Post-Holocaust and Anti-Semitism, No. 18, 1.3.2004
[v] Ibid.
[vi] Jerusalem Center for Public Affairs, Restitution: The Second Round: An Interview with Israel Singer, Post-Holocaust and Anti-Semitism, No. 14, 2.11.2003
[vii] Viktor Frölke, Salon Magazine, 30.8.2000
[viii] Amiram Barkat, Haaretz, 19.1.2005; Yair Sheleg, Haaretz, 23.1.2005.
[ix] Interview with Nowak, Nasz Dziennik, 21-22.8.1999.
[x] Anna Radziukiewicz, Orthodox Christianity in Poland, Wydawnictwo Arka: Bialystok, 2001, p 70.
Sunday, February 24, 2008
Są zbrodnie bez kary! Wielka Brytania niepotrzebnie kompromituje się.
Są zbrodnie bez kary! Wielka Brytania niepotrzebnie kompromituje się.
ZBRODNIE KOMUNISTÓW- "Gen. August Emil Fieldorf 'Nil' " 1/2
ZBRODNIE KOMUNISTÓW- "Gen. August Emil Fieldorf 'Nil' " 2/2
Są zbrodnie bez kary
Nasz Dziennik, 2008-02-24
Sprawa generała "Nila" Dnia 16 kwietnia 1952 r., po kilkugodzinnym "procesie", komunistyczny Sąd Wojewódzki w Warszawie, pod przewodnictwem Marii Gurowskiej, "postanowił Fieldorfa Augusta Emila uznać winnym czynów zarzucanych mu aktem oskarżenia i za to na zasadzie art. 1 pkt. 1 dekretu PKWN z 31 sierpnia 1944 r. o wymiarze kary dla faszystowsko-hitlerowskich zbrodniarzy skazać go na karę śmierci". Tak potraktowano legendę Podziemnego Państwa Polskiego czasu wojny, szefa Kedywu Armii Krajowej, w młodości legionistę, który 6 sierpnia 1914 r. wyruszał z krakowskich Oleandrów z Pierwszą Kompanią Kadrową, śniąc sen o wolnej Polsce. Według "sądu", generał August Emil Fieldorf "Nil" występował przeciwko "bojownikom o wolność i wyzwolenie społeczne" [!]. "Udowodniono" mu "morderstwa około 1000 antyfaszystów" [!], dodając, że to tylko "w części obrazuje faktyczne zbrodnie, które obciążają skazanego". Zdaniem "sądu", wyrażonym w opinii dla Sądu Najwyższego PRL, "skazany Fieldorf na łaskę nie zasługuje. Wykazał wielkie natężenie woli przestępczej [...]. Nie istnieje możliwość resocjalizacji skazanego". 24 lutego 1953 r., około godziny 15.00-15.25 zamordowano generała. Aby go jeszcze bardziej upokorzyć i pohańbić, wykonano "wyrok" nie przez rozstrzelanie - na co jako żołnierz, organizator zamachu na Franza Kutscherę zasłużył - lecz przez powieszenie. Według niepotwierdzonych, anonimowych, ale bardzo prawdopodobnych relacji, przed zadaniem śmierci oprawcy kazali "Nilowi" uklęknąć i ukorzyć się. Gdy odmówił, zakatowano go. Powieszono martwe już ciało. Tak mogło być. Oprawcy pod ochroną Kiedy się mówi o ludziach, którzy przyłożyli rękę do śmierci "Nila", najczęściej wymienia się Helenę Wolińską, po pierwszym mężu Jóźwiak, potem Brus. Była komunistycznym prokuratorem wojskowym w stopniu pułkownika. Prywatnie żona komunistycznego generała, przed wojną członka agenturalnej KPP, w czasie wojny szefa sztabu zaprojektowanych przez Stalina formacji GL i AL, po wojnie członka Politbiura PZPR i komendanta MO, także wiceministra bezpieki (1945-1949), wreszcie wicepremiera (1955-1956). To ona nakazała aresztowanie "Nila". Od roku 1971 żyje w Wielkiej Brytanii. Musiała tam wyjechać ze względu na "polski antysemityzm"... Od roku 1998 trwają starania zmierzające do jej ekstradycji i postawienia przed sądem, których końca nie widać. Europa jest "humanitarna", a Wolińska dobiega dziś dziewięćdziesiątki. Brytyjczycy muszą ją chronić, bo przecież polscy "antysemici" i "ksenofobi" mogliby jej wyrządzić krzywdę. Nie ma obawy. My też mamy swoich "humanistów", którzy zadbają o to, by Wolińską przekonywająco usprawiedliwić ("działała zgodnie z prawem"). Wielka Brytania niepotrzebnie kompromituje się, chroniąc zbrodniarkę i uniemożliwiając jej ekstradycję. Niewiele żądamy. Tylko tyle, by ta kobieta została uznana za winną udziału w zbrodni. Bez żalu Maria Górowska vel Gurowska (sama dokonała zmiany w nazwisku) już nie żyje. W czasie wojny była w komunistycznej AL, po wojnie kierowała "szkołą prawniczą", której zadaniem było dostarczenie ludziom od czarnej roboty świadectwa na piśmie, że są "sędziami", "prokuratorami". Uczyli się szybko. Po kilku miesiącach półanalfabeci stawali się "sędziami", gotowymi do zabijania tych, których wskaże partia. To Gurowska skazała "Nila" na śmierć. Nie dożyła wyroku, zmarła w roku 1998. Proces Gurowskiej tak relacjonował tygodnik "Solidarność" w 1. numerze z roku 1998: "W poniedziałek 22 grudnia br. o godz. 9.30 w sali 233 gmachu Sądów przy alei Solidarności w Warszawie rozpoczęła się bezprecedensowa rozprawa. Przed sądem staje dawna sędzina z sekcji tajnej stalinowskiego Sądu Wojewódzkiego w Warszawie, tow. Maria Gurowska, która przed laty skazała na śmierć człowieka ewidentnie niewinnego. Był nim bohaterski komendant Kedywu Komendy Głównej AK, gen. August Emil Fieldorf 'Nil', powieszony w wyniku decyzji Gurowskiej w więzieniu mokotowskim 24 lutego 1953 r. [...]. Na pierwszą rozprawę oskarżona nie stawiła się, przedstawiając za pośrednictwem swego obrońcy zaświadczenie lekarskie z maja br. o złym stanie zdrowia. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego mec. Izabela Skorupkowa tak to skomentowała: 'Gdy staje sprawa odpowiedzialności sądowej, zaczyna się istna epidemia. Kolejno Jaruzelski, Kiszczak, Gurowska nie mogą odpowiadać przed sądem ze względu na chorobę'. Mimo protestu [mec. Skorupkowej] sąd odroczył rozprawę, nakazując badanie lekarskie oskarżonej". Dziewięć lat to dla III RP było za mało, by osądzić zbrodniarkę. Zatwardziałą zbrodniarkę, bo do końca życia twierdziła, że wyrok śmierci na generała był słuszny [!], a ona działała "na podstawie obowiązującego wówczas prawa". Trzeba przyznać, że jest w tym żelazna logika. Prawo było "sowieckie", "rewolucyjne". "Nil" nie nadawał się do "resocjalizacji", ponieważ już w młodości "walczył z młodym państwem radzieckim", jak napisano w uzasadnieniu wyroku. Gurowska powinna być sądzona w wolnej Polsce nie za to, że nie przestrzegała obowiązującego w roku 1952 prawa, lecz za to, że dopuściła się zbrodni na człowieku walczącym o niepodległy byt Polski! Paradoks Hemara Tylko że polski wymiar sprawiedliwości nie posługuje się dziś takimi kategoriami, ponieważ traktuje powojenne dominium sowieckie w Polsce jako suwerenne państwo! Jakżeby inaczej, skoro obecna Polska jest tego dominium następcą prawnym?! Skoro w wydawanej w roku 2005 Wielkiej Encyklopedii Powszechnej PWN z całą powagą twierdzi się, że Bierut był prezydentem Polski! Skoro twierdzi się, że Polska sowiecka miała "sejm" i że odbywały się "wybory" do tego "sejmu"! To zawsze bardzo dziwiło, wręcz zdumiewało Mariana Hemara, który z dalekiego, nieosiągalnego dla rodaków z kraju Londynu pisał w roku 1953: "Nie mogę się domyśleć, po co im ta zabawa, w jakieś 'wybory do sejmu', w jakieś 'wyborcze prawa' [...]. Pełnoletni bandyci, oprawcy i złodzieje bawią się w demokrację, w prawa i przywileje [...]. Cały kraj mają w garści, ukradli i dzierżą w łapie, jak się żywnie spodoba bolszewickiemu satrapie [...]. Już twoją duszą zgubioną diabły z bezpieki kupczą. Już oni ciebie zgomułczą! Już oni ciebie zosubczą! [...] I naraz te diabelskie syny, kuzyny i szwagry, po zabawach w procesy, w rewizje, czystki, łagry, w egzekucje i zsyłki, w śmierć ludzką i ludzki lament, bawią się. W co? W demokrację, w narodowy parlament!". Marian Hemar już dawno nie żyje. Wydawało się, że paradoks, który tak trafnie przedstawił w swoim wierszu, należy do przeszłości. Jest jednak inaczej. Komunizmu już podobno w Polsce nie ma, a my dalej uprawiamy zabawę polegającą na traktowaniu sowieckiego dominium jako suwerennego państwa i dzieląc włos na dwoje, roztrząsamy, czy zbrodniarze mordujący najlepszych ludzi, jakich miała Polska, działali "zgodnie z obowiązującym wówczas prawem"! Kazali... W grudnia 1950 r. "Nil" został osadzony w więzieniu przy ulicy Rakowieckiej w Warszawie. Śledztwo prowadził, a raczej preparował, ppor. Kazimierz Górski, który sporządził zakłamany akt oskarżenia, pełen zmyślonych zarzutów. Jego też nie dosięgnęła nierychliwa ręka sprawiedliwości III RP. Twierdził, że tylko zapisywał zeznania generała. "Charakter śledztwa nie zależał ode mnie, wykonywałem tylko rozkazy przełożonych". Ile razy słyszeliśmy to wcześniej z ust zbrodniarzy niemieckich. Befehl ist Befehl! Ilu peerelowskich i postpeerelowskich pisarczyków snuło na ten temat swoje refleksje. O "Nilu" nie napisał żaden, nawet wtedy, gdy już było wolno. Kazimierz Górski nigdy nie stanął przed sądem, choć w jego przypadku nie było problemu z ekstradycją. Mieszka w Warszawie. Towarzysz prokurator Przygotowany przez Górskiego akt oskarżenia podpisał prokurator Benjamin Wajsblech. To on oskarżał "Nila" przed sądem. Jeszcze za Peerelu zarzucano Wajsblechowi przetrzymywanie ludzi w areszcie bez uzasadnionej przyczyny, preparowanie akt śledztwa poprzez usuwanie zeznań korzystnych dla oskarżonych, psychiczne i fizyczne znęcanie się nad przesłuchiwanymi. Zwolniono go z prokuratury po 1956 r., dożywał na wysokiej emeryturze dla "zasłużonych". Zmarł już w czasach III RP, ale jakoś wszyscy o nim zapomnieli. "Autorytet" Sędziowie Sądu Najwyższego Emil Merz, Igor Andrejew i Gustaw Auscaler podtrzymali 20 października 1952 r. wyrok śmierci na generała. Andrejew to człek wielce zasłużony. Współautor kodeksu karnego z roku 1969. Jego podręczniki do dziś polecane są studentom prawa! W roku 1988 Uniwersytet Warszawski opublikował kolejny tom prawniczych "Studia Iuridica" specjalnie dla "uczczenia pracy naukowej Igora Andrejewa" [!]. Podobno profesorowie nie wiedzieli o jego haniebnej roli w skazaniu "Nila". Nie wiedzieli?! Wiedzieli, ale myśleli, że sprawa już przyschła! Kiedy rok później zrobiło się o niej głośno, usunięto Andrejewa z Rady Naukowej Instytutu Prawa Karnego UW. Wszystko, tylko nie skandal. "Azylant" Sędzia Emil Merz już nie żyje, a sędzia Gustaw Auscaler wyjechał w 1968 r. do Izraela, gdzie go powitano z otwartymi rękami jako niewinną ofiarę "polskiego antysemityzmu". Był poszukiwany listem gończym, ale wśród swoich nic mu nie groziło. Zresztą, on nawet nie był sędzią, nie skończył żadnych studiów, tylko partyjne kursa. W razie czego też mógłby powiedzieć, że mu kazali. Wybrała wolność... Tak samo jak Wolińska, w Wielkiej Brytanii znalazła azyl prokurator Paulina Kern, która oskarżała "Nila" przed Sądem Najwyższym. Jeszcze za Peerelu stawiano jej zarzuty łamania prawa. Jeśli świadek obrony był niewygodny, to go po prostu nie wzywała. Kwestionowała wszelkie skargi na fizyczne znęcanie się podczas śledztwa. Kwitowała je krótko: "władze śledcze Polski Ludowej nie biją". Dobrana para Wykonanie wyroku na "Nilu" nadzorowała wicedyrektor Departamentu III Generalnej Prokuratury Alicja Graff. Jej mąż, Kazimierz Graff, oskarżał m.in. kpt. Stanisława Sojczyńskiego "Warszyca", dowódcę Konspiracyjnego Wojska Polskiego, zamordowanego w lutym 1947 roku. Graffowie spokojnie mieszkają w Warszawie, na "zasłużonej", wysokiej emeryturze. Kombinat zbrodni, jakim był "wymiar sprawiedliwości" Polski Sowieckiej, łączył ludzi. Czy dlatego że czuli się "elitą", czy może dlatego że przynajmniej przed sobą nie musieli się wstydzić? Wykonywali wszak tę samą, brudną robotę. "Nie masz zbrodni bez kary"? Licealiści polscy zapisują w swoich zeszytach słynne słowa z ballady "Lilie" Adama Mickiewicza: "Nie masz zbrodni bez kary". To kwintesencja romantycznego idealizmu. Tylko że młody Mickiewicz nie słyszał jeszcze wtedy o komunizmie i nie miał pojęcia o perfidii jego pogrobowców... Grób "Nila" Nie wiemy, gdzie złożono śmiertelne szczątki generała. Oprawcy zadbali, byśmy nigdy nie mieli co do tego pewności. W końcu ze wszystkich zamordowanych po wojnie żołnierzy niepodległej Rzeczypospolitej ten był najwyższy rangą! Innymi, równie znaczącymi, zajęli się sami Sowieci, na przykład dowódcą Armii Krajowej gen. Leopoldem Okulickim. Nawet nie wiemy, kiedy został zamordowany, bo przecież protokołu z wykonania wyroku śmierci nie ma. Został skazany "tylko" na 10 lat więzienia... Generał "Nil" może spoczywać na Służewcu. Na pewno nie w alei zasłużonych jakiegokolwiek warszawskiego cmentarza, bo tam miejsca zarezerwowano dla sowieckich kolaborantów: aparatczyków, bezpieczniaków, Sowietów "pełniących obowiązki Polaków", sędziów nie wahających się zabijać bohaterów walczących o nasz niepodległy byt, posłusznych prokuratorów, pisarzy z "frontu walki ideologicznej" i innych, na swój sposób "zasłużonych". Wśród nich znajdziemy pułkownika NKWD, powojennego "obywatela prezydenta", zbrodniarza odrzucającego wnioski o ułaskawienie, chętnie pokazującego się wśród dzieci... Badania z użyciem georadaru prowadzone były w lecie zeszłego roku na parkingu koło cmentarza przy ulicy Wałbrzyskiej w Warszawie. To miejsce, które służyło komunistycznemu ministerstwu bezpieczeństwa do skrytych pochówków jego ofiar: "dół kryjomy", jak w pamiętnym wierszu Mickiewicza o matce Polce, wapno, udeptana ziemia jak w bajce Antoniego Goreckiego o diable, który chciał ukryć przed człowiekiem rozsypane na jego drodze ziarno. Ziarno niepodległości, która nigdy nie jest dana raz na zawsze. Jeśli nie wiadomo, gdzie jest grób "Nila", to może być wszędzie - w postaci tablicy z napisem, symbolicznej mogiły. Przede wszystkim w naszych sercach.
Piotr Szubarczyk IPN Gdańsk
Nasz Dziennik, 2008-02-24
Sprawa generała "Nila" Dnia 16 kwietnia 1952 r., po kilkugodzinnym "procesie", komunistyczny Sąd Wojewódzki w Warszawie, pod przewodnictwem Marii Gurowskiej, "postanowił Fieldorfa Augusta Emila uznać winnym czynów zarzucanych mu aktem oskarżenia i za to na zasadzie art. 1 pkt. 1 dekretu PKWN z 31 sierpnia 1944 r. o wymiarze kary dla faszystowsko-hitlerowskich zbrodniarzy skazać go na karę śmierci". Tak potraktowano legendę Podziemnego Państwa Polskiego czasu wojny, szefa Kedywu Armii Krajowej, w młodości legionistę, który 6 sierpnia 1914 r. wyruszał z krakowskich Oleandrów z Pierwszą Kompanią Kadrową, śniąc sen o wolnej Polsce. Według "sądu", generał August Emil Fieldorf "Nil" występował przeciwko "bojownikom o wolność i wyzwolenie społeczne" [!]. "Udowodniono" mu "morderstwa około 1000 antyfaszystów" [!], dodając, że to tylko "w części obrazuje faktyczne zbrodnie, które obciążają skazanego". Zdaniem "sądu", wyrażonym w opinii dla Sądu Najwyższego PRL, "skazany Fieldorf na łaskę nie zasługuje. Wykazał wielkie natężenie woli przestępczej [...]. Nie istnieje możliwość resocjalizacji skazanego". 24 lutego 1953 r., około godziny 15.00-15.25 zamordowano generała. Aby go jeszcze bardziej upokorzyć i pohańbić, wykonano "wyrok" nie przez rozstrzelanie - na co jako żołnierz, organizator zamachu na Franza Kutscherę zasłużył - lecz przez powieszenie. Według niepotwierdzonych, anonimowych, ale bardzo prawdopodobnych relacji, przed zadaniem śmierci oprawcy kazali "Nilowi" uklęknąć i ukorzyć się. Gdy odmówił, zakatowano go. Powieszono martwe już ciało. Tak mogło być. Oprawcy pod ochroną Kiedy się mówi o ludziach, którzy przyłożyli rękę do śmierci "Nila", najczęściej wymienia się Helenę Wolińską, po pierwszym mężu Jóźwiak, potem Brus. Była komunistycznym prokuratorem wojskowym w stopniu pułkownika. Prywatnie żona komunistycznego generała, przed wojną członka agenturalnej KPP, w czasie wojny szefa sztabu zaprojektowanych przez Stalina formacji GL i AL, po wojnie członka Politbiura PZPR i komendanta MO, także wiceministra bezpieki (1945-1949), wreszcie wicepremiera (1955-1956). To ona nakazała aresztowanie "Nila". Od roku 1971 żyje w Wielkiej Brytanii. Musiała tam wyjechać ze względu na "polski antysemityzm"... Od roku 1998 trwają starania zmierzające do jej ekstradycji i postawienia przed sądem, których końca nie widać. Europa jest "humanitarna", a Wolińska dobiega dziś dziewięćdziesiątki. Brytyjczycy muszą ją chronić, bo przecież polscy "antysemici" i "ksenofobi" mogliby jej wyrządzić krzywdę. Nie ma obawy. My też mamy swoich "humanistów", którzy zadbają o to, by Wolińską przekonywająco usprawiedliwić ("działała zgodnie z prawem"). Wielka Brytania niepotrzebnie kompromituje się, chroniąc zbrodniarkę i uniemożliwiając jej ekstradycję. Niewiele żądamy. Tylko tyle, by ta kobieta została uznana za winną udziału w zbrodni. Bez żalu Maria Górowska vel Gurowska (sama dokonała zmiany w nazwisku) już nie żyje. W czasie wojny była w komunistycznej AL, po wojnie kierowała "szkołą prawniczą", której zadaniem było dostarczenie ludziom od czarnej roboty świadectwa na piśmie, że są "sędziami", "prokuratorami". Uczyli się szybko. Po kilku miesiącach półanalfabeci stawali się "sędziami", gotowymi do zabijania tych, których wskaże partia. To Gurowska skazała "Nila" na śmierć. Nie dożyła wyroku, zmarła w roku 1998. Proces Gurowskiej tak relacjonował tygodnik "Solidarność" w 1. numerze z roku 1998: "W poniedziałek 22 grudnia br. o godz. 9.30 w sali 233 gmachu Sądów przy alei Solidarności w Warszawie rozpoczęła się bezprecedensowa rozprawa. Przed sądem staje dawna sędzina z sekcji tajnej stalinowskiego Sądu Wojewódzkiego w Warszawie, tow. Maria Gurowska, która przed laty skazała na śmierć człowieka ewidentnie niewinnego. Był nim bohaterski komendant Kedywu Komendy Głównej AK, gen. August Emil Fieldorf 'Nil', powieszony w wyniku decyzji Gurowskiej w więzieniu mokotowskim 24 lutego 1953 r. [...]. Na pierwszą rozprawę oskarżona nie stawiła się, przedstawiając za pośrednictwem swego obrońcy zaświadczenie lekarskie z maja br. o złym stanie zdrowia. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego mec. Izabela Skorupkowa tak to skomentowała: 'Gdy staje sprawa odpowiedzialności sądowej, zaczyna się istna epidemia. Kolejno Jaruzelski, Kiszczak, Gurowska nie mogą odpowiadać przed sądem ze względu na chorobę'. Mimo protestu [mec. Skorupkowej] sąd odroczył rozprawę, nakazując badanie lekarskie oskarżonej". Dziewięć lat to dla III RP było za mało, by osądzić zbrodniarkę. Zatwardziałą zbrodniarkę, bo do końca życia twierdziła, że wyrok śmierci na generała był słuszny [!], a ona działała "na podstawie obowiązującego wówczas prawa". Trzeba przyznać, że jest w tym żelazna logika. Prawo było "sowieckie", "rewolucyjne". "Nil" nie nadawał się do "resocjalizacji", ponieważ już w młodości "walczył z młodym państwem radzieckim", jak napisano w uzasadnieniu wyroku. Gurowska powinna być sądzona w wolnej Polsce nie za to, że nie przestrzegała obowiązującego w roku 1952 prawa, lecz za to, że dopuściła się zbrodni na człowieku walczącym o niepodległy byt Polski! Paradoks Hemara Tylko że polski wymiar sprawiedliwości nie posługuje się dziś takimi kategoriami, ponieważ traktuje powojenne dominium sowieckie w Polsce jako suwerenne państwo! Jakżeby inaczej, skoro obecna Polska jest tego dominium następcą prawnym?! Skoro w wydawanej w roku 2005 Wielkiej Encyklopedii Powszechnej PWN z całą powagą twierdzi się, że Bierut był prezydentem Polski! Skoro twierdzi się, że Polska sowiecka miała "sejm" i że odbywały się "wybory" do tego "sejmu"! To zawsze bardzo dziwiło, wręcz zdumiewało Mariana Hemara, który z dalekiego, nieosiągalnego dla rodaków z kraju Londynu pisał w roku 1953: "Nie mogę się domyśleć, po co im ta zabawa, w jakieś 'wybory do sejmu', w jakieś 'wyborcze prawa' [...]. Pełnoletni bandyci, oprawcy i złodzieje bawią się w demokrację, w prawa i przywileje [...]. Cały kraj mają w garści, ukradli i dzierżą w łapie, jak się żywnie spodoba bolszewickiemu satrapie [...]. Już twoją duszą zgubioną diabły z bezpieki kupczą. Już oni ciebie zgomułczą! Już oni ciebie zosubczą! [...] I naraz te diabelskie syny, kuzyny i szwagry, po zabawach w procesy, w rewizje, czystki, łagry, w egzekucje i zsyłki, w śmierć ludzką i ludzki lament, bawią się. W co? W demokrację, w narodowy parlament!". Marian Hemar już dawno nie żyje. Wydawało się, że paradoks, który tak trafnie przedstawił w swoim wierszu, należy do przeszłości. Jest jednak inaczej. Komunizmu już podobno w Polsce nie ma, a my dalej uprawiamy zabawę polegającą na traktowaniu sowieckiego dominium jako suwerennego państwa i dzieląc włos na dwoje, roztrząsamy, czy zbrodniarze mordujący najlepszych ludzi, jakich miała Polska, działali "zgodnie z obowiązującym wówczas prawem"! Kazali... W grudnia 1950 r. "Nil" został osadzony w więzieniu przy ulicy Rakowieckiej w Warszawie. Śledztwo prowadził, a raczej preparował, ppor. Kazimierz Górski, który sporządził zakłamany akt oskarżenia, pełen zmyślonych zarzutów. Jego też nie dosięgnęła nierychliwa ręka sprawiedliwości III RP. Twierdził, że tylko zapisywał zeznania generała. "Charakter śledztwa nie zależał ode mnie, wykonywałem tylko rozkazy przełożonych". Ile razy słyszeliśmy to wcześniej z ust zbrodniarzy niemieckich. Befehl ist Befehl! Ilu peerelowskich i postpeerelowskich pisarczyków snuło na ten temat swoje refleksje. O "Nilu" nie napisał żaden, nawet wtedy, gdy już było wolno. Kazimierz Górski nigdy nie stanął przed sądem, choć w jego przypadku nie było problemu z ekstradycją. Mieszka w Warszawie. Towarzysz prokurator Przygotowany przez Górskiego akt oskarżenia podpisał prokurator Benjamin Wajsblech. To on oskarżał "Nila" przed sądem. Jeszcze za Peerelu zarzucano Wajsblechowi przetrzymywanie ludzi w areszcie bez uzasadnionej przyczyny, preparowanie akt śledztwa poprzez usuwanie zeznań korzystnych dla oskarżonych, psychiczne i fizyczne znęcanie się nad przesłuchiwanymi. Zwolniono go z prokuratury po 1956 r., dożywał na wysokiej emeryturze dla "zasłużonych". Zmarł już w czasach III RP, ale jakoś wszyscy o nim zapomnieli. "Autorytet" Sędziowie Sądu Najwyższego Emil Merz, Igor Andrejew i Gustaw Auscaler podtrzymali 20 października 1952 r. wyrok śmierci na generała. Andrejew to człek wielce zasłużony. Współautor kodeksu karnego z roku 1969. Jego podręczniki do dziś polecane są studentom prawa! W roku 1988 Uniwersytet Warszawski opublikował kolejny tom prawniczych "Studia Iuridica" specjalnie dla "uczczenia pracy naukowej Igora Andrejewa" [!]. Podobno profesorowie nie wiedzieli o jego haniebnej roli w skazaniu "Nila". Nie wiedzieli?! Wiedzieli, ale myśleli, że sprawa już przyschła! Kiedy rok później zrobiło się o niej głośno, usunięto Andrejewa z Rady Naukowej Instytutu Prawa Karnego UW. Wszystko, tylko nie skandal. "Azylant" Sędzia Emil Merz już nie żyje, a sędzia Gustaw Auscaler wyjechał w 1968 r. do Izraela, gdzie go powitano z otwartymi rękami jako niewinną ofiarę "polskiego antysemityzmu". Był poszukiwany listem gończym, ale wśród swoich nic mu nie groziło. Zresztą, on nawet nie był sędzią, nie skończył żadnych studiów, tylko partyjne kursa. W razie czego też mógłby powiedzieć, że mu kazali. Wybrała wolność... Tak samo jak Wolińska, w Wielkiej Brytanii znalazła azyl prokurator Paulina Kern, która oskarżała "Nila" przed Sądem Najwyższym. Jeszcze za Peerelu stawiano jej zarzuty łamania prawa. Jeśli świadek obrony był niewygodny, to go po prostu nie wzywała. Kwestionowała wszelkie skargi na fizyczne znęcanie się podczas śledztwa. Kwitowała je krótko: "władze śledcze Polski Ludowej nie biją". Dobrana para Wykonanie wyroku na "Nilu" nadzorowała wicedyrektor Departamentu III Generalnej Prokuratury Alicja Graff. Jej mąż, Kazimierz Graff, oskarżał m.in. kpt. Stanisława Sojczyńskiego "Warszyca", dowódcę Konspiracyjnego Wojska Polskiego, zamordowanego w lutym 1947 roku. Graffowie spokojnie mieszkają w Warszawie, na "zasłużonej", wysokiej emeryturze. Kombinat zbrodni, jakim był "wymiar sprawiedliwości" Polski Sowieckiej, łączył ludzi. Czy dlatego że czuli się "elitą", czy może dlatego że przynajmniej przed sobą nie musieli się wstydzić? Wykonywali wszak tę samą, brudną robotę. "Nie masz zbrodni bez kary"? Licealiści polscy zapisują w swoich zeszytach słynne słowa z ballady "Lilie" Adama Mickiewicza: "Nie masz zbrodni bez kary". To kwintesencja romantycznego idealizmu. Tylko że młody Mickiewicz nie słyszał jeszcze wtedy o komunizmie i nie miał pojęcia o perfidii jego pogrobowców... Grób "Nila" Nie wiemy, gdzie złożono śmiertelne szczątki generała. Oprawcy zadbali, byśmy nigdy nie mieli co do tego pewności. W końcu ze wszystkich zamordowanych po wojnie żołnierzy niepodległej Rzeczypospolitej ten był najwyższy rangą! Innymi, równie znaczącymi, zajęli się sami Sowieci, na przykład dowódcą Armii Krajowej gen. Leopoldem Okulickim. Nawet nie wiemy, kiedy został zamordowany, bo przecież protokołu z wykonania wyroku śmierci nie ma. Został skazany "tylko" na 10 lat więzienia... Generał "Nil" może spoczywać na Służewcu. Na pewno nie w alei zasłużonych jakiegokolwiek warszawskiego cmentarza, bo tam miejsca zarezerwowano dla sowieckich kolaborantów: aparatczyków, bezpieczniaków, Sowietów "pełniących obowiązki Polaków", sędziów nie wahających się zabijać bohaterów walczących o nasz niepodległy byt, posłusznych prokuratorów, pisarzy z "frontu walki ideologicznej" i innych, na swój sposób "zasłużonych". Wśród nich znajdziemy pułkownika NKWD, powojennego "obywatela prezydenta", zbrodniarza odrzucającego wnioski o ułaskawienie, chętnie pokazującego się wśród dzieci... Badania z użyciem georadaru prowadzone były w lecie zeszłego roku na parkingu koło cmentarza przy ulicy Wałbrzyskiej w Warszawie. To miejsce, które służyło komunistycznemu ministerstwu bezpieczeństwa do skrytych pochówków jego ofiar: "dół kryjomy", jak w pamiętnym wierszu Mickiewicza o matce Polce, wapno, udeptana ziemia jak w bajce Antoniego Goreckiego o diable, który chciał ukryć przed człowiekiem rozsypane na jego drodze ziarno. Ziarno niepodległości, która nigdy nie jest dana raz na zawsze. Jeśli nie wiadomo, gdzie jest grób "Nila", to może być wszędzie - w postaci tablicy z napisem, symbolicznej mogiły. Przede wszystkim w naszych sercach.
Piotr Szubarczyk IPN Gdańsk
ZBRODNIE KOMUNISTÓW- "Gen. August Emil Fieldorf 'Nil' " 1/2
ZBRODNIE KOMUNISTÓW- "Gen. August Emil Fieldorf 'Nil' " 2/2
Testament więźniów Auschwitz. Nie budźcie bestii w człowieku. Raz obudzona nie cofnie się przed niczym...
Testament więźniów Auschwitz. Nie budźcie bestii w człowieku. Raz obudzona nie cofnie się przed niczym...
Jerzy Junosza-Kowalewski - Prezes Oddziału Warszawskiego TONO (Towarzystwo Opieki nad Oświęcimiem), więzień niemieckich obozów koncentracyjnych; inż. Bolesław Staroń - członek Oddziału Warszawskiego TONO, więzień Pawiaka i obozu KL Auschwitz; Bogumił Soje (2008-02-03)
Rozmowy niedokończone
słuchajzapisz
Jerzy Junosza-Kowalewski - Prezes Oddziału Warszawskiego TONO (Towarzystwo Opieki nad Oświęcimiem), więzień niemieckich obozów koncentracyjnych; inż. Bolesław Staroń - członek Oddziału Warszawskiego TONO, więzień Pawiaka i obozu KL Auschwitz; Bogumił Soje (2008-02-03)
Rozmowy niedokończone
słuchajzapisz
Saturday, February 23, 2008
ZBRODNIE (ŻYDO)KOMUNISTÓW- "Rabin kontra prof. Nowak" 1/2
ZBRODNIE (ŻYDO)KOMUNISTÓW- "Rabin kontra prof. Nowak" 1/2
Friday, February 22, 2008
VIVA OBAMA 2008 and Polonia
VIVA OBAMA 2008 Papa John Paul Secundo
El Papa en Monterrey
Tony Melendez "Hands in Heaven"
Amedeo Minghi - Un uomo venuto da molto lontano
PATER NOSTER
El Papa en Monterrey
Tony Melendez "Hands in Heaven"
Amedeo Minghi - Un uomo venuto da molto lontano
PATER NOSTER
Warszawskie dzieci,Rota.Powstanie Warszawskie.
Warszawskie dzieci,Rota.Powstanie Warszawskie.
Warszawskie dzieci,Rota.Powstanie Warszawskie.
Jews were invated to Poland in the Middle Ages, when they were persecuted in the most of Western Europe, they even got special rights, which other people didn't have, sure that wasn't pure love, but Poland was losing many people in countless wars, so simply needed more people, but anyway facts matter. Without that Jews If survived would be something like native Americans today.
It got worse in 19th century, when Poland lost independence and Poles realized that minorities, especially Jews didn't really care abou that. That's when the whole Polish nationalism was born, before people in Poland were first of all divided into nobelmen and peasants, not into nationalities. Jews not only weren't patriotic, usually they didn't even bother to learn the language and assimilate.
During WW2 not so many people were helping Jews, but very few collaborated (Poland was the only country without collaboration government or any other serious collaboration forces) and most were just trying to survive, 3 million Polish "goys" (non Jews) were killed and they couldn't help themselves, so how they could help someone else ?
If you ask If there was anti-semitism in Poland, the answer can't be other than yes, but Poland and Poles generally did more good than bad for Jews and anti-Semitism in 19th and early 20th century was maybe not justified but let's say not surprising in that situation.
Unfortunately many Jews (especially American) today is spreading anti-Polish propaganda, which especially in case of WW2 and a country, which lost the most and a nation, which suffered less than only Jews and Gypsies is shocking and simply disgusting.
Let's take a look at this from your first post:
"Post war only 4 of the 700 survived. He returns to his home after the war to find it occupied by 3 families who denied him access and berated him for wanting it back."
For a western reader, who has little idea about situation in Poland during and after WW2 that's of course "Polish antisemitism", the author knows that, so of course he "forgot" to add that about 50% of buildings in Poland were destroyed or seriously damaged (in Warsaw over 90%), so people were moving to whatever was still standing. What these 3 families should have done ? Got frozen looking at the empty house, whose owners were probably dead ? Or take their children and leave to the forest, when mr. owner came back and wanted to have a large house only for himself ?
Warszawskie dzieci,Rota.Powstanie Warszawskie.
Jews were invated to Poland in the Middle Ages, when they were persecuted in the most of Western Europe, they even got special rights, which other people didn't have, sure that wasn't pure love, but Poland was losing many people in countless wars, so simply needed more people, but anyway facts matter. Without that Jews If survived would be something like native Americans today.
It got worse in 19th century, when Poland lost independence and Poles realized that minorities, especially Jews didn't really care abou that. That's when the whole Polish nationalism was born, before people in Poland were first of all divided into nobelmen and peasants, not into nationalities. Jews not only weren't patriotic, usually they didn't even bother to learn the language and assimilate.
During WW2 not so many people were helping Jews, but very few collaborated (Poland was the only country without collaboration government or any other serious collaboration forces) and most were just trying to survive, 3 million Polish "goys" (non Jews) were killed and they couldn't help themselves, so how they could help someone else ?
If you ask If there was anti-semitism in Poland, the answer can't be other than yes, but Poland and Poles generally did more good than bad for Jews and anti-Semitism in 19th and early 20th century was maybe not justified but let's say not surprising in that situation.
Unfortunately many Jews (especially American) today is spreading anti-Polish propaganda, which especially in case of WW2 and a country, which lost the most and a nation, which suffered less than only Jews and Gypsies is shocking and simply disgusting.
Let's take a look at this from your first post:
"Post war only 4 of the 700 survived. He returns to his home after the war to find it occupied by 3 families who denied him access and berated him for wanting it back."
For a western reader, who has little idea about situation in Poland during and after WW2 that's of course "Polish antisemitism", the author knows that, so of course he "forgot" to add that about 50% of buildings in Poland were destroyed or seriously damaged (in Warsaw over 90%), so people were moving to whatever was still standing. What these 3 families should have done ? Got frozen looking at the empty house, whose owners were probably dead ? Or take their children and leave to the forest, when mr. owner came back and wanted to have a large house only for himself ?
Wednesday, February 20, 2008
Nieznane początki niemieckiego obozu Auschwitz BBC
Nieznane początki niemieckiego obozu Auschwitz BBC
Nieznane początki niemieckiego obozu Auschwitz
sprzeczne z propagandą lansowaną przez żydowski ruch roszczeniowy. Prof. IC Pogonwski http://www.pogonowski.com...Auschwitz Germany Reich BBC historia
Nieznane początki niemieckiego obozu Auschwitz
sprzeczne z propagandą lansowaną przez żydowski ruch roszczeniowy. Prof. IC Pogonwski http://www.pogonowski.com...Auschwitz Germany Reich BBC historia
Gross nie może decydować o przyszłości
Gross nie może decydować o przyszłości
Nasz Dziennik, 2008-02-17
Z ks. prof. Waldemarem Chrostowskim, biblistą, i prof. Jerzym Robertem Nowakiem, historykiem, o antypolskiej i antykatolickiej książce J.T. Grossa rozmawia Mariusz Bober
Dlaczego książka, na której poważni historycy nie zostawiają suchej nitki i co do wiarygodności której - przynajmniej niektórych tez - mają wątpliwości nawet czołowi jej piewcy m.in. z "Gazety Wyborczej", jest od miesięcy omawiana przez najważniejsze ośrodki opiniotwórcze dzisiejszego świata?
Prof. Jerzy Robert Nowak: - Przyczyną jest przede wszystkim głęboka niewiedza, zwłaszcza czytelników na Zachodzie, a szczególnie w USA, o tym, co się działo w Polsce i ogólnie w Europie Środkowej. Zaryzykowałbym stwierdzenie, że 98 proc. Amerykanów nie ma o tym zielonego pojęcia. Na tym właśnie bazuje Gross, rzucając skandaliczne oskarżenia. Niestety, za mało jest osób, które tak jak prof. Norman Davies torują na Zachodzie drogę do lepszego poznania Polski.
Ks. prof. Waldemar Chrostowski: - Myślę, że na całą sprawę trzeba spojrzeć szerzej i głębiej. Po pierwsze, musimy wiedzieć, że Żydzi są bardzo zainteresowani przeszłością, choć niekoniecznie historią w obiektywnym tego słowa znaczeniu. Zainteresowanie to jest tak dawne jak naród żydowski. Jego rezultatem jest prowadzenie bardzo przemyślanej polityki historycznej, w której wcale nie chodzi o odtwarzanie i wiarygodne badanie tego, co się naprawdę wydarzyło, ale o przegląd dziejów podejmowany z perspektywy specyficznie żydowskiej po to, by uzasadniać i konsolidować żydowską tożsamość. Ta perspektywa wcale nie pokrywa się ze spojrzeniem na przeszłość sąsiadów nie-Żydów, bo jest wprost wypadkową tożsamości żydowskiej, której sedno polega na tym, że w każdych warunkach odcina się od swojego otoczenia. Żydzi na każdym kroku podkreślają swoją inność i odrębność. W efekcie przeszłość obchodzi ich tylko o tyle, o ile można ją wykorzystać do podtrzymywania i umacniania żydowskiej tożsamości. Po drugie, co wynika z tego, o czym powiedziałem, znacząca część żydowskiego podejścia do przeszłości ma charakter antychrześcijański, a w szczególności antykatolicki. Jest to wypadkowa dwóch tysięcy lat odcinania się Synagogi od Kościoła, izolacji i wrogości oraz stereotypów i uprzedzeń. Obiektywny historyk powie, że ta wrogość i uprzedzenia były wzajemne. Jednak po stronie żydowskiej miały one inny charakter niż po stronie chrześcijańskiej, mianowicie były o wiele bardziej zawoalowane i dlatego przeniknęły głębiej do żydowskiego sposobu postrzegania świata. Od drugiej połowy XIX w., kiedy rozpoczęła się duża emigracja Żydów z naszej części Europy do USA, doszedł nowy element, a mianowicie antypolskość, która z czasem przybierała na sile. Polskę zaczęto przedstawiać tak jak biblijny Egipt, co się wzmogło po II wojnie światowej. Książka J.T. Grossa nie tylko odzwierciedla te nastroje, lecz wręcz je tworzy. Antypolskość przenoszona wraz z emigrującymi Żydami na grunt amerykański była i pozostaje nadal zupełnie bezkarna, a w niektórych kręgach, jako składnik swoiście pojmowanej poprawności, jest obowiązkowa.
Ale przecież Żydzi w Polsce nie byli ciemiężeni jak niegdyś w Egipcie?
W.Ch.: - To oczywiste, że nie ma żadnych paraleli między sytuacją Żydów w Polsce a ich położeniem w Egipcie faraonów tak, jak zostało ono przedstawione na kartach biblijnej Księgi Wyjścia. Ale, powtórzmy, wcale nie chodzi o ustalanie prawdy! W swoich pamiętnikach napisanych w okresie I wojny światowej Ignacy Paderewski wspomina, że podróżując po Ameryce w poszukiwaniu sojuszników, którzy pomogą w odzyskaniu przez Polskę niepodległości, napotykał największy sprzeciw ze strony Żydów pochodzących z Niemiec. Oni zawsze byli antypolsko usposobieni, a to przecież oni nadawali ton życiu żydowskiemu w USA. Przez kilka stuleci żydowskie matki opowiadały dzieciom hagadę, że Żydzi znaleźli schronienie w kraju, w którym drzewa szumiały po hebrajsku, a na ich pniach zobaczyli słowo "Po-lin" - "tutaj odpocznij". Polin to żydowska nazwa Polski. Nasza Ojczyzna była i dla nich ziemią odpoczynku i wytchnienia, opuścili ją jednak i musieli to jakoś uzasadnić. Uzasadnienia szukali nie tyle ludzie prości, ile ideolodzy żydowscy, którzy stopniowo zmieniali żydowską pamięć o Polsce. Miary tego zła dopełnili niemieccy narodowi socjaliści, którzy wybrali Polskę na miejsce masowej zagłady milionów Żydów. W tych dramatycznych okolicznościach dawna hagada żydowska nabrała zupełnie nowego znaczenia. Odtąd Żydzi patrzą na Polskę jako na swoje wielkie cmentarzysko, a cmentarz to dla nich miejsce skalane, nieczyste. To spojrzenie przenoszą na Polaków. Jednym z najbardziej dramatycznych skutków zagłady Żydów dokonanej przez Niemców jest poróżnienie Żydów z Polską i Polakami. Niestety, nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak bardzo Hitler i narodowy socjalizm zaszkodził Polsce, a nie był to przypadek, lecz rezultat starannie zaplanowanej i zrealizowanej eksterminacji. Następni w kolejce do komór gazowych byli Polacy...
J.R.N.: - To widzenie przeszłości Żydów, nastawione na kształtowanie swojej polityki historycznej, oparte na własnych opowiastkach o historii, niestety idzie w parze z ogromnymi zaniedbaniami w dziedzinie polskiej polityki historycznej. Zaniedbania te wynikają z kilku powodów, przede wszystkim z prawie 50 lat komunizmu w Polsce. Ale także podczas ostatnich 17 lat doszło do wielu zaniedbań. Od 1944 r. niestety towarzyszyło tym zjawiskom upowszechnianie masochizmu i nihilizmu narodowego przez ówczesne władze, co było narzucane przez Sowietów. Chcę podkreślić, że wśród historyków wysługujących się ZSRS i propagujących takie treści byli liczni komuniści pochodzenia żydowskiego. Ponadto jeśli chodzi o antypolonizm, o którym mówi Ksiądz Profesor, swoją nowoczesną postać przyjął on, moim zdaniem, w 1943 r., po zdemaskowaniu zbrodni katyńskiej. Sowiecka propaganda na Zachodzie sięgnęła wtedy po metody oczerniania Polaków jako narodu faszystowskiego, antysemickiego, który trzeba trzymać twardą ręką, bo inaczej wyskoczą z niego złe duchy antysemityzmu. Chciałbym również zwrócić uwagę, że opracowywaniem publikacji na temat stosunków polsko-żydowskich zajmowali się głównie autorzy żydowskiego pochodzenia. Tymczasem - jak zwracał uwagę jeszcze prof. Stefan Kieniewicz - jeśli mniejszości zajmują się opisywaniem relacji z większością, to obchodzą je tylko dwie sprawy: wkład przedstawicieli tej mniejszości w naukę, kulturę, gospodarkę etc. albo prześladowanie mniejszości przez większość. Nie pokazywano natomiast innych aspektów. To była wielka deformacja i dysproporcja. Dlatego dziś musimy naprawić wiele zaległości w tej dziedzinie.
Książka Grossa po prostu jest emanacją tych uprzedzeń żydowskich, nagromadzonych przez lata?
W.Ch.: - Do lat 90. XX w. specyficznie żydowski punkt widzenia był propagowany przede wszystkim w środowisku żydowskim i udostępniany np. przez żydowskie periodyki. Wiadomo było, że prezentują one żydowski punkt widzenia, który nas boli i denerwuje, lecz istnieje i trzeba się z nim liczyć. Od kilkunastu lat w Polsce, a zapewne także w innych krajach, specyficznie żydowskie poglądy są przemycane na nasz grunt przez wydawnictwa i ośrodki, które uchodzą za polskie, a nawet katolickie. I to jest problem! Taka sytuacja wprowadza i powoduje zamęt. Nieszczęście polega na tym, że ośrodki te wręcz żądają lub wymuszają, by specyficznie żydowski sposób myślenia i widzenia przeszłości był nie tylko przyjmowany, ale wręcz propagowany przez nas wszystkich, także przez Kościół. Gdy ta strategia okazuje się skuteczna, stajemy się narzędziami wdrażania żydowskiej polityki historycznej.
J.R.N.: Warto podkreślić, że te żydowskie uprzedzenia były często całkowicie nieuzasadnione. Mniej więcej od połowy XIX w. była budowana tzw. łzawa historia Żydów. W jej ramach twierdzono, że Żydom żyło się najlepiej wyłącznie wtedy, gdy mieli własne państwo, a wszędzie, gdzie emigrowali, później byli prześladowani, m.in. w Hiszpanii czy w Polsce. Były to nieprawdziwe opinie, bo także w Hiszpanii mieli dobre okresy, a o Polsce przecież mówiono, że była "Paradisus Judaeorum" (rajem dla Żydów).
Wróćmy jednak do tematu. Więc to, że w XXI w. powstaje kolejna publikacja, merytorycznie marna, ale rzucająca na prawo i lewo oskarżenia zniekształcające rzeczywistość, jest efektem wyłącznie specyficznie żydowskiego, jednostronnego postrzegania przeszłości?
J.R.N. - Wśród wybitnych żydowskich historyków byli już w XIX w. tacy, którzy krytycznie wypowiadali się o postępowaniu Żydów wobec chrześcijan. Jest szokujące, że w XX i XXI wieku odchodzi się od tej rzetelniejszej tradycji na rzecz całkowicie fanatycznych wizji. Zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych środowisko żydowskie zostało zdominowane przez fanatycznie nacjonalistyczne jednostki, charakteryzujące się uprzedzeniami wobec chrześcijan.
W.Ch.: - Użył pan sformułowania "publikacja merytorycznie marna". Zgadzam się z tym, ale wyłącznie na płaszczyźnie historycznej. Zresztą Gross dał także zwodniczy podtytuł: "Eseje historyczne". Natomiast ta książka nie jest słaba na płaszczyźnie socjologicznej i psychologicznej, bo nie tylko odzwierciedla stereotypy, lecz także je umacnia i tworzy nowe. Ona próbuje oddziaływać na wyobraźnię, przede wszystkim żydowską, ale nie tylko. Na wyobraźnię innych nacji oddziałuje o tyle, o ile na to pozwolą. Rozum i argumenty są tam zdecydowanie mniej ważne, liczą się przede wszystkim emocje, a z tymi nie można dyskutować. Rzecz w tym, że w tej książce dominują emocje antypolskie i antykatolickie.
Chyba czasami Polacy na to pozwalają?
W.Ch.: Niestety tak. Za ostatni wymowny przykład może posłużyć publikacja polsko-niemieckiej książki, która ma nauczać o przeszłości i odzwierciedlać spojrzenie Polaków i Niemców. Przyjęto w niej ramy czasowe na lata 1933-1949. Sama ta cezura czasowa przesądza, że dla kogoś, kto sięgnie po tę publikację, Polska jawi się jako sprzymierzeniec Hitlera, kraj, w którym od 1933 r. miały miejsce analogiczne procesy jak w III Rzeszy. Tymczasem w Polsce ten rok wcale nie miał charakteru przełomu, a narodziny i rozwój narodowego socjalizmu były nam całkowicie obce. Co przemawia za połączeniem historii III Rzeszy i II Rzeczypospolitej? Co za historycy rozpowszechniają taki punkt widzenia? Czy to ignorancja? Wątpię! Widać jak na dłoni, że chodzi o świadome i celowe rozmiękczanie i zakłamywanie polskiej historii.
J.R.N.: - Moim zdaniem, ta sytuacja wynika m.in. z tego, że w ostatnich dziesięcioleciach zmarli najwięksi znani polscy historycy. Poza tym po 1989 r. wystąpiły skrajne wręcz przekłamania na temat historii polsko-niemieckiej, a także polsko-żydowskiej i polsko-rosyjskiej. Te pierwsze wynikały w dużej mierze ze świadomej polityki niemieckiej. Niemcy bowiem hojnymi stypendiami, dobrze opłacanymi wykładami itp. zaprowadzili wiele osób zajmujących się historią na drogę kłamstwa. Uważam, że podobną ewolucję przeszedł Władysław Bartoszewski. Jeszcze w 1960 r. w Klubie Krzywego Koła ostrzegał przed wybielaniem Niemców kosztem Polski w ocenie działań z czasu II wojny światowej. Tymczasem w ostatnich kilkunastu latach był jednym z tych, którzy właśnie wybielają rolę Niemców wobec Polski podczas wojny.
W.Ch.: Jeśli jesteśmy już przy osobie Władysława Bartoszewskiego, to zasłużył się on negatywnie także na innym polu. Od początku lat 90., gdy powstała Międzynarodowa Rada Państwowego Muzeum w Oświęcimiu, brałem czynny udział w jej pracach. Starano się w niej szanować wrażliwość polską i żydowską oraz rzetelnie dyskutować o trudnych problemach. Zmieniło się to w połowie lat 90., gdy do Rady został dokooptowany Władysław Bartoszewski, który na jej posiedzeniach reprezentował w zasadzie żydowski punkt widzenia. Po krótkim czasie został jej przewodniczącym. Na jednym z posiedzeń w grudniu 1998 r. postawił pytanie, czy jest sens, by Rada istniała nadal w swoim dotychczasowym kształcie. Odpowiedziałem, że może należy postawić pytanie inaczej: czy jest sens, by to on jej przewodniczył? Po tym wydarzeniu przez kilkanaście miesięcy nie odbyło się żadne posiedzenie Rady, a kiedy zostało zwołane w 2000 r., moje miejsce zajął... ks. Michał Czajkowski. Problem polega na tym, że wciąż odbywa się spektakl, w którym procedury demokratyczne są zastępowane gerontokracją, a ma ona to do siebie, że jest bezkarna.
W takim razie warto postawić pytanie, czy książka Grossa nie utrudni dialogu chrześcijańsko-żydowskiego. Takie obawy wyrażane już były w mediach.
W.Ch.: - Aktualnie nie ma dialogu polsko-żydowskiego. Często zastanawiam się, czy kiedykolwiek istniał, chociaż podejmowano kontakty i rozmowy części Polaków z niektórymi Żydami. Były one ciekawe i obiecujące, a kilka dobrych rzeczy udało się wspólnie zrobić. Jednak ów dialog się skończył, zanim się na dobre zaczął.
Dlaczego?
W.Ch.: - Ponieważ włączyli się w niego ci, którzy za wszelką cenę chcą się Żydom podobać i reprezentują racje oraz wrażliwość wyłącznie żydowską, nie kierując analogicznych inicjatyw w drugą stronę ani nie troszcząc się o to, by Żydzi poznawali racje i wrażliwość polską. Stali się oni główną przeszkodą dla dialogu. Już w połowie lat 90. mówiłem, że problemem nie są relacje polsko-żydowskie czy chrześcijańsko-judaistyczne. Problemem są relacje wewnątrzpolskie, wewnątrzchrześcijańskie, również wewnątrzkościelne. Spotykałem Żydów, i to wpływowych, którzy wykazywali zrozumienie dla polskiej i chrześcijańskiej perspektywy i wrażliwości. Ale nic z tego nie wynikało, bo dialog blokowali ci, dla których jest on niewygodny. Powody były różne, jak więzy rodzinne, emocjonalne, lecz także korzystanie ze stypendiów, funduszy, sponsorowanych wyjazdów itp. Chodziło po prostu o zmonopolizowanie dialogu i kontaktów ze stroną żydowską. Ile razy próbowaliśmy, by dialog miał charakter reprezentatywny i przynosił owoce, okazywało się, że pojawia się liczebnie mała, ale krzykliwa i wpływowa grupa, która uniemożliwiała uczciwą dyskusję. Dialog został włożony do lodówki w 2001 r., po publikacji poprzedniej książki Grossa opatrzonej tytułem "Sąsiedzi". Wraz z nią próbowano zaszczepić Polakom różne fobie i urazy, wobec czego, na szczęście, okazaliśmy się odporni. Cały atak był precyzyjnie przygotowany, przemyślany i zmasowany. Po opublikowaniu "Strachu" spojrzenie na wspólną przeszłość zostało przeniesione z lodówki do zamrażarki.
Można by zastanowić się, czy nie napisać książki będącej odwzorowaniem publikacji Grossa po naszej stronie, z ładunkiem uprzedzeń i wrogości, jakie w niej dochodzą do głosu. Istnieje pokusa, by sporządzić alternatywną wersję naszej historii, w której można by umieścić m.in. takie tezy: "Żydzi już w XIX w. stworzyli komunizm, a później rewolucję bolszewicką; mieli ogromny udział w tworzeniu międzynarodówki komunistycznej w okresie międzywojennym; mieli bardzo niejasny stosunek do swoich pobratymców mordowanych podczas II wojny światowej; mieli także niechlubny udział w budowaniu PRL i zaprowadzaniu w Polsce nowych porządków". Tak, jak uczynił to Gross, można byłoby dla każdej z tych tez znaleźć poparcie teoretyczne i każdą z nich, jeszcze bardziej wyostrzoną, zobrazować wiarygodnymi przykładami.
Taka książka powinna powstać?
W.Ch.: - Jeśli antypolska i antychrześcijańska książka Grossa jest nieprawdziwa i nas boli, to czy opracowanie antyżydowskiej wersji historii jest nam potrzebne, a więc czy odpłacać pięknym za nadobne? W moim przekonaniu, trzeba odeprzeć tę pokusę, bo uleganie jej by nas upokarzało. Oznaczałoby bowiem, że o wzajemnych relacjach decyduje Gross oraz ci, którzy dają pieniądze na jego publikacje i je rozpowszechniają. W naszych wspólnych dziejach były karty jaśniejsze i ciemniejsze, czasami mroczne. Problem polega na tym, na co zwrócimy uwagę i na ile wspólna przeszłość może nas łączyć. Jeśli bowiem ona jedynie nas dzieli, to znaczy, że nie mamy żadnej dobrej perspektywy na przyszłość. Oznaczałoby to, że ton wzajemnym relacjom nadaje wrogość, podstęp, podejrzliwość i przewrotność, a to jest właśnie droga Grossa.
J.R.N.: Trzeba też pamiętać, że pominął on bardzo wiele ważnych świadectw, które nie pasowały do jego tez, opublikowanych przez uczciwych Żydów. Z drugiej strony, w Polsce jeszcze przed Grossem ukazało się wiele antypolskich pozycji. Dlatego uważam, że to powinno być zrównoważone przez pokazanie faktów o autentycznej historii. Zaczynam od siebie i przygotowuję dwutomową historię pokazującą 1000-letnie stosunki polsko-żydowskie, opartą na kilkujęzycznej literaturze. Chciałbym też zauważyć, że powinniśmy wspierać naszych przyjaciół wśród Żydów, m.in. prof. Normana Finkelsteina czy Samuela Dąmbrowskiego. Ponadto powinniśmy uhonorować uczciwych autorów piszących o Polsce. Wiem jednak, że będziemy mieli trudności w uzyskaniu wsparcia z tej strony, ponieważ antypolskie kampanie prowadzi się systematycznie od kilkudziesięciu lat. Nasiliło się to mniej więcej od lat 70., gdy Niemcy wypłacili Żydom takie sumy pieniędzy, po których ci ostatni zaczęli mówić, że za holokaust odpowiadają naziści... Przypominam sobie ciekawą rozmowę, którą przeprowadziłem z panią Zofią Korbońską, wdową po Stefanie Korbońskim, delegacie Rządu RP na Kraj. Notabene pisał on już w latach 70., że Gross chce zrobić karierę na oczernianiu Polaków. Pani Korbońska opowiadała, że mieli wśród znajomych kilkunastu publicystów i prawników żydowskich przychylnych Polakom. Wywierano jednak na nich presję, aby zmienili swoje nastawienie, a dziennikarze, aby zabierając głos na tematy polsko-żydowskie, obowiązkowo mówili o "polskim antysemityzmie". Gdy jeden z tych dziennikarzy sprzeciwił się, jego kariera została zniszczona. Warto w tym kontekście przypomnieć, że prof. Finkelsteina usunięto z uczelni.
Czy "Strach" Grossa nie daje rzeczywiście powodów do strachu, ale właśnie strachu o wywołanie antysemityzmu swoją napastliwością i oskarżeniami bez pokrycia?
J.R.N.: - Zastanawiam się, dlaczego polskie MSZ nie wydało dotąd świadectw uczciwych Żydów o zachowaniu Polaków podczas wojny, np. Ludwika Landaua, prof. Ludwika Hirszfelda czy Arnolda Mostowicza. Nawet w Polsce mało znane są książki np. "Forgotten holocaust" ["Zapomniany holokaust - red.] prof. Richarda C. Lukasa czy "Martyrs of Charity" [Męczennicy miłosierdzia - red.] prof. Wacława Zajączkowskiego.
Czy w książce Grossa tak naprawdę nie chodzi o pieniądze? Tytułowy "Strach", według niego, jest przede wszystkim reakcją Polaków na możliwość powrotu Żydów i odebrania posiadanego wcześniej mienia?
W.Ch.: Trzeba jasno przypomnieć, kto się kogo bał w 1945 r. na terenie Polski. Tytuł pasuje do opisu ówczesnej sytuacji, ale trzeba jej postrzeganie zwyczajnie odwrócić. Zdecydowanie bardziej Polacy bali się Żydów, którzy przyszli do Polski wraz z władzą sowiecką i zaprowadzali u nas nowe porządki. Skutki tego odczuwamy do dzisiaj. Trzeba powiedzieć, że w ciągu ostatnich 20 lat Żydzi włożyli bardzo dużo wysiłku w to, by zatrzeć postrzeganie ich jako rzeczników i piewców komunizmu.
Nie jest żadną tajemnicą, że u podstaw obarczania Polaków winą za skutki II wojny światowej i zagłady Żydów leżą żądania finansowe. Wszystkie polskie rządy, które zmieniają się z regularnością niemal do kilkunastu miesięcy, na początku zwykle próbują obłaskawić Żydów. Czasami robią to w sposób, który wystawia na szwank polską rację stanu. Każdy premier chce mieć spokój z tej strony. Ale gdy powstanie w Polsce rząd, który będzie odstawał od modelu funkcjonującego do tej pory, roszczenia żydowskie pojawią się zapewne ze zdwojoną siłą. Znajdą one wsparcie w Europie Zachodniej, a przede wszystkim w USA. Ta sprawa jest właściwym i najbardziej wiarygodnym probierzem stosunków polsko-amerykańskich. Pamiętam spotkanie w 1998 r. z wpływowymi Żydami w Kanadzie. Kiedy artykułowano te roszczenia, zwróciłem uwagę, że przecież terytorium przedwojennej Polski znajduje się obecnie w granicach kilku państw - Litwy, Białorusi i Ukrainy. Ewentualne roszczenia powinny być dyskutowane także z ich władzami. Odpowiedź była krótka: "Od nich nie da się nic wyciągnąć". Powstaje pytanie, na jakiej zasadzie i dlaczego od nas ma się dać coś wyciągnąć.
J.R.N.: - Profesor Norman Finkelstein nazwał Grossa narzędziem wyłudzania pieniędzy od Polski przez "przedsiębiorstwo holokaust". Książka "Strach" ma torować drogę dla tych roszczeń. Obawiam się, że obecny rząd - w ich mniemaniu - ma spełnić te oczekiwania. Świadczą o tym takie nazwiska, jak: Radosław Sikorski, Ryszard Schnepf czy Władysław Bartoszewski - wszyscy z MSZ. Zastanawiam się jednak, czy Gross paradoksalnie nie pokrzyżuje tych planów. Bowiem jego oskarżenia są tak skrajne i napastliwe, że przyspieszą budzenie się Polaków i ożywienie myślenia w kategoriach polskiego interesu narodowego.
Jakie skutki może mieć dla nas opublikowanie książki Grossa?
W.Ch.: - Moim zdaniem, znaczenie tej publikacji wcale nie jest tak duże, jak to się jej przypisuje w środkach masowego przekazu. Obecnie samo hasło "Gross" wywołuje znużenie i zniesmaczenie. Trzeba świadomie odrzucić swoje uczestnictwo w tej hucpie. Oczekiwania, że w Polsce rozejdą się setki tysięcy egzemplarzy i książka "trafi pod strzechy", spełzną na niczym. Jeszcze raz potwierdzi się, że oddziaływanie "Gazety Wyborczej" i jej środowiska jest mizerne.
A jakie będą skutki na Zachodzie?
W.Ch.: - Obok życia, które proponuje telewizja, toczy się zwyczajne, normalne życie i żyją ludzie, którzy nie zatracili zdolności używania zdrowego rozumu oraz potrzebnego krytycyzmu...
J.R.N.: - Jednak są też przypadki, o których mówił m.in. prof. Iwo Cyprian Pogonowski, mianowicie zastraszania polskich wykładowców i studentów na amerykańskich uczelniach oskarżeniami o antysemityzm i współodpowiedzialność za holokaust do tego stopnia, że boją się przyznawać, iż są Polakami...
W.Ch.: - Dlatego nie mówię o USA, ponieważ tam zapanował terror umysłowy, który zbyt często uniemożliwia dochodzenie do prawdy. Trzeba przeglądać gazety, aby mieć orientację, o czym się mówi, ale należy też zachować umiejętność i zdolność krytycznego myślenia. Na pewno nie warto kupować tej książki! Znak nie powinien mieć satysfakcji, że zarobił na antypolskiej i antykatolickiej produkcji. Najbardziej surową konsekwencją może być rezygnacja z zakupu książek tego wydawnictwa, tak długo jak długo nie przeprosi za tę publikację i nie zweryfikuje swojej polityki wydawniczej.
Można byłoby w Polsce całkiem zignorować Grossa?
W.Ch.: - Cały ten hałas po prostu nie jest wart uwagi Polaków. Trzeba ją skierować w stronę tego, co buduje i pomaga umacniać naszą tożsamość, a nie tego, co jątrzy i denerwuje. Polska to nie szpital psychiatryczny, ale wspaniały i piękny kraj, w którym warto żyć i cieszyć się życiem, zachowywać wierność ojczystej tradycji i ją pielęgnować oraz zapewnić dobrą przyszłość nowym pokoleniom.
J.R.N.: - Trudno przemilczeć Grossa, gdy nagłaśnia go większość mediów. "Gazeta Wyborcza" z dumą ogłosiła, że najwięcej posłuchu jego oskarżenia zyskują wśród młodych ludzi. Z drugiej jednak strony chcę podkreślić, że na wykłady na temat książki Grossa, które głosiłem, przychodzi bardzo wielu młodych ludzi, do których trafiają nasze argumenty. Dlatego także dziś rodzice powinni odgrywać dużą rolę, tym bardziej że rodziny nie pełnią już funkcji "drugiego obiegu" historii, jak to było w czasach PRL.
Ponadto sama krytyka książki Grossa staje się w Polsce powodem oskarżeń m.in. o... ignorancję lub tworzenie wroga na siłę. Takie zarzuty postawiła środowisku Radia Maryja na portalu Wirtualna Polska Hanna Świda-Ziemba z Uniwersytetu Warszawskiego...
J.R.N.: - Pani Świda-Ziemba znana jest z tendencyjności i tego, że często buduje bardzo kłamliwy negatywny obraz słuchaczy Radia Maryja. Przedstawia ich jako ludzi pozostających na marginesie życia społecznego. Tymczasem w środowisku tym jest przecież bardzo wiele osób bardzo dobrze wykształconych. Jest to więc próba nierzetelnego przedstawienia ludzi, którzy reprezentują inne poglądy. Nie wiem, z jakich powodów Świda-Ziemba udaje, że przyjmuje za prawdziwe oszczerstwa J.T. Grossa wobec Polski. Traktuje mianowicie tę książkę jako wiarygodną, którą niesłusznie się krytykuje...
Czy ta książka paradoksalnie nie będzie prowokować antysemityzmu?
W.Ch.: - Przypominam sobie spotkanie z pewnym Żydem, które pozwoliło mi lepiej zrozumieć ich sposób myślenia. Pointą rozmowy, w której mówiłem o wzajemnym zbliżeniu, były jego słowa: "Nie chcemy, żebyście nas kochali, wolimy, żebyście się nas bali; to trwalsze uczucie!". Nie potrafię powiedzieć, jak bardzo jest wśród Żydów obecny właśnie taki punkt widzenia. Na usługach tego myślenia stoi jednak książka Grossa. Będzie mu już trudno napisać coś, co byłoby jeszcze bardziej polakożercze i antykatolickie. Prawdziwe wyzwanie stanowi natomiast ogólniejsze spojrzenie i odpowiedź na pytanie, czy Żydzi, zwłaszcza mieszkający w Polsce, myślą tak samo jak Gross. Jeśli tak, to znaczy, że mamy wśród siebie kłopotliwych sąsiadów. Wielu z nich uczestniczy w naszym życiu publicznym. Gdyby myśleli tak samo, mając np. realny wpływ na tworzenie naszej polityki zagranicznej, oznaczałoby to, że istnieje duży problem.
J.R.N.: - Część przedstawicieli środowisk żydowskich jednak po cichu dystansuje się od Grossa, ponieważ uznali, że wyświadczył im niedźwiedzią przysługę.
Słabość naszej polityki historycznej, ale także m.in. dyplomatycznej nie pokazuje, że czas na radykalne zmiany w Polsce? Czy to, że ktoś taki jak J.T. Gross został odznaczony w 1996 r. przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej, nie pokazuje, iż zbyt długo mieliśmy nieodpowiednich ludzi na nieodpowiednich miejscach?
W.Ch. - Każdego dnia życie dostarcza przykładów, że sytuacja w Polsce wymaga generalnej naprawy, wielkiej duchowej odnowy. To, o czym pan mówi, stanowi tylko jeden z elementów powikłanej układanki. W tej dziedzinie jest też wielkie pole do działania dla Kościoła katolickiego i duchownych. Kościół w Polsce zawsze pełnił także funkcję integracyjną i patriotyczną. Tymczasem od 1989 r. Kościół katolicki usiłuje się zepchnąć wyłącznie do zakrystii. Paradoks polega na tym, że dziś prawie niemożliwe są takie postawy jak ks. Jerzego Popiełuszki czy innych kapłanów, bo już na wstępie zostaliby zganieni za to, za co tamci są chwaleni.
Dziękuję za rozmowę
Nasz Dziennik, 2008-02-17
Z ks. prof. Waldemarem Chrostowskim, biblistą, i prof. Jerzym Robertem Nowakiem, historykiem, o antypolskiej i antykatolickiej książce J.T. Grossa rozmawia Mariusz Bober
Dlaczego książka, na której poważni historycy nie zostawiają suchej nitki i co do wiarygodności której - przynajmniej niektórych tez - mają wątpliwości nawet czołowi jej piewcy m.in. z "Gazety Wyborczej", jest od miesięcy omawiana przez najważniejsze ośrodki opiniotwórcze dzisiejszego świata?
Prof. Jerzy Robert Nowak: - Przyczyną jest przede wszystkim głęboka niewiedza, zwłaszcza czytelników na Zachodzie, a szczególnie w USA, o tym, co się działo w Polsce i ogólnie w Europie Środkowej. Zaryzykowałbym stwierdzenie, że 98 proc. Amerykanów nie ma o tym zielonego pojęcia. Na tym właśnie bazuje Gross, rzucając skandaliczne oskarżenia. Niestety, za mało jest osób, które tak jak prof. Norman Davies torują na Zachodzie drogę do lepszego poznania Polski.
Ks. prof. Waldemar Chrostowski: - Myślę, że na całą sprawę trzeba spojrzeć szerzej i głębiej. Po pierwsze, musimy wiedzieć, że Żydzi są bardzo zainteresowani przeszłością, choć niekoniecznie historią w obiektywnym tego słowa znaczeniu. Zainteresowanie to jest tak dawne jak naród żydowski. Jego rezultatem jest prowadzenie bardzo przemyślanej polityki historycznej, w której wcale nie chodzi o odtwarzanie i wiarygodne badanie tego, co się naprawdę wydarzyło, ale o przegląd dziejów podejmowany z perspektywy specyficznie żydowskiej po to, by uzasadniać i konsolidować żydowską tożsamość. Ta perspektywa wcale nie pokrywa się ze spojrzeniem na przeszłość sąsiadów nie-Żydów, bo jest wprost wypadkową tożsamości żydowskiej, której sedno polega na tym, że w każdych warunkach odcina się od swojego otoczenia. Żydzi na każdym kroku podkreślają swoją inność i odrębność. W efekcie przeszłość obchodzi ich tylko o tyle, o ile można ją wykorzystać do podtrzymywania i umacniania żydowskiej tożsamości. Po drugie, co wynika z tego, o czym powiedziałem, znacząca część żydowskiego podejścia do przeszłości ma charakter antychrześcijański, a w szczególności antykatolicki. Jest to wypadkowa dwóch tysięcy lat odcinania się Synagogi od Kościoła, izolacji i wrogości oraz stereotypów i uprzedzeń. Obiektywny historyk powie, że ta wrogość i uprzedzenia były wzajemne. Jednak po stronie żydowskiej miały one inny charakter niż po stronie chrześcijańskiej, mianowicie były o wiele bardziej zawoalowane i dlatego przeniknęły głębiej do żydowskiego sposobu postrzegania świata. Od drugiej połowy XIX w., kiedy rozpoczęła się duża emigracja Żydów z naszej części Europy do USA, doszedł nowy element, a mianowicie antypolskość, która z czasem przybierała na sile. Polskę zaczęto przedstawiać tak jak biblijny Egipt, co się wzmogło po II wojnie światowej. Książka J.T. Grossa nie tylko odzwierciedla te nastroje, lecz wręcz je tworzy. Antypolskość przenoszona wraz z emigrującymi Żydami na grunt amerykański była i pozostaje nadal zupełnie bezkarna, a w niektórych kręgach, jako składnik swoiście pojmowanej poprawności, jest obowiązkowa.
Ale przecież Żydzi w Polsce nie byli ciemiężeni jak niegdyś w Egipcie?
W.Ch.: - To oczywiste, że nie ma żadnych paraleli między sytuacją Żydów w Polsce a ich położeniem w Egipcie faraonów tak, jak zostało ono przedstawione na kartach biblijnej Księgi Wyjścia. Ale, powtórzmy, wcale nie chodzi o ustalanie prawdy! W swoich pamiętnikach napisanych w okresie I wojny światowej Ignacy Paderewski wspomina, że podróżując po Ameryce w poszukiwaniu sojuszników, którzy pomogą w odzyskaniu przez Polskę niepodległości, napotykał największy sprzeciw ze strony Żydów pochodzących z Niemiec. Oni zawsze byli antypolsko usposobieni, a to przecież oni nadawali ton życiu żydowskiemu w USA. Przez kilka stuleci żydowskie matki opowiadały dzieciom hagadę, że Żydzi znaleźli schronienie w kraju, w którym drzewa szumiały po hebrajsku, a na ich pniach zobaczyli słowo "Po-lin" - "tutaj odpocznij". Polin to żydowska nazwa Polski. Nasza Ojczyzna była i dla nich ziemią odpoczynku i wytchnienia, opuścili ją jednak i musieli to jakoś uzasadnić. Uzasadnienia szukali nie tyle ludzie prości, ile ideolodzy żydowscy, którzy stopniowo zmieniali żydowską pamięć o Polsce. Miary tego zła dopełnili niemieccy narodowi socjaliści, którzy wybrali Polskę na miejsce masowej zagłady milionów Żydów. W tych dramatycznych okolicznościach dawna hagada żydowska nabrała zupełnie nowego znaczenia. Odtąd Żydzi patrzą na Polskę jako na swoje wielkie cmentarzysko, a cmentarz to dla nich miejsce skalane, nieczyste. To spojrzenie przenoszą na Polaków. Jednym z najbardziej dramatycznych skutków zagłady Żydów dokonanej przez Niemców jest poróżnienie Żydów z Polską i Polakami. Niestety, nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak bardzo Hitler i narodowy socjalizm zaszkodził Polsce, a nie był to przypadek, lecz rezultat starannie zaplanowanej i zrealizowanej eksterminacji. Następni w kolejce do komór gazowych byli Polacy...
J.R.N.: - To widzenie przeszłości Żydów, nastawione na kształtowanie swojej polityki historycznej, oparte na własnych opowiastkach o historii, niestety idzie w parze z ogromnymi zaniedbaniami w dziedzinie polskiej polityki historycznej. Zaniedbania te wynikają z kilku powodów, przede wszystkim z prawie 50 lat komunizmu w Polsce. Ale także podczas ostatnich 17 lat doszło do wielu zaniedbań. Od 1944 r. niestety towarzyszyło tym zjawiskom upowszechnianie masochizmu i nihilizmu narodowego przez ówczesne władze, co było narzucane przez Sowietów. Chcę podkreślić, że wśród historyków wysługujących się ZSRS i propagujących takie treści byli liczni komuniści pochodzenia żydowskiego. Ponadto jeśli chodzi o antypolonizm, o którym mówi Ksiądz Profesor, swoją nowoczesną postać przyjął on, moim zdaniem, w 1943 r., po zdemaskowaniu zbrodni katyńskiej. Sowiecka propaganda na Zachodzie sięgnęła wtedy po metody oczerniania Polaków jako narodu faszystowskiego, antysemickiego, który trzeba trzymać twardą ręką, bo inaczej wyskoczą z niego złe duchy antysemityzmu. Chciałbym również zwrócić uwagę, że opracowywaniem publikacji na temat stosunków polsko-żydowskich zajmowali się głównie autorzy żydowskiego pochodzenia. Tymczasem - jak zwracał uwagę jeszcze prof. Stefan Kieniewicz - jeśli mniejszości zajmują się opisywaniem relacji z większością, to obchodzą je tylko dwie sprawy: wkład przedstawicieli tej mniejszości w naukę, kulturę, gospodarkę etc. albo prześladowanie mniejszości przez większość. Nie pokazywano natomiast innych aspektów. To była wielka deformacja i dysproporcja. Dlatego dziś musimy naprawić wiele zaległości w tej dziedzinie.
Książka Grossa po prostu jest emanacją tych uprzedzeń żydowskich, nagromadzonych przez lata?
W.Ch.: - Do lat 90. XX w. specyficznie żydowski punkt widzenia był propagowany przede wszystkim w środowisku żydowskim i udostępniany np. przez żydowskie periodyki. Wiadomo było, że prezentują one żydowski punkt widzenia, który nas boli i denerwuje, lecz istnieje i trzeba się z nim liczyć. Od kilkunastu lat w Polsce, a zapewne także w innych krajach, specyficznie żydowskie poglądy są przemycane na nasz grunt przez wydawnictwa i ośrodki, które uchodzą za polskie, a nawet katolickie. I to jest problem! Taka sytuacja wprowadza i powoduje zamęt. Nieszczęście polega na tym, że ośrodki te wręcz żądają lub wymuszają, by specyficznie żydowski sposób myślenia i widzenia przeszłości był nie tylko przyjmowany, ale wręcz propagowany przez nas wszystkich, także przez Kościół. Gdy ta strategia okazuje się skuteczna, stajemy się narzędziami wdrażania żydowskiej polityki historycznej.
J.R.N.: Warto podkreślić, że te żydowskie uprzedzenia były często całkowicie nieuzasadnione. Mniej więcej od połowy XIX w. była budowana tzw. łzawa historia Żydów. W jej ramach twierdzono, że Żydom żyło się najlepiej wyłącznie wtedy, gdy mieli własne państwo, a wszędzie, gdzie emigrowali, później byli prześladowani, m.in. w Hiszpanii czy w Polsce. Były to nieprawdziwe opinie, bo także w Hiszpanii mieli dobre okresy, a o Polsce przecież mówiono, że była "Paradisus Judaeorum" (rajem dla Żydów).
Wróćmy jednak do tematu. Więc to, że w XXI w. powstaje kolejna publikacja, merytorycznie marna, ale rzucająca na prawo i lewo oskarżenia zniekształcające rzeczywistość, jest efektem wyłącznie specyficznie żydowskiego, jednostronnego postrzegania przeszłości?
J.R.N. - Wśród wybitnych żydowskich historyków byli już w XIX w. tacy, którzy krytycznie wypowiadali się o postępowaniu Żydów wobec chrześcijan. Jest szokujące, że w XX i XXI wieku odchodzi się od tej rzetelniejszej tradycji na rzecz całkowicie fanatycznych wizji. Zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych środowisko żydowskie zostało zdominowane przez fanatycznie nacjonalistyczne jednostki, charakteryzujące się uprzedzeniami wobec chrześcijan.
W.Ch.: - Użył pan sformułowania "publikacja merytorycznie marna". Zgadzam się z tym, ale wyłącznie na płaszczyźnie historycznej. Zresztą Gross dał także zwodniczy podtytuł: "Eseje historyczne". Natomiast ta książka nie jest słaba na płaszczyźnie socjologicznej i psychologicznej, bo nie tylko odzwierciedla stereotypy, lecz także je umacnia i tworzy nowe. Ona próbuje oddziaływać na wyobraźnię, przede wszystkim żydowską, ale nie tylko. Na wyobraźnię innych nacji oddziałuje o tyle, o ile na to pozwolą. Rozum i argumenty są tam zdecydowanie mniej ważne, liczą się przede wszystkim emocje, a z tymi nie można dyskutować. Rzecz w tym, że w tej książce dominują emocje antypolskie i antykatolickie.
Chyba czasami Polacy na to pozwalają?
W.Ch.: Niestety tak. Za ostatni wymowny przykład może posłużyć publikacja polsko-niemieckiej książki, która ma nauczać o przeszłości i odzwierciedlać spojrzenie Polaków i Niemców. Przyjęto w niej ramy czasowe na lata 1933-1949. Sama ta cezura czasowa przesądza, że dla kogoś, kto sięgnie po tę publikację, Polska jawi się jako sprzymierzeniec Hitlera, kraj, w którym od 1933 r. miały miejsce analogiczne procesy jak w III Rzeszy. Tymczasem w Polsce ten rok wcale nie miał charakteru przełomu, a narodziny i rozwój narodowego socjalizmu były nam całkowicie obce. Co przemawia za połączeniem historii III Rzeszy i II Rzeczypospolitej? Co za historycy rozpowszechniają taki punkt widzenia? Czy to ignorancja? Wątpię! Widać jak na dłoni, że chodzi o świadome i celowe rozmiękczanie i zakłamywanie polskiej historii.
J.R.N.: - Moim zdaniem, ta sytuacja wynika m.in. z tego, że w ostatnich dziesięcioleciach zmarli najwięksi znani polscy historycy. Poza tym po 1989 r. wystąpiły skrajne wręcz przekłamania na temat historii polsko-niemieckiej, a także polsko-żydowskiej i polsko-rosyjskiej. Te pierwsze wynikały w dużej mierze ze świadomej polityki niemieckiej. Niemcy bowiem hojnymi stypendiami, dobrze opłacanymi wykładami itp. zaprowadzili wiele osób zajmujących się historią na drogę kłamstwa. Uważam, że podobną ewolucję przeszedł Władysław Bartoszewski. Jeszcze w 1960 r. w Klubie Krzywego Koła ostrzegał przed wybielaniem Niemców kosztem Polski w ocenie działań z czasu II wojny światowej. Tymczasem w ostatnich kilkunastu latach był jednym z tych, którzy właśnie wybielają rolę Niemców wobec Polski podczas wojny.
W.Ch.: Jeśli jesteśmy już przy osobie Władysława Bartoszewskiego, to zasłużył się on negatywnie także na innym polu. Od początku lat 90., gdy powstała Międzynarodowa Rada Państwowego Muzeum w Oświęcimiu, brałem czynny udział w jej pracach. Starano się w niej szanować wrażliwość polską i żydowską oraz rzetelnie dyskutować o trudnych problemach. Zmieniło się to w połowie lat 90., gdy do Rady został dokooptowany Władysław Bartoszewski, który na jej posiedzeniach reprezentował w zasadzie żydowski punkt widzenia. Po krótkim czasie został jej przewodniczącym. Na jednym z posiedzeń w grudniu 1998 r. postawił pytanie, czy jest sens, by Rada istniała nadal w swoim dotychczasowym kształcie. Odpowiedziałem, że może należy postawić pytanie inaczej: czy jest sens, by to on jej przewodniczył? Po tym wydarzeniu przez kilkanaście miesięcy nie odbyło się żadne posiedzenie Rady, a kiedy zostało zwołane w 2000 r., moje miejsce zajął... ks. Michał Czajkowski. Problem polega na tym, że wciąż odbywa się spektakl, w którym procedury demokratyczne są zastępowane gerontokracją, a ma ona to do siebie, że jest bezkarna.
W takim razie warto postawić pytanie, czy książka Grossa nie utrudni dialogu chrześcijańsko-żydowskiego. Takie obawy wyrażane już były w mediach.
W.Ch.: - Aktualnie nie ma dialogu polsko-żydowskiego. Często zastanawiam się, czy kiedykolwiek istniał, chociaż podejmowano kontakty i rozmowy części Polaków z niektórymi Żydami. Były one ciekawe i obiecujące, a kilka dobrych rzeczy udało się wspólnie zrobić. Jednak ów dialog się skończył, zanim się na dobre zaczął.
Dlaczego?
W.Ch.: - Ponieważ włączyli się w niego ci, którzy za wszelką cenę chcą się Żydom podobać i reprezentują racje oraz wrażliwość wyłącznie żydowską, nie kierując analogicznych inicjatyw w drugą stronę ani nie troszcząc się o to, by Żydzi poznawali racje i wrażliwość polską. Stali się oni główną przeszkodą dla dialogu. Już w połowie lat 90. mówiłem, że problemem nie są relacje polsko-żydowskie czy chrześcijańsko-judaistyczne. Problemem są relacje wewnątrzpolskie, wewnątrzchrześcijańskie, również wewnątrzkościelne. Spotykałem Żydów, i to wpływowych, którzy wykazywali zrozumienie dla polskiej i chrześcijańskiej perspektywy i wrażliwości. Ale nic z tego nie wynikało, bo dialog blokowali ci, dla których jest on niewygodny. Powody były różne, jak więzy rodzinne, emocjonalne, lecz także korzystanie ze stypendiów, funduszy, sponsorowanych wyjazdów itp. Chodziło po prostu o zmonopolizowanie dialogu i kontaktów ze stroną żydowską. Ile razy próbowaliśmy, by dialog miał charakter reprezentatywny i przynosił owoce, okazywało się, że pojawia się liczebnie mała, ale krzykliwa i wpływowa grupa, która uniemożliwiała uczciwą dyskusję. Dialog został włożony do lodówki w 2001 r., po publikacji poprzedniej książki Grossa opatrzonej tytułem "Sąsiedzi". Wraz z nią próbowano zaszczepić Polakom różne fobie i urazy, wobec czego, na szczęście, okazaliśmy się odporni. Cały atak był precyzyjnie przygotowany, przemyślany i zmasowany. Po opublikowaniu "Strachu" spojrzenie na wspólną przeszłość zostało przeniesione z lodówki do zamrażarki.
Można by zastanowić się, czy nie napisać książki będącej odwzorowaniem publikacji Grossa po naszej stronie, z ładunkiem uprzedzeń i wrogości, jakie w niej dochodzą do głosu. Istnieje pokusa, by sporządzić alternatywną wersję naszej historii, w której można by umieścić m.in. takie tezy: "Żydzi już w XIX w. stworzyli komunizm, a później rewolucję bolszewicką; mieli ogromny udział w tworzeniu międzynarodówki komunistycznej w okresie międzywojennym; mieli bardzo niejasny stosunek do swoich pobratymców mordowanych podczas II wojny światowej; mieli także niechlubny udział w budowaniu PRL i zaprowadzaniu w Polsce nowych porządków". Tak, jak uczynił to Gross, można byłoby dla każdej z tych tez znaleźć poparcie teoretyczne i każdą z nich, jeszcze bardziej wyostrzoną, zobrazować wiarygodnymi przykładami.
Taka książka powinna powstać?
W.Ch.: - Jeśli antypolska i antychrześcijańska książka Grossa jest nieprawdziwa i nas boli, to czy opracowanie antyżydowskiej wersji historii jest nam potrzebne, a więc czy odpłacać pięknym za nadobne? W moim przekonaniu, trzeba odeprzeć tę pokusę, bo uleganie jej by nas upokarzało. Oznaczałoby bowiem, że o wzajemnych relacjach decyduje Gross oraz ci, którzy dają pieniądze na jego publikacje i je rozpowszechniają. W naszych wspólnych dziejach były karty jaśniejsze i ciemniejsze, czasami mroczne. Problem polega na tym, na co zwrócimy uwagę i na ile wspólna przeszłość może nas łączyć. Jeśli bowiem ona jedynie nas dzieli, to znaczy, że nie mamy żadnej dobrej perspektywy na przyszłość. Oznaczałoby to, że ton wzajemnym relacjom nadaje wrogość, podstęp, podejrzliwość i przewrotność, a to jest właśnie droga Grossa.
J.R.N.: Trzeba też pamiętać, że pominął on bardzo wiele ważnych świadectw, które nie pasowały do jego tez, opublikowanych przez uczciwych Żydów. Z drugiej strony, w Polsce jeszcze przed Grossem ukazało się wiele antypolskich pozycji. Dlatego uważam, że to powinno być zrównoważone przez pokazanie faktów o autentycznej historii. Zaczynam od siebie i przygotowuję dwutomową historię pokazującą 1000-letnie stosunki polsko-żydowskie, opartą na kilkujęzycznej literaturze. Chciałbym też zauważyć, że powinniśmy wspierać naszych przyjaciół wśród Żydów, m.in. prof. Normana Finkelsteina czy Samuela Dąmbrowskiego. Ponadto powinniśmy uhonorować uczciwych autorów piszących o Polsce. Wiem jednak, że będziemy mieli trudności w uzyskaniu wsparcia z tej strony, ponieważ antypolskie kampanie prowadzi się systematycznie od kilkudziesięciu lat. Nasiliło się to mniej więcej od lat 70., gdy Niemcy wypłacili Żydom takie sumy pieniędzy, po których ci ostatni zaczęli mówić, że za holokaust odpowiadają naziści... Przypominam sobie ciekawą rozmowę, którą przeprowadziłem z panią Zofią Korbońską, wdową po Stefanie Korbońskim, delegacie Rządu RP na Kraj. Notabene pisał on już w latach 70., że Gross chce zrobić karierę na oczernianiu Polaków. Pani Korbońska opowiadała, że mieli wśród znajomych kilkunastu publicystów i prawników żydowskich przychylnych Polakom. Wywierano jednak na nich presję, aby zmienili swoje nastawienie, a dziennikarze, aby zabierając głos na tematy polsko-żydowskie, obowiązkowo mówili o "polskim antysemityzmie". Gdy jeden z tych dziennikarzy sprzeciwił się, jego kariera została zniszczona. Warto w tym kontekście przypomnieć, że prof. Finkelsteina usunięto z uczelni.
Czy "Strach" Grossa nie daje rzeczywiście powodów do strachu, ale właśnie strachu o wywołanie antysemityzmu swoją napastliwością i oskarżeniami bez pokrycia?
J.R.N.: - Zastanawiam się, dlaczego polskie MSZ nie wydało dotąd świadectw uczciwych Żydów o zachowaniu Polaków podczas wojny, np. Ludwika Landaua, prof. Ludwika Hirszfelda czy Arnolda Mostowicza. Nawet w Polsce mało znane są książki np. "Forgotten holocaust" ["Zapomniany holokaust - red.] prof. Richarda C. Lukasa czy "Martyrs of Charity" [Męczennicy miłosierdzia - red.] prof. Wacława Zajączkowskiego.
Czy w książce Grossa tak naprawdę nie chodzi o pieniądze? Tytułowy "Strach", według niego, jest przede wszystkim reakcją Polaków na możliwość powrotu Żydów i odebrania posiadanego wcześniej mienia?
W.Ch.: Trzeba jasno przypomnieć, kto się kogo bał w 1945 r. na terenie Polski. Tytuł pasuje do opisu ówczesnej sytuacji, ale trzeba jej postrzeganie zwyczajnie odwrócić. Zdecydowanie bardziej Polacy bali się Żydów, którzy przyszli do Polski wraz z władzą sowiecką i zaprowadzali u nas nowe porządki. Skutki tego odczuwamy do dzisiaj. Trzeba powiedzieć, że w ciągu ostatnich 20 lat Żydzi włożyli bardzo dużo wysiłku w to, by zatrzeć postrzeganie ich jako rzeczników i piewców komunizmu.
Nie jest żadną tajemnicą, że u podstaw obarczania Polaków winą za skutki II wojny światowej i zagłady Żydów leżą żądania finansowe. Wszystkie polskie rządy, które zmieniają się z regularnością niemal do kilkunastu miesięcy, na początku zwykle próbują obłaskawić Żydów. Czasami robią to w sposób, który wystawia na szwank polską rację stanu. Każdy premier chce mieć spokój z tej strony. Ale gdy powstanie w Polsce rząd, który będzie odstawał od modelu funkcjonującego do tej pory, roszczenia żydowskie pojawią się zapewne ze zdwojoną siłą. Znajdą one wsparcie w Europie Zachodniej, a przede wszystkim w USA. Ta sprawa jest właściwym i najbardziej wiarygodnym probierzem stosunków polsko-amerykańskich. Pamiętam spotkanie w 1998 r. z wpływowymi Żydami w Kanadzie. Kiedy artykułowano te roszczenia, zwróciłem uwagę, że przecież terytorium przedwojennej Polski znajduje się obecnie w granicach kilku państw - Litwy, Białorusi i Ukrainy. Ewentualne roszczenia powinny być dyskutowane także z ich władzami. Odpowiedź była krótka: "Od nich nie da się nic wyciągnąć". Powstaje pytanie, na jakiej zasadzie i dlaczego od nas ma się dać coś wyciągnąć.
J.R.N.: - Profesor Norman Finkelstein nazwał Grossa narzędziem wyłudzania pieniędzy od Polski przez "przedsiębiorstwo holokaust". Książka "Strach" ma torować drogę dla tych roszczeń. Obawiam się, że obecny rząd - w ich mniemaniu - ma spełnić te oczekiwania. Świadczą o tym takie nazwiska, jak: Radosław Sikorski, Ryszard Schnepf czy Władysław Bartoszewski - wszyscy z MSZ. Zastanawiam się jednak, czy Gross paradoksalnie nie pokrzyżuje tych planów. Bowiem jego oskarżenia są tak skrajne i napastliwe, że przyspieszą budzenie się Polaków i ożywienie myślenia w kategoriach polskiego interesu narodowego.
Jakie skutki może mieć dla nas opublikowanie książki Grossa?
W.Ch.: - Moim zdaniem, znaczenie tej publikacji wcale nie jest tak duże, jak to się jej przypisuje w środkach masowego przekazu. Obecnie samo hasło "Gross" wywołuje znużenie i zniesmaczenie. Trzeba świadomie odrzucić swoje uczestnictwo w tej hucpie. Oczekiwania, że w Polsce rozejdą się setki tysięcy egzemplarzy i książka "trafi pod strzechy", spełzną na niczym. Jeszcze raz potwierdzi się, że oddziaływanie "Gazety Wyborczej" i jej środowiska jest mizerne.
A jakie będą skutki na Zachodzie?
W.Ch.: - Obok życia, które proponuje telewizja, toczy się zwyczajne, normalne życie i żyją ludzie, którzy nie zatracili zdolności używania zdrowego rozumu oraz potrzebnego krytycyzmu...
J.R.N.: - Jednak są też przypadki, o których mówił m.in. prof. Iwo Cyprian Pogonowski, mianowicie zastraszania polskich wykładowców i studentów na amerykańskich uczelniach oskarżeniami o antysemityzm i współodpowiedzialność za holokaust do tego stopnia, że boją się przyznawać, iż są Polakami...
W.Ch.: - Dlatego nie mówię o USA, ponieważ tam zapanował terror umysłowy, który zbyt często uniemożliwia dochodzenie do prawdy. Trzeba przeglądać gazety, aby mieć orientację, o czym się mówi, ale należy też zachować umiejętność i zdolność krytycznego myślenia. Na pewno nie warto kupować tej książki! Znak nie powinien mieć satysfakcji, że zarobił na antypolskiej i antykatolickiej produkcji. Najbardziej surową konsekwencją może być rezygnacja z zakupu książek tego wydawnictwa, tak długo jak długo nie przeprosi za tę publikację i nie zweryfikuje swojej polityki wydawniczej.
Można byłoby w Polsce całkiem zignorować Grossa?
W.Ch.: - Cały ten hałas po prostu nie jest wart uwagi Polaków. Trzeba ją skierować w stronę tego, co buduje i pomaga umacniać naszą tożsamość, a nie tego, co jątrzy i denerwuje. Polska to nie szpital psychiatryczny, ale wspaniały i piękny kraj, w którym warto żyć i cieszyć się życiem, zachowywać wierność ojczystej tradycji i ją pielęgnować oraz zapewnić dobrą przyszłość nowym pokoleniom.
J.R.N.: - Trudno przemilczeć Grossa, gdy nagłaśnia go większość mediów. "Gazeta Wyborcza" z dumą ogłosiła, że najwięcej posłuchu jego oskarżenia zyskują wśród młodych ludzi. Z drugiej jednak strony chcę podkreślić, że na wykłady na temat książki Grossa, które głosiłem, przychodzi bardzo wielu młodych ludzi, do których trafiają nasze argumenty. Dlatego także dziś rodzice powinni odgrywać dużą rolę, tym bardziej że rodziny nie pełnią już funkcji "drugiego obiegu" historii, jak to było w czasach PRL.
Ponadto sama krytyka książki Grossa staje się w Polsce powodem oskarżeń m.in. o... ignorancję lub tworzenie wroga na siłę. Takie zarzuty postawiła środowisku Radia Maryja na portalu Wirtualna Polska Hanna Świda-Ziemba z Uniwersytetu Warszawskiego...
J.R.N.: - Pani Świda-Ziemba znana jest z tendencyjności i tego, że często buduje bardzo kłamliwy negatywny obraz słuchaczy Radia Maryja. Przedstawia ich jako ludzi pozostających na marginesie życia społecznego. Tymczasem w środowisku tym jest przecież bardzo wiele osób bardzo dobrze wykształconych. Jest to więc próba nierzetelnego przedstawienia ludzi, którzy reprezentują inne poglądy. Nie wiem, z jakich powodów Świda-Ziemba udaje, że przyjmuje za prawdziwe oszczerstwa J.T. Grossa wobec Polski. Traktuje mianowicie tę książkę jako wiarygodną, którą niesłusznie się krytykuje...
Czy ta książka paradoksalnie nie będzie prowokować antysemityzmu?
W.Ch.: - Przypominam sobie spotkanie z pewnym Żydem, które pozwoliło mi lepiej zrozumieć ich sposób myślenia. Pointą rozmowy, w której mówiłem o wzajemnym zbliżeniu, były jego słowa: "Nie chcemy, żebyście nas kochali, wolimy, żebyście się nas bali; to trwalsze uczucie!". Nie potrafię powiedzieć, jak bardzo jest wśród Żydów obecny właśnie taki punkt widzenia. Na usługach tego myślenia stoi jednak książka Grossa. Będzie mu już trudno napisać coś, co byłoby jeszcze bardziej polakożercze i antykatolickie. Prawdziwe wyzwanie stanowi natomiast ogólniejsze spojrzenie i odpowiedź na pytanie, czy Żydzi, zwłaszcza mieszkający w Polsce, myślą tak samo jak Gross. Jeśli tak, to znaczy, że mamy wśród siebie kłopotliwych sąsiadów. Wielu z nich uczestniczy w naszym życiu publicznym. Gdyby myśleli tak samo, mając np. realny wpływ na tworzenie naszej polityki zagranicznej, oznaczałoby to, że istnieje duży problem.
J.R.N.: - Część przedstawicieli środowisk żydowskich jednak po cichu dystansuje się od Grossa, ponieważ uznali, że wyświadczył im niedźwiedzią przysługę.
Słabość naszej polityki historycznej, ale także m.in. dyplomatycznej nie pokazuje, że czas na radykalne zmiany w Polsce? Czy to, że ktoś taki jak J.T. Gross został odznaczony w 1996 r. przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej, nie pokazuje, iż zbyt długo mieliśmy nieodpowiednich ludzi na nieodpowiednich miejscach?
W.Ch. - Każdego dnia życie dostarcza przykładów, że sytuacja w Polsce wymaga generalnej naprawy, wielkiej duchowej odnowy. To, o czym pan mówi, stanowi tylko jeden z elementów powikłanej układanki. W tej dziedzinie jest też wielkie pole do działania dla Kościoła katolickiego i duchownych. Kościół w Polsce zawsze pełnił także funkcję integracyjną i patriotyczną. Tymczasem od 1989 r. Kościół katolicki usiłuje się zepchnąć wyłącznie do zakrystii. Paradoks polega na tym, że dziś prawie niemożliwe są takie postawy jak ks. Jerzego Popiełuszki czy innych kapłanów, bo już na wstępie zostaliby zganieni za to, za co tamci są chwaleni.
Dziękuję za rozmowę
Subscribe to:
Posts (Atom)